Τετάρτη 31 Μαΐου 2017

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ-ΕΝΑΣ ΑΤΥΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ




Με τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έκλεισε στην ουσία η εποχή της μεταπολίτευσης και της προδικτατορικής εποχής. 
Άσχετα από συμπάθειες ή αντιπάθειες δεν είναι τυχαίο ότι οι τρείς μεγάλες  προσωπικότητες της πολιτικής μας ζωής Κωνσταντίνος Καραμανλής,  Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πρωταγωνίστησαν σε όλο αυτό το διάστημα.
 Και άσχετα πάλι από την προσωπική μας αποτίμηση για το έργο του καθενός, μόνο το γεγονός ότι και οι τρείς παρέμειναν για τόσα πολλά χρόνια στο προσκήνιο και διαμόρφωσαν ο καθένας με τον τρόπο του και τις αντιλήψεις του την εξέλιξη της Ελλάδας, αποδεικνύει ότι δικαιωματικά μπορεί να τους χαρακτηρίσει κανείς μεγάλους.
Τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη δεν τον ψήφισα ποτέ μου κουβαλώντας από τα νιάτα μου τις θλιβερές αναμνήσεις από τις μέρες της αποστασίας.
Ο Μητσοτάκης με την ανένδοτο και την αντιστασιακή του δράση στην κατοχή, είχε αποκτήσει ιδιαίτερη αίγλη στον κεντρώο χώρο και αποτελούσε ουσιαστικά τον μόνο και δικαιωματικό διάδοχο του Γεωργίου Παπανδρέου.  
Άλλωστε όπως γράφει και ένας παλιός ρεπόρτερ το 1964: όταν κάποιος ρώτησε τον Παπανδρέου ποιος θα είναι ο μελλοντικός αντικαταστάτης του όλοι περιμέναμε να ακούσουμε το όνομα του γιου του, Ανδρέα. Η απάντηση, όμως, ήταν διαφορετική και μας έκανε να γουρλώσουμε τα μάτια: "Μα φυσικά, ο Κώστας!"
Όμως ο Ανδρέας  με τον πρωτοποριακό, για τότε πολιτικό του λόγο ,είχε πλέον πάρει με το μέρος τους μεγάλο μέρος των οπαδών της Ενώσεως Κέντρου.
Αυτή ήταν η πρώτη ατυχία στην πολιτική  σταδιοδρομία του Μητσοτάκη.
Με την αποστασία και όλες τις αθλιότητες που την συνόδευσαν διέγραψε όλη την ως τότε πολιτική του παρακαταθήκη και  για χρόνια ,ακόμα και μετά την πτώση της χούντας μέχρι το 1977, παρέμεινε εκτός της πολιτικής ζωής της χώρας.
 Σε συνέντευξή του το 2001 ο Κ. Μητσοτάκης σχολίασε για την κίνηση της «Αποστασίας» από την ΕΚ:
«Έχω μετανιώσει, γιατί θα μπορούσα εκείνη την ώρα να δείξω λιγότερη ευαισθησία απέναντι των εξελίξεων και αντί να πάω να ορκιστώ, να πάω στο Καστρί και να κοιτάξω να συμφιλιώσω και πάλι τον Βασιλέα με τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ίσως μπροστά στο φάσμα του απειλουμένου εμφυλίου πολέμου να ήσαν σοβαρότεροι και οι δύο.
Διότι και η μια μεριά και η άλλη είχε άδικο. Κατά τη δική μου αντίληψη και το είχα πει τότε εις τον Γέρο, ότι επιτέλους ο Κωνσταντίνος, ο τότε Βασιλεύς ήτο νέος, άπειρος, υφίστατο και κακές επιρροές, σίγουρα υφίστατο κακές επιρροές γύρω του, δεν αναφέρομαι κατ' ανάγκη στη Βασίλισσα Φρειδερίκη,, η οποία κι αυτή είχε ορισμένες φορές ακραίες θέσεις, είχε πολλά προσόντα, αλλά είχε και αδυναμίες που οφείλονται ίσως στην καταγωγή της και στην ψυχολογία την οικογενειακή, αλλά αναφέρομαι και σε πολλούς άλλους, είχε αδυναμίες, είχε ο Βασιλεύς άδικο.
Αλλά ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν ένας ώριμος πολιτικός, ο οποίος θα έπρεπε εκείνη την ώρα να δείξει περισσότερη λογική και να παραδεχθεί ότι χρειαζόταν μια μικρή υποχώρηση. Σας είπα, ότι αναγκάστηκε στη συνέχεια να κάνει πολύ μεγαλύτερη για να αποφύγει.»
Μετά την προσχώρηση του στην ΝΔ και την εκλογή του στην ηγεσία της, αποτυγχάνει ύστερα από τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 1989 να αποκτήσει την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, με αποτέλεσμα τις κυβερνήσεις συνεργασίας Τζαννετάκη και Ζολώτα.
Παρά την εκλογή του τελικά στην πρωθυπουργία, μετά τις εκλογές του 1990, είχε πάλι την ατυχία να έχει πλειοψηφία μόνο ενός βουλευτή (Κατσίκης), με αποτέλεσμα ενώ είχε στο πρόγραμμα του μερικές σωστές διαρθρωτικές αλλαγές στο δημόσιο και στην οικονομία, να μην μπορεί να τις εφαρμόσει λόγω του πολιτικού κόστους και των εσωκομματικών  αντιδράσεων.  
Τέλος λόγω της έλλειψης ισχυρής πλειοψηφίας στην βουλή ήταν άτυχος και στην τότε πολύ ευκολότερη συμβιβαστική λύση του ονόματος της FUROM, θέμα το οποίο τελικά προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης του από τον Σαμαρά.
Τελικά οι δύο αυτές άτυχες κορυφαίες στιγμές της πολιτικής του σταδιοδρομίας μπορεί γι΄αυτόν να ήταν κρίσιμες, αλλά ήσαν επίσης κρίσιμες και για την χώρα μας.
Μπορεί μεν το 1991, που ανέλαβε την πρωθυπουργία, η δημοκρατία στην Ελλάδα να είχε πλέον εδραιωθεί και να μην κινδύνευε από τις πολιτικές αλλαγές και τα πολιτικά πάθη που είχαν δημιουργηθεί από το «βρώμικο 1989»,  την εποχή όμως της αποστασίας τα πράγματα δεν ήσαν το ίδιο.
Οι αθλιότητες που έγιναν τότε και ο ευτελισμός της πολιτικής ζωής κατέστησαν εύκολο τον δρόμο γιια την επικράτηση της χούντας.
Ο Μητσοτάκης μπορεί να ατύχησε αυτές τις δύο φορές στην πολιτική του ζωή αλλά αντίθετα ευτύχησε στην οικογενειακή του.
Την  αποτίμηση της συμβολής του στον  κοινοβουλευτικό μας βίο θα την κάνει τελικά η ιστορία ύστερα από  μερικά χρόνια, όταν δεν θα βρίσκονται πια στην ζωή όσοι έχουν ζήσει στα χρόνια που έδρασε και αναπόφευκτα δημιούργησε συμπάθειες και αντιπάθειες.

