Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΡΑΚΟΣ ΤΟΥ




Τις τελευταίες μέρες έχουν γραφτεί πολλά για τον Νίκο Κούνδουρο που, πλήρης ημερών, πήγε ως ισάξιος με αυτούς, να συναντήσει τους άλλους μεγάλους σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου, που δεν είναι πια στην ζωή.
Σε αυτά που έχουν γραφτεί για το έργο του απλά θα προσθέσω σήμερα δύο λόγια για το καθοριστικό για μένα έργο του Ο Δράκος, που παρά την παιδική ηλικία μου, όταν το πρωτοείδα η εντύπωση που μου έκανε παρέμεινε ανεξίτηλη στην μνήμη μου.
Προσωπικά  θεωρώ, αν και θα αδικήσω μερικές άλλες, ότι ο Δράκος ανήκει στις 5 σημαντικότερες ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου μαζί με τον Θίασο, την Ευδοκία, την Στέλλα και την Κάλπικη λίρα.


Ως γνωστόν ο Δράκος γυρίστηκε 4 μόλις χρόνια αφότου ο Κούνδουρος απολύθηκε από την Μακρόνησο  και ήταν μόλις 30 χρονών και ενώ ήδη στα 28 του χρόνια  είχε γυρίσει την άλλη αριστουργηματική του ταινία την Μαγική Πόλη.
Για την Μακρόνησο και για την Μαγική Πόλη λέει ο ίδιος:
«Ως γόνος μεγάλης οικογένειας που ήμουν, οι βασανιστές θέλησαν να αλαφρύνουν το δικό μου βασανιστήριο στο Μακρονήσι. "Ζήτα μια χάρη και θα σου την κάνουμε" μου είπαν και το μόνο που ζήτησα ήταν να με αφήσουν να πάω να μείνω στο βουνό χωρίς φαΐ και χωρίς νερό, ενδεχομένως, αρκεί να μην τους βλέπω και να μη με βλέπουν. Το δέχτηκαν! Την πρώτη μέρα τράβηξα για το βουνό, βρήκα ένα μέρος να κάτσω και βάλθηκα να ατενίζω την απέραντη μοναξιά του τοπίου. Ξάφνου, ένας γρήγορος, αεράτος τύπος εμφανίζεται κρατώντας κάτι πασσάλους στα χέρια του και δυο - τρία κομμάτια ύφασμα. Δεν μου μιλάει, δεν του μιλάω και σε ελάχιστα λεπτά με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις στήνει ένα αντίσκηνο! Το δικό μου αντίσκηνο! "Τι κάνεις;" τον ρωτάω. "Θα πεθάνεις εδώ πάνω" απάντησε σοβαρός και συνέχισε τη δουλειά. Ηταν ο Θανάσης Βέγγος, η απαρχή μιας μεγάλης φιλίας πάνω απ' όλα».
Η ζωή του στη Μακρόνησο, αλλά και η γνωριμία του με τον Βέγγο αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τον σκηνοθέτη που, λίγο αργότερα, θα σκηνοθετήσει την ταινία «Μαγική Πόλις» το 1954. Ο Κούνδουρος, ίσως και πρώτος απ' όλους, βάζει την Ελλάδα στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη εμπνεόμενος από τον ιταλικό νεορεαλισμό. Στην Ελλάδα η ταινία παίρνει αρνητική κριτική από τη Ροζίτα Σώκου και ο Κούνδουρος, που βρίσκεται στο Φεστιβάλ Βενετίας τής στέλνει δώρο ένα δέμα με… εσώρουχα.
(Άσχετο μεν αλλά θυμήθηκα το πόσο είχα γελάσει όταν το άκουσα.
Πολλές από τις κριτικές της Ροζίτας Σώκου δεν συμφωνούσαν με την άποψη αρκετών θεατών. Καθώς κοίταζα τις αφίσες έξω από ένα κινηματογράφο, έβγαιναν δυο νεαροί και με αγανάκτηση έλεγε ο ένας στον άλλο: Πως σου ΄ρθε και διάλεξες αυτό το  φέσι που είδαμε;
Οπότε ο άλλος απολογούμενος απάντησε: Είχε  γράψει κακή κριτική η Σώκου οπότε είπα πως θα είναι καλό!)