Κυριακή 28 Μαΐου 2017

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΠΡΩΗΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ-Ε΄ ΚΡΟΑΤΙΑ (ΡΟΒΙΝ-ΡΙΕΚΑ-ΟΠΑΤΙΑ)




ΡΟΒΙΝ ή ΡΟΒΙΝΙΟ


Το Ροβίν κατά τους Κροάτες ή το Ροβίνιο (από το ελληνικό Ρυγίνιον) είναι μια μικρή πόλη δίγλωσση (μιλούν κροατικά και ιταλικά).
Είναι κτισμένη σε ένα νησί κοντά στην ακτή αλλά το κανάλι που το χώριζε το 1783 το επιχωμάτωσαν και έτσι ενώθηκε με αυτήν.
Σήμερα το καλοκαίρι συγκεντρώνει πολλούς τουρίστες καθώς είναι ανάμεσα από δύο αεροδρόμια (Πούλα και Τεργέστης) και συνδέεται με high speed φέρυ με την Βενετία.
Περιβάλλεται από 19 όμορφα νησάκια, στο λεγόμενο αρχιπέλαγος του Ροβίν.





Δυστυχώς το Ροβίν μας υποδέχτηκε με βροχή και έτσι με την ομπρέλα στο χέρι ξεκινήσαμε από την πλατεία που βρίσκεται στο λιμάνι στην οποία βλέπουμε τον πύργο του ρολογιού της ύστερης αναγέννησης και περνώντας από την αψίδα  Balbi που κτίστηκε το 1678–79,περιπλανηθήκαμε λίγο στην παλιά πόλη και ανεβήκαμε τελικά στον λόφο που δεσπόζει της πόλης και βρίσκεται η Βασιλική της Αγίας Ευφημίας, σε μπαρόκ στυλ κτισμένη το 1736 στα ερείπια  παλιότερης εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου.




Μπορεί ο Άγιος Γεώργιος να κατατρόπωσε  τον δράκο αλλά τελικά η Αγία Ευφημία αποδείχτηκε ισχυρότερη από αυτόν και έτσι όχι μόνο την τίμησαν με τον ναό αλλά και με άγαλμα που χρησιμεύει ως ανεμοδείκτης στην κορυφή του  κωδωνοστασίου, που είναι ίδιο  με αυτό  της εκκλησίας του Αγίου Μάρκου στην Βενετία. 