Όταν παίχτηκε στην Ελλάδα ο Δράκος, σε δύο μόνο κινηματογράφους πρώτης προβολής, γνώρισε την εμπορική αποτυχία, γιατί το κοινό της εποχής είχε εθιστεί στις γνωστές ελληνικές φαρσοκωμωδίες που καταλήγουν συνήθως με γάμο και γλέντια  έτσι ώστε το κοινό να μπορεί να φύγει ευχαριστημένο από τον κινηματογράφο, χωρίς να χρειαστεί να σκεφτεί και να προβληματιστεί γι΄αυτά που είδε.
Με εχθρότητα μάλιστα έγινε δεκτός «Ο Δράκος» όπως άλλωστε προηγουμένως και η «Μαγική Πόλη».
Όπως γράφει ο ίδιος στο λεύκωμα του  «Stop carre»: «Μπήκα κρυφά στις αίθουσες όπου παιζότανε “Ο Δράκος”, στο “Ρεξ”, στο “Αττικόν”, κι άκουσα τα σφυρίγματα και τις ειρωνικές φωνές του κόσμου, που ένιωθε εξαπατημένος. Περίμενα να τους δω να βγαίνουν και κάποιοι μου σφίξανε σιωπηλά το χέρι. Τότε έμαθα μια κι έξω, πως εγώ κι αυτό το άγνωστο πλήθος δε θα ’χαμε ποτέ καλές σχέσεις».
Εφημερίδες μάλιστα όπως η ΕΣΤΙΑ και η ΑΥΓΗ κατηγόρησαν την ταινία ως ανθελληνική ζητώντας την παρέμβαση του εισαγγελέα!
«Αυτή η ταινία, απίθανος και τραβηγμένη από τα μαλλιά, καθίσταται εντελώς γελοία, και δεν ηξεύρει κανείς τι πρώτον και τι ύστερον να οικτήρη εκεί μέσα» (Αδωνις Κύρου, «Εστία»).
«Αποτελεί, χωρίς άλλο, αίσχος για τη χώρα μας το γεγονός ότι θα εκπροσωπηθεί η κινηματογραφική μας παραγωγή στο Φεστιβάλ της Βενετίας με τη γνωστή ταινία “Ο Δράκος” - την αποθέωση δηλαδή του μπουζουκιού ( η μουσική ήταν του Μάνου Χατζιδάκι!), του υπόκοσμου, του σαλταδορισμού και της ασυναρτησίας. Δεν υπάρχει, τέλος πάντων, κανένας αρμόδιος να συγκινηθεί;» (Κώστας Σταματίου, «Αυγή»).
"Μια κακή ταινία. Ψεύτικη, φτιαχτή, γεμάτη υπερβολές. Μόνο μια αρρωστημένη φαντασία είναι δυνατόν να διανοηθεί και να παρουσιάσει τέτοια τέρατα. Κρίμα! Κρίμα! Κρίμα!" Αχ. Μαμάκης Έθνος
" Η λύση που δίνει αποδείχνεται πολύ σφαλερή, επομένως δεν υπάρχει λύση. Ο κύριος Καμπανέλλης δεν θέλει να δει λυτρωτικάς δυνάμεις μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα..." Α. Μοσχοβάκης


Σε αντίθεση όμως με αυτούς ,διορατικοί βέβαια κριτικοί και άνθρωποι του πνεύματος γράφουν:
"..ο κινηματογράφος μας απέκτησε την πρώτη του ταινία και το 1956 πρέπει να θεωρείται σαν η χρονιά του περάσματος από την Προϊστορία στην Ιστορία του Ελληνικού κινηματογράφου". Β. Ραφαηλίδης
"...ο Δράκος αποτελεί τη συγκλονιστική προσφορά της Ελλάδος στη διεθνή κινηματογραφική ποίηση". Ρ. Σώκου, Καθημερινή
Πρώτη φορά γυρίστηκε στην Ελλάδα μια ταινία με την αναμφισβήτητη αξία και την σωστή κινηματογραφική αντίληψη του «ΔΡΑΚΟΥ» Α. Μητροπούλου  Αθηναϊκή
"Πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες που μας προσέφερε τελευταία το ευρωπαϊκό κλίμα". Μ. Καραγάτσης
"Ο ελληνικός κινηματογράφος γέννησε με το Δράκο, τον πρώτο καλλιτέχνη, τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο". Νίκος Τσιφόρος
«Ο “Δράκος” είναι ένας πραγματικός άθλος για τον ελληνικόν κινηματογράφον» (Κατίνα Παξινού).
"...φιλμ συναρπαστικό με ποιητική έμπνευση που φτάνει σε στιγμές αληθινής έκστασης" Φρανσουά Τριφό
Διθυραμβική επίσης ήταν και η κριτική του Μάριου Πλωρίτη στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Για να καταλάβει δε κανείς τις αντιλήψεις που επικρατούσαν εκείνη την εποχή έχω αφήσει δίπλα από την κριτική του Δράκου την κριτική του Πλωρίτη για την κλασσική πια σήμερα ταινία Επαναστάτης χωρίς αιτία του Νίκολας Ρέι  με τον Τζέιμς Ντήν την οποία και κατακεραυνώνει.



 Η εικόνα για τον Δράκο άρχισε να μεταβάλλεται μετά την προβολή του στο φεστιβάλ της Βενετίας  και την αναγνώριση που είχε εκεί από την διεθνή κριτική. (δυστυχώς και σε αυτή την περίπτωση  ισχύει το Ουδείς προφήτης εν τη εαυτού πατρίδι)


Σε ψηφοφορία της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου το 2006 ο Δράκος βρέθηκε στην 1η θέση, ενώ το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (BFI) την κατέταξε στις 10 καλύτερες Ελληνικές Ταινίες.

Εδώ ολόκληρη η ταινία.
Σκηνοθεσία: Νίκος Κούνδουρος. Σενάριο: Ιάκωβος Καμπανέλλης.   Φωτογραφία: Κώστας Θεοδωρίδης. Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις. Ερμηνείες: Ντίνος Ηλιόπουλος Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Γιάννης Αργύρης, Θανάσης Βέγγος, Μαρία Λεκάκη, Φρίξος Νάσος, Ανέστης Βλάχος, Ανδρέας Ντούζος, Ζανίνο. 




Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΟ ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟ!