ΡΙΕΚΑ


Η ονομασία της πόλης Ρίεκα κατά τους Κροάτες ή Φιούμε κατά τους Ιταλούς, σημαίνει ποταμός γιατί αυτή βρίσκεται στη δεξιά όχθη του μικρού ποταμού Ργιετσίνα. Η πόλη είναι το κύριο λιμάνι της Κροατίας.
Από τον 5ο αιώνα η πόλη άλλαζε χέρια. Από τους Φράγκους στους Κροάτες και στους Μαγιάρους  μέχρι το 1466 που βρέθηκε στην κυριαρχία της Αυστρίας.. Ελεύθερο λιμάνι από το 1723  \ήταν το μόνο διεθνές λιμάνι της Ουγγαρίας το οποίο ανταγωνιζόταν το αυστριακό λιμάνι της Τεργέστης. Μετά την ήττα της Αυστροουγγαρίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από το 1924 περιήλθε στην Ιταλία αλλά μετά την ήττα του άξονα και την παραχώρηση της πόλης στους Γιουγκοσλάβους ο ιταλόφωνος πληθυσμός ουσιαστικά εκδιώχτηκε από αυτήν.




Όπως βλέπουμε στην γκραβούρα του 1207 πάνω από την πόλη είναι το κάστρο Trsat, του 13ου αιώνα, ανακαινισμένο τον 19ο αιώνα. Είναι ορατό και από την πόλη, αλλά θα το δούμε από πιο κοντά  καθώς θα φεύγουμε από αυτήν.



Περπατώντας στην πόλη, που μας υποδέχτηκε και αυτή με βροχερό καιρό, στον κεντρικό της πεζόδρομο Korzo βρίσκουμε τον μπαρόκ πύργο του ρολογιού του 1876, με την πύλη από κάτω προς το εσωτερικό της πόλης. Είναι διακοσμημένος με τους θυρεούς της πόλης και των Αψβούργων και με τις προτομές των αυτοκρατόρων Λεοπολδου  Α΄ και Καρόλου ΣΤ΄


Εκεί βρίσκεται ο καθεδρικός ναός του 1638 του πολιούχου της πόλης Αγίου Βίτου. Η πόλη έχει εμφανή την επίδραση των διάφορων πολιτισμών που πέρασαν από αυτην στα κτήρια της όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς στις παρακάτω φωτογραφίες.




Ενδεικτικό δε δείγμα της ναυτικής ισχύος της Ριέκα είναι το Adria Palace της Adria Steamboat Association. Τότε που κατασκευάστηκε χαρακτηρίστηκε ως το «πιο ωραίο και πλούσιο κτήριο της Ριέκα». 


ΟΠΑΤΙΑ




Η Οπατία είναι ένα τουριστικό θέρετρο που ήταν της μόδας παλιότερα, κάτι σαν το Λουτράκι της Κροατίας. Έγινε γνωστή και της μόδας, όταν ένας πλούσιος έμπορος από την Ριέκα έκτισε εκεί, το 1845, μια μεγαλοπρεπή νέο-αναγεννησιακή  βίλλα, την Ατζιολίνα, μέσα σε ένα μεγάλο και όμορφο πάρκο στο οποίο υπάρχουν και αρκετά αγάλματα






Η  Οπατία απέκτησε ευρύτερη φήμη όταν έμεινε σε αυτή η αυτοκράτειρα της Αυστρίας Μαρία Άννα. Επίσης ο Αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ έκτισε και αυτός μια έπαυλη και όπως ήταν επόμενο άρχισαν στα τέλη του 19ου αιώνα να κτίζονται πολλές βίλλες και ξενοδοχεία.

ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ

Τετάρτη 24 Μαΐου 2017

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΠΡΩΗΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ-Δ΄ ΣΛΟΒΕΝΙΑ (ΜΠΛΕΝΤ-ΣΠΗΛΑΙΑ ΠΟΣΤΟΪΝΑ-ΠΙΡΑΝ)




1-ΜΠΛΕΝΤ


Την επόμενη μέρα μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη όταν επισκεφτήκαμε μια πανέμορφη λίμνη, 50 κμ από την Λουμπλιάνα, κοντά στα σύνορα με την Αυστρία, την  Bled.
Έχει μήκος πάνω από 2 χιλιομ., πλάτος 0,5-1 χιλιομ. και το καλοκαίρι η θερμοκρασία του νερού φτάνει τους  25 °C ενώ τον χειμώνα παγώνει και είναι κατάλληλη για παγοδρομίες, οπότε είναι αυτονόητη η τουριστική της ανάπτυξη ήδη από τις αρχές του περασμένου αιώνα.




Το μεσαιωνικό κάστρο του Bled είναι το παλιότερο κάστρο της Σλοβενίας και σήμερα αποτελεί από τις πιο δημοφιλείς τουριστικές ατραξιόν της χώρας.



Στην λίμνη υπάρχει και ένα μικρό νησάκι με την εκκλησία της Κοίμησης του Θεοτόκου στην οποία γίνονται συχνά γάμοι. Πριν την εκκλησία υπήρχε στο νησί ναός της σλαβικής θεότητας της αγάπης και της γονιμότητας Živa. Το νησί έχει 99 σκαλοπάτια. Υπάρχει μια τοπική παράδοση στους γάμους που γίνονται εκεί ο γαμπρός να ανεβάζει στα χέρια την νύφη και η νύφη πρέπει να καταφέρει (αρκετά δύσκολο για πολλές!) να παραμείνει σιωπηλή! 

2- ΣΠΗΛΑΙΑ ΠΟΣΤΟΪΝΑ










Από την ήπια ομορφιά της λίμνης βρεθήκαμε στην συνέχεια στην άγρια και απόκοσμη ομορφιά ενός από τα μεγαλύτερα σπήλαια της Ευρώπης, τα σπήλαια Ποστόινα με μήκος 24χιλιομ, δημιούργημα του υπόγειου ποταμού Pivka. Επισκέψιμα για το κοινό είναι 5,5 χιλιομ.
Τα σπήλαια ανακαλύφτηκαν τον 17ο αιώνα και αρκετά νωρίς, από το 1819 αξιοποιήθηκαν τουριστικά, ενώ από το 1884 ηλεκτροφωτίστηκαν πριν ακόμα αποκτήσει ηλεκτροφωτισμό η Λουμπλιάνα!


Είναι τα μοναδικά σπήλαια στα οποία υπάρχει τρενάκι με το οποίο πηγαίνεις 3,5 χιλιομ. Μέσα στο σπήλαιο, περπατάς άλλο 1,5 χιλιομ.  και επιστρέφεις ξανά με το τραίνο.
Το τραινάκι τοποθετήθηκε το 1872 και αρχικά το έσπρωχναν οι οδηγοί ενώ μετά τις αρχές του 20ου αιώνα τοποθετήθηκε ατμομηχανή που αντικαταστάθηκε το 1945 με ηλεκτρική μηχανή.


Στο σπήλαιο υπάρχουν μοναδικής ομορφιάς σταλακτίτες και σταλαγμίτες με διαφορά χρώματα ενώ σε διάφορα μέρη υπάρχουν και μεγάλα ανοίγματα, όπως η αίθουσα του Κονσέρτου που διαθέτει και εξαιρετική ακουστική για συναυλίες εκεί.
Στα σπήλαια ζει και ένα  είδος τυφλής αμφίβιας «σαλαμάνδρας» , που μπορεί να ζήσει 100 χρόνια και να παραμείνει χωρίς τροφή έως και 12 χρόνια!




3-ΠΙΡΑΝ


Φτάνοντας το απόγευμα στις ακτές της Αδριατικής επισκεπτόμαστε μια μικρή, αλλά πολύ όμορφη πόλη, με μεσαιωνική αρχιτεκτονική και γι΄αυτό και πόλο έλξης πολλών τουριστών, το Πιράν.
Η πόλη λόγω της θέσεως της άλλαξε πολλά αφεντικά. Μέχρι το 1797 ανήκε στην Δημοκρατία της Βενετίας, μετά μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην αυτοκρατορία της Αυστρίας, με ένα διάλλειμα (1806-14) που βρέθηκε στην Ναπολεόντιο Αυτοκρατορία. Από το τέλος του Α΄ μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου μαζί με την γειτονική Τεργέστη ανήκε στην Ιταλία για να καταλήξει τελικά στην Γιουγκοσλαβία.










Τόσο οι Βενετσιάνοι όσο και οι Αυστριακοί έχουν αφήσει τα ίχνη της παρουσίας τους στην αρχιτεκτονική της πόλης, σε ορισμένα δε σημεία της είναι εμφανή και τα τείχη που την προστάτευαν από τις οθωμανικές εισβολές.
Η κεντρική πλατεία του Πιράν φέρει το όνομα του γεννημένου σε αυτήν βιολιστή και συνθέτη  Giuseppe Tartini και βέβαια στην πλατειά  υπάρχει και το άγαλμα του από το 1896.





Στον λόφο πάνω από την πόλη δεσπόζει η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του 1614. Το καμπαναριό της εκκλησίας είναι αντίγραφο του καμπαναριού της εκκλησίας του Αγίου Μάρκου στην Βενετία.