Όταν ακούω την λέξη πατριωτισμός θυμάμαι τον ορισμό που έδωσε γι΄αυτόν ο Τζώρτζ Μπέρναντ Σο:
Πατριωτισμός είναι η πεποίθηση κάποιου ότι επειδή γεννήθηκε σε μια χώρα είναι αυτονόητο πως αυτή η χώρα είναι υπέρτερη των άλλων.
Πατριωτική Ένωση Πολιτών αυτοαποκαλούνται όλοι αυτοί που αντιτίθενται στο να παρακολουθήσουν μαθήματα στο !ο Δημοτικό Σχολείο Ωραιοκάστρου και μάλιστα σε ΑΛΛΕΣ διδακτικές ώρες από το υπόλοιπο σχολείο 9 (ΕΝΝΙΑ) προσφυγόπουλα 9-12 ετών!


Όλα αυτά σε ένα Δήμο που αναπτύχθηκε χάρις στην εγκατάσταση σε αυτόν προσφύγων από τον Πόντο και τον Καύκασο το 1922!
Με τα επεισόδια δε που έκαναν και με τα κεφάλια που άνοιξαν σε αυτά, επιβεβαίωσαν και τον άλλο ορισμό του πατριωτισμού που έδωσε ο Μπέρτραντ Ράσελ:
Πατριωτισμός είναι η προθυμία κάποιου να σκοτώσει και να σκοτωθεί δι΄ασήμαντον αφορμην!
Το θλιβερό σε αυτή την ιστορία δεν είναι ότι βρέθηκαν μερικοί ανεγκέφαλοι  φασίστες που φοβήθηκαν ότι τα 9 παιδάκια μεταναστών θα μολύνουν τα δικά μας αν καθίσουν στα ίδια θρανία, αλλά ότι  έφτασαν μάλιστα και να αλυσοδεθούν στα κάγκελα του σχολείου!


Το απαράδεκτο είναι ότι  και ο  σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Δημοτικού σχολείου Ωραικάστρου όχι μόνο αντέδρασε στην απόφαση για τα μαθήματα των προσφυγόπουλων, αλλά σε μια κατάπτυστη ανακοίνωση του μεταξύ άλλων εξήγγειλε:
  Τριήμερη αποχή των παιδιών μας από τα μαθήματά τους, από την επόμενη ημέρα έναρξης λειτουργίας του Δ.Υ.Ε.Π. στο σχολείο μας…
Είμαι σίγουρος πως όλοι αυτοί οι γονείς δεν διαφέρουν από όσους ζουν γύρω μας και συναναστρεφόμαστε καθημερινά.
Σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε μια γενικότερη κατάπτωση και αδράνεια, αποτέλεσμα της οικονομικής καχεξίας από την οικονομική κρίση, η αντίδραση αυτή, με τον εμφανή παραλογισμό της, αποτελεί ένα ηχηρό μήνυμα ότι ένα μέρος των πολιτών της, το πιο απαίδευτο, ελκύεται από τον φασισμό.
Βεβαίως και συμφωνώ με το Ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου του Ωραικάστρου, που τονίζει:
Τα γεγονότα αυτά στα οποία δόθηκε μεγάλη έκταση από τα ΜΜΕ είναι βέβαιο ότι δεν εκφράζουν και δεν μπορούν να χαρακτηρίσουν το σύνολο των Δημοτών μας, τη Δημοτική μας Αρχή, δεν εκφράζουν γενικά το Ωραιόκαστρο ως τόπο ο οποίος στην πολύχρονη ιστορία του υπήρξε και εξακολουθεί να είναι ένας τόπος ανθρώπινος και φιλόξενος».


Όταν όμως γονείς στον σύλλογο γονέων ενός Δημοτικού σχολείου φτάνουν να αποτελούν την πλειοψηφία και να εκδίδουν την παραπάνω ανακοίνωση, το μήνυμα ξενοφοβίας και ρατσισμού που θα μεταδώσουν στα παιδιά τους, αλλά και στα παιδιά όσων γονέων παθητικά τους ακολουθούν, είναι εγκληματικά τραγικό.
Αυτά τα παιδιά θα είναι σε λίγα χρόνια το φυτώριο των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής.


Είναι παρήγορο  πάντως ότι η πλειοψηφία  των γονέων έστειλε τα παιδιά της στο σχολείο, ο εισαγγελέας διέταξε επείγουσα προκαταρκτική εξέταση για τα γεγονότα που έγιναν και αφορούν αδικήματα όπως παράνομη βία και σωματικές βλάβες, απλές και επικίνδυνες και οι σύλλογοι διδασκόντων όλων των σχολείων του Ωραιοκάστρου συμπαραστάθηκαν στους διδάσκοντες του Σχολείου, που απέδειξαν με την περήφανη και σωστή στάση τους ότι δεν μπορεί κανένας ρατσιστής να τους εκφοβίσει.
Μαζί με αυτούς και το ΔΣ του συλλόγου Δ/Ν υπαίθρου Θεσσαλονίκης που επισήμανε  τα αυτονόητα:
Οφείλουμε σύμφωνα με τον εκπαιδευτικό και αξιακό μας κώδικα να προσφέρουμε εκπαίδευση σε όλα τα παιδιά που βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια.
Ειδικά στα προσφυγόπουλα, τα μικρά παιδιά που έρχονται από εμπόλεμες και ταραγμένες περιοχές, έχουμε την υποχρέωση να διδάξουμε τον ελληνικό πολιτισμό και τις αξίες της αγάπης του σεβασμού στη διαφορετικότητα και της αλληλεγγύης Για να τους κάνουμε κοινωνούς του υψηλού επιπέδου πολιτισμού και της δημοκρατίας μας.




Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΜΕΓΑΛΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΗΛΙΚΙΑ




Μπορεί ο Βασίλης Καραβίτης να γράφει στο βιβλίο του Οκνηρίας Εγκώμιον ή Γιατί μας κλαίνε κι οι ρέγγες (Στιγμή1985) πως:
«Ωραίο πράγμα ο έρωτας. Φτάνει να είναι στην ώρα του. Αλλιώς μοιάζει με ξαναζεσταμένο τσάι», όμως όπως λέει και γνωστή παροιμία ο Έρωτας χρόνια δεν κοιτά!
Από τον κανόνα αυτό από ότι φαίνεται κανείς δεν γλυτώνει και βέβαια δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση και οι μεγάλοι ποιητές μας.
Είναι δεδομένο πως μπορεί το σώμα να γερνάει η καρδία όμως μέσα σε αυτό παραμένει νεανική και ερωτεύεται άσχετα από την ηλικία του ανθρώπου, μέχρι να πάθει έμφραγμα ή ανακοπή και να σταματήσει μια για πάντα.
Είναι δε ίσως και νομοτελειακά αναπόφευκτο συνήθως το αντικείμενο του έρωτα ενός ποιητή να είναι νεαρά ύπαρξη, που εκτός από την δροσιά της νιότης να διακρίνεται και για το πνεύμα της.
Ανάλογα δε με την ψυχοσύνθεση του ποιητή άλλες φορές ο έρωτας παραμένει πλατωνικός αλλά άλλες βρίσκει ανταπόκριση παρά την διαφορά ηλικίας χάρις στην έλξη που ασκεί στο ασθενές φύλο η γοητεία του ποιητικού λόγου.
Πρόσφατα στο ποστ  μου  Ο ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΚΟΛΠΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ έγραφα για τον πλατωνικό έρωτα  του ποιητή:
Η «Φάτα Μοργκάνα» αφιερώνεται   στη Θεανώ Σουνά, μια νεαρή φιλόλογο 25 χρονών που είχε γνωρίσει το 1973  σε μια παρουσίαση του έργου του από τον Καθηγητή Μ. Μητσάκη στο Λογοτεχνικό Εργαστήρι του Σπουδαστηρίου Νεώτερης Ελληνικής Φιλολογίας του ΑΠΘ.
Στην φωτογραφία ο ποιητής με την Θεανώ Σουνά (αριστερά στην φωτογραφία) στο Πασαλιμάνι.


Ήταν τότε 63 χρονών, δύο χρόνια πριν τον θάνατο του και βέβαια γνώριζε ότι ο έρωτας του αυτός δεν είχε καμία προοπτική. Θεωρούσε μάλιστα ότι ο έρωτας του αποτελούσε  την εκπλήρωση μιας κατάρας, την οποία είχε εκτοξεύσει εναντίον του κάποτε μια ώριμη γυναίκα, που τον είχε αγαπήσει, όταν ο ίδιος ήταν πολύ νέος και είχε απορρίψει τον έρωτα  της και η οποία του είχε πει: ῾Σε καταριέμαι να αγαπήσεις εξήντα χρονών και να δούμε τότε πώς θα γελάς τώρα που φεύγεις!᾽ (Σχετικά εδώ)


Ένας άλλος πολύ γνωστός, μάλλον πλατωνικός  έρωτας, ήταν του 62χρονου τότε Κωστή Παλαμά (1859-1943) για την 20χρονη Ελένη Κορτζά μια όμορφη, ευαίσθητη καλλιεργημένη κοπέλα που έπασχε από φυματίωση.
Ο Παλαμάς ήταν ήδη παντρεμένος 34 χρόνια με την Μαρία Βάλβη και είχαν αποκτήσει 3 παιδιά. Η γυναίκα του πέθανε 18 μέρες πριν τον θάνατο του ποιητή.
Την Ελένη Κορτζιά την είχε γνωρίσει στο σπίτι του ανιψιού του και αρχικά συναντιόντουσαν σε λογοτεχνικές βραδιές εκεί ,αλλά αργότερα πήγαινε εκείνη και στο σπίτι του.
Η σχέση τους κράτησε από το 1921 μέχρι το 1935 που η Ελένη έφυγε με τον στρατηγό πατέρα της  για την Αίγυπτο και μετά την Νότια Αφρική.
Αρκετούς από τους χειμερινούς μήνες αναγκαζόταν εκείνη, λόγω της φυματίωσης που έπασχε, να απουσιάζει για μεγάλα διαστήματα σε θερμότερα κλίματα.


Τα διαστήματα αυτά αλληλογραφούσαν συνεχώς. Παρά την συνήθεια της εποχής στα γράμματα δεν υπήρχαν συνήθως προσφωνήσεις. Όσες φορές αισθανόταν την ανάγκη για προσφώνησε την αποκαλούσε Ραχήλ ή  όπως έγραφε: “Αν ποτέ γράφοντάς σας σε κάποια σας απουσία, μου ερχόταν έξαφνα η όρεξη να παραβώ τον κανόνα που ακολουθούμε οι δυο, μη προτάσσοντας τίτλους στα γράμματα και προσφωνήσεις, θα σας προσφωνούσα απλούστατα : Chere Clarte.(αγαπημένη λάμψη) Αξίζει κανείς για τέτοια ωραία, εγκάρδια, εκφραστική φρασούλα, να παραβαίνει τον κανόνα”.... 
Τα γράμματα αυτά υπάρχουν στο βιβλίο Γράμματα στην Ραχήλ (Εστία 1995)


Όπως γράφω στο ποστ μου ΕΝΑ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΡΕΙΑΣ ΦΥΛΗΣ ο πρωτοπόρος  ιατρός Γιώργος Καραμάνης έφτιαξε στο Πήλιο το 1907 το σανατόριο «Ζωοδόχος  Πηγή» για φυματικούς.
Το 1922, ο 49χρονος τότε Καραμάνης, παντρεύεται την 18χρονη  Άννα Καμπανάρη μια όμορφη δημιουργική και εξωστρεφή κοπέλα που τον βοήθησε σημαντικά στο έργο του, πετυχαίνοντας μάλιστα το σανατόριο στον μεσοπόλεμο να γίνει εκδρομικός τόπος  διανοουμένων, όπως ο Παλαμάς που το επισκέφτηκε το 1926, αλλά και ο Τσάτσος, ο Τριανταφυλλίδης, και ο Δελμούζος .Οι δύο τελευταίο μάλιστα βοήθησαν την Άννα και στην σύνταξη του σχολικού προγράμματος για το Πρεβαντόριο «τα Χελιδόνια», που ήταν δική της δημιουργία για φιλάσθενα παιδιά και το οποίο λειτούργησε το διάστημα 1937-39.



Τον Αύγουστο του 1935 στη Ζαγορά ο Γιώργος Σεφέρης γνωρίζει μια γυναίκα με την οποία ζει μια ερωτική σχέση η οποία θα συνεχιστεί στο Σανατόριο Πηλίου. Αυτή η «ωραία γυναίκα», με τα λιτά μακριά μαλλιά πάνω στο άλογό της, όπως αναφέρει η Ιωάννα Τσάτσου στο βιβλίο της «Ο αδελφός μου Γιώργος Σεφέρης», ταυτίζεται με την οικοδέσποινα του σανατορίου Άννα Καραμάνη, σύμφωνα με το κείμενο «Σανατόριο Πηλίου και Σεφέρης» του Γιώργου Δ. Παναγιώτου.
Το 1938 η Άννα, γνώρισε το Άγγελο Σικελιανό που είχε χωρίσει από την πρώτη του γυναίκα την Εύα Πάλμερ το 1933. Ένας φλογερός έρωτας αναπτύσσεται μεταξύ τους και ανταλλάσουν ερωτικές επιστολές οι οποίες έχουν εκδοθεί το 1998 (Γράμματα στην Άννα- Ικαρος)
Ένα χρόνο μετά την γνωριμία τους παίρνει διαζύγιο από τον Καραμάνη και το 1940 παντρεύεται με τον Σικελιανό και ζουν μαζί μέχρι τον θάνατο του.


Το ενδιαφέρον είναι ότι τόσο ο Καραμάνης όσο και η Εύα Πάλμερ διατήρησαν μια θερμή φιλική σχέση με τους τέως συζύγους τους.
Το 2008 κυκλοφόρησε και η αλληλογραφία του Σικελιανού με την πρώτη του σύζυγο σχεδόν στο σύνολό της σε γαλλική γλώσσα, από το 1928-1951  Γράμματα στην Εύα Πάλμερ Σικελιανού-Ικαρος.
Η  Εύα Πάλμερ σύμφωνα με την επιθυμία της τάφηκε στους Δελφούς.


Από όλους του ποιητές μας όμως αυτός που από ότι φαίνεται να κατέχει τα σκήπτρα στις ερωτικές σχέσεις είναι ο Σεφέρης,  που σε αντίθεση με τους προηγούμενους, κατά την Μάρη Θεοδοσοπούλου στο άρθρο της Ο ερωτόληπτος άνδρας, τον συγκινούσε «ο τύπος της μεγαλύτερης γυναίκας, της καλλονής, της γυναίκας με ισχυρό χαρακτήρα».
Από το ίδιο άρθρο έχω μεταφέρει στο ποστ μου Η ΑΚΡΩΣ ΕΛΛΗΝΟΠΡΕΠΗΣ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΩΛΟΔΑΚΤΥΛΟ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ το παρακάτω απόσπασμα:
Πρώτος έρως, μια φίλη της αδελφής του της Ιωάννας, η «Μέλπα», που «τον ξαπόστειλε». Δεύτερος, η κόρη της πρώτης σπιτονοικοκυράς του στο Παρίσι, η Σουζόν, που «τον εξευτέλισε». Τρίτος και «βραχύβιος», η Νορβηγίδα Κίρστεν, με την οποία κατ' εξαίρεση «φάνηκε σκληρόκαρδος». Ακολουθεί «ο πρώτος μεγάλος έρωτας της ζωής του» η Γαλλίς Ζακλίν, που όμως «ήθελε γάμο» και «ο δεσμός τους θα γίνει απείρως οδυνηρός». Θα τον αγαπά μέχρι τέλους και θα ταξιδέψει στην Ελλάδα, το καλοκαίρι του 1971, για έναν τελευταίο αποχαιρετισμό που δεν στάθηκε δυνατός.
Δυστυχώς, η αλληλογραφία τους λανθάνει. Ο έρωτας για τη Ζακλίν θα επικαλυφθεί από το πάθος για την επόμενη μοιραία γυναίκα της ζωής του, τη Λουκία Φωτοπούλου, χαϊδευτικά Λου. Ένα ρομάντζο, λιγότερο συναισθηματικό, εντόνως αισθησιακό, καθώς η Λου, παντρεμένη και χωρισμένη, «έχει σχέσεις με γυναίκες όπως και με άντρες και προστατεύει με σθένος την ερωτική ελευθερία της». Πυκνή η αλληλογραφία τους, παραμένει αδημοσίευτη. Καιρός να την διαβάσουμε, αφού η Λου ενέπνευσε το «ημι-αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα «Έξι νύχτες στην Ακρόπολη», το οποίο και ερμηνεύει ο βιογράφος, ταυτίζοντας τη Λου με τη μυθιστορηματική ηρωίδα Σαλώμη ή και Μπίλιω.
Έπεται και ως ανάπαυλα επώδυνων αμφιταλαντεύσεων και χωρισμών, μια χαριτωμένη Ρωσίδα στις Σπέτσες, πριν από τη γνωριμία με τη Μαρίκα Ζάννου, κατόπιν Λόντου και τέλος Μαρώ Σεφέρη. Αν και όταν τέθηκε θέμα γάμου και με τη Μαρώ, εμπλεκομένων και των παιδιών της, ο Σεφέρης ετράπη και πάλι σε φυγή, ζητώντας παρηγοριά στον έρωτα μιας Βολιώτισσας (
πρέπει να είναι η Αννα Καραμάνου όπως αναφέρθηκε παραπάνω). Όπως και αν έχει, η συμβίωση με τη Μαρώ κατακάθισε «το βιολογικό ένστικτο για τη ζωή» του Σεφέρη, που θα ανανεωθεί χρόνια αργότερα στην Κύπρο, όπου όμως περιορίστηκε στη «θεά του έρωτα» και έφερε μόνο «οργασμό γραφής». «Σπάνιας οικειότητας και αντοχής» η σχέση του ζεύγους Σεφέρη, ωστόσο, καλοκαίρι του 1958, κατά την κορύφωση του Κυπριακού, την τάραξαν «οι χάρες μιας νεότερης γυναίκας», ενώ δυόμισι χρόνια αργότερα, κυριολεκτικώς την ταρακούνησε η γοητεία «νεαρής υπαλλήλου της πρεσβείας» στο Λονδίνο, οδηγώντας τη Μαρώ σε «απόπειρα αυτοκτονίας». Ανώνυμοι μένουν αυτοί οι δύο τελευταίοι πειρασμοί του Σεφέρη και νεφελώδεις οι σχετικές μαρτυρίες. Το σημαντικό είναι πως ο Σεφέρης ξέδωσε συνθέτοντας «πορνογραφικά δίστιχα», τα μεταθανάτια «Εντεψίζικα». Πάντως, τέλος στις ερωτικές δοσοληψίες του έδωσε μια κρίση προστάτη, που μάλλον τον προστάτεψε οριστικώς.



Τέλος  ο έτερος βραβευμένος με Νόμπελ ποιητής μας, ο Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996)  τα 13 τελευταία χρόνια  της ζωής του ευτύχησε να έχει σαν σύντροφο του την νεαρή ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου (1966-)
που σήμερα ως κληρονόμος του επιμελείται των εκδόσεων του  έργου του.


ΠΡΟΣΘΗΚΗ 21-2-2017
Νομίζω πως πρέπει να προστεθεί στους παραπάνω και ο Νίκος Γκάτσος(1911-1992) παρά το ότι θεωρείται ο ποιητής της μιας ποιητικής συλλογής. (Αμοργός 1943) Όμως το τεράστιο και μοναδικό στιχουργικό του έργο, που μελοποίησαν όλοι οι σημαντικοί Έλληνες συνθέτες, θεωρώ ότι τον κατατάσσει και αυτόν στους μεγάλους ποιητές μας.
Ο ποιητής συνέδεσε την ζωή του το 1974 με την γεννημένη το 1958 επίσης στιχουργό Αγαθή Δημητρούκα.


Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

ΚΡΑΤΟΣ ΑΣΥΣΤΟΛΩΝ ΚΑΙ ΠΕΣΜΕΝΩΝ ΚΩΛΩΝ !





Ο στίχος αυτός του Σαββόπουλου μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό ακούγοντας τις χθεσινές ειδήσεις.
Η πρώτη είδηση ήταν για τους σε αγαστή σύμπνοια 16 βουλευτές της ΝΔ με τους 2 γνωστούς ομοφοβικούς βουλευτές, αφ΄ενός της ΑΝΕΛ Κατσίκη και αφ΄ετέρου με τον ανεξάρτητο βουλευτή Νικολόπουλο, κατάθεση στην Βουλή ερώτησης για το Τάμα του Έθνους.

Όλοι αυτοί δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να γλύφουν την πανίσχυρη εκκλησία η οποία ήδη από το 2012 μέσω του Μεσογαίας είχε ξαναφέρει το θέμα στο προσκήνιο προτείνοντας, όπως γράφω σχετικά στο ποστ μου Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΟΥΝΤΙΚΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, πως:
 Τώρα που πεινάμε, τώρα να κτίσουμε τον ναό του Τάματός μας!
Αντίστοιχη ερώτηση είχε υποβάλει στην Βουλή το 2013 και η Χρυσή Αυγή που κατά τον μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιο θα μπορούσε να αναδειχθεί σε γλυκειά ελπίδα!
Είναι ευτύχημα βέβαια ότι υπήρξε άμεση παρέμβαση του Μητσοτάκη και η ερώτηση αποσύρθηκε αλλά το ερώτημα παραμένει. Με αυτούς τους βουλευτές περιμένει να κυβερνήσει την χώρα αύριο;
Καήκαμε!

Το αδίστακτο πανίσχυρο και οπισθοδρομικό ιερατείο με κάθε τρόπο προσπαθεί να επιβληθεί της πολιτικής ηγεσίας και η για πρώτη φορά αριστερά στην εξουσία απλά φάνηκε τελείως αδύναμη στο να αντισταθεί. (Φίλης, Άγιο Φως, Αγία Βαρβάρα κτλ)
Η φιλοπρόοδος εκκλησία μας ίσως αυτή την φορά να μην ασχολήθηκε έντονα με το θέμα γιατί την ΔΙΣ απασχολεί η  έλευση του «σκηνώματος» της Αγίας Ελένης την άνοιξη από την Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, στην άφιξη της οποίας έχουν προσκληθεί βασιλείς και αρχηγοί κρατών χωρίς την τελική έγκριση της Ιεράς Συνόδου.


Βέβαια συνοδικός Μητροπολίτης σχολιάζοντας το γεγονός ανέφερε ότι «είναι άλλο να λέμε σκήνωμα και άλλο απλά τεμάχια ιερών λειψάνων, δεν πρέπει να παίζουμε με τέτοια πράγματα. Πρέπει άμεσα να υπάρξει ενδελεχής συζήτηση και να ενημερωθεί λεπτομερώς η Σύνοδος επί του θέματος, η οποία και θα λάβει τις τελικές αποφάσεις.»
Για να γνωρίζουν δε οι πιστοί τι θα προσκυνήσουν θα μας έρθει τμήμα της κάρας (ινιακό οστούν, βρεγματικό οστούν, οφθαλμικές κόγχες, ρινικά οστά, θραύσματα), και το μεγαλύτερο τμήμα του υπολοίπου σώματος.
Το πρόβλημα με την κοκκαλολατρεία είναι ότι πολλές εκκλησίες ερίζουν για την γνησιότητα των άγιων κοκάλων που διαθέτουν και εδώ μπορείτε να πληροφορηθείτε για το που βρίσκονται αυτά.
Δυστυχώς παρά το ότι ήδη από το 1806 η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ προσπαθούσε να ανοίξει τα μάτια των Ελλήνων, πριν 200 τόσα χρόνια, εξηγώντας ότι η περιφορά των δήθεν αγίων και κατά τον Μεσογαίας ευωδιαστών λειψάνων, γίνεται καθαρά για κερδοσκοπικούς λόγους.
Ο τρόπος δε για μαζέψουν χρήματα . ..είναι άξιος γέλωτος ενταυτώ και δακρύων. Αυτοί έχουν εν κιβωτίδιον γεμάτον από ανθρώπινα κόκκαλα και κρανία ακέραια, τα οποία ασημώνοσι, και έπειτα ονοματίζουσιν, άλλα μεν του Αγίου Χαραλάμπους και άλλα του Αγίου Γρηγορίου. Έν ένί λόγω, δεν αφήνουν άγιον, χωρίς να έχουν μέρος από τα κόκκαλα του.
Μπορείς δε να μην σκεφτείς τον άλλο στίχο του Σαββόπουλου που λέει:

Δεν υπάρχει ελπίς
στην Ελλάδα ζεις.
 όταν πας σε μία δημόσια υπηρεσία και βλέπεις την παρακάτω ενημέρωση στην πόρτα της;

Υποτίθεται επίσης, σύμφωνα με τις προεκλογικές υποσχέσεις και παπαρολογίες της, ότι η πρώτη φορά αριστερά θα έβαζε σε τάξη το μπάχαλο με τους  ρουσφετολογικούς διορισμούς στο Δημόσιο που είχαν διακριθεί οι προηγούμενοι.
Μάταια η ελπίς!
Αρχικά λοιπόν η Γεροβασίλη πληροφορείται που υπάρχουν κενές θέσεις.
Στην συνέχεια καθορίζει ποιοι μπορούν να διοριστούν σε αυτές που να είναι συγγενείς πυρόπληκτων.
Εδώ πλέον μπαίνουν και οι φωτογραφίες αυτών που θα διοριστούν!
Πρέπει να είναι  πτυχιούχος του Τμήματος Διεθνών και Περιφερειακών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου ή  και ΤΕ  πτυχιούχος του Τμήματος Κοινωνικής Εργασίας του ΤΕΙ Πατρών με άδεια ασκήσεως επαγγέλματος κοινωνικού λειτουργού στον Νομό Αττικής!
Για να μην γίνει βέβαια και καμιά στραβή προέβλεψε να μην γίνουν προκηρύξεις, μετατάξεις κτλ στις υπάρχουσες κενές θέσεις!




Όμως τα ρουσφέτια δεν έχουν τελειωμό.
Χαρακτηριστικά το Σύνταγμα απαγορεύει τις μονιμοποιήσεις των συμβασιούχων. Μια όμως Ευρωπαϊκή οδηγία λέει πως αν αυτό παραβιαστεί και παραταθεί ο χρόνος της σύμβασης τότε πρέπει να μονιμοποιηθούν. Οπότε το ρουσφέτι ήταν έτοιμο!
Οι δήμαρχοι παρέτειναν τις συμβάσεις και οι συμβασιούχοι προσέφευγαν στην δικαιοσύνη και αφού εξαντλούσαν τα ένδικα μέσα φτάνοντας στον Άρειο Πάγο τελικά μονιμοποιούνταν.
Για να μην ταλαιπωρούνται όμως οι άνθρωποι με πολύχρονες  διαδικασίες η κυβέρνηση την παραμονή των Χριστουγέννων πέρασε μια τροπολογία ότι δεν χρειάζεται να εξαντλήσουν τα ένδικα μέσα!
Οπότε χωρίς ταλαιπωρία ο συμβασιούχος μονιμοποιείται εύκολα ώστε να αποδείξει την ευγνωμοσύνη του στις επόμενες εκλογές στο κόμμα που τον φρόντισε.
Μεγάλε Παυλόπουλε! Ζεις εσύ μας οδηγείς!
Οπότε δεν μας μένει παρά να τραγουδήσουμε στο  τέλος


Σκαλιστές σκιές
μακρυχέρηδες
με το φως σπασμένο
κρατικοποιημένο, 
αχ, οι Έλληνες !


Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

ΤΟ ΓΥΜΝΟ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ




Είναι πάντα ενδιαφέρον να μαθαίνει κανείς ποιοι ήσαν οι πρωτοπόροι στα διάφορα είδη της 7ης  τέχνης.
Με το γυναικείο καλλιτεχνικό γυμνό είχαν ήδη ασχοληθεί πριν την επίσημη μέρα γενεθλίων του κινηματογράφου στις  28 Δεκεμβρίου 1895, με την προβολή των αδελφών Λυμιέρ στο Παρίσι και φωτογράφοι, όπως γράφω στο ποστ ΤΟ ΖΩΟΠΡΑΞΙΣΚΟΠΙΟ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Ο κινηματογράφος έδωσε την δυνατότητα η άψυχη φωτογραφία να αποκτήσει ζωή και έτσι οι ερωτικές φαντασιώσεις που μπορεί να προκαλέσει μια φωτογραφία με γυμνό να αποκτήσουν την διάσταση της πραγματικότητας.
Έτσι μπορεί σήμερα το φιλμάκι Victorian Lady in Her Boudoir,  του 1896, στο οποίο μια κυρία βγάζει τα ατελείωτα ρούχα που φοράει με αποτέλεσμα  το στριπτίζ αυτό να καταλήγει να δούμε τα πόδια της γυμνά, να προκαλεί την θυμηδία του σύγχρονου θεατή, όμως κατά το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (BFI), είναι η παλαιότερη γνωστή ερωτική ταινία που έγινε στο Ηνωμένο Βασίλειο.


Αντίστοιχα τον ίδιο χρόνο γυρίστηκε το πρώτο γαλλικό φιλμάκι για ενήλικες "Le Coucher de la Mariée." διάρκειας 7 λεπτών από τα οποία υπάρχουν σήμερα μόνο 2΄ Σε αυτό πάλι βλέπουμε την ηθοποιό να κάνει και αυτή στριπτίζ τα ατελείωτα ρούχα της, ενώ ένας κύριος κρυφοκοιτάζει πίσω από ένα παραβάν.
 Το 1897 γυρίστηκε επίσης το φιλμ Après le bal στο οποίο μια κυρία με την βοήθεια της υπηρεσίας της κάνει μπάνιο.


Ο Άγγλος Claude Friese-Greene (1898-1943) είχε ασχοληθεί με το καλλιτεχνικό γυμνό και στο φίλμ του, του 1920, Nude Woman by Waterfall το μοντέλο του παίρνει διάφορες πόζες καθώς αυτός πειραματίζεται με την κάμερα και την χρήση καλλιτεχνικών εφέ.


Στα χρόνια του βωβού κινηματογράφου είχε αρχίσει να υπάρχουν σκηνές με γυμνό σε αρκετές ταινίες,ταινίες που αποτέλεσαν μάλιστα και μεγάλες επιτυχίες εκείνης της εποχής.
Στο επόμενο βίντεο υπάρχουν σκηνές με γυμνό από 10 μεγάλες ταινίες από το 1911 έως το 1934.
Από την 1η Ιουλίου  1934 μπήκε σε ενέργεια στις ΗΠΑ ο Κώδικας Παραγωγής Ταινιών (Motion Picture Production Code ή MPCC), δηλαδή έναν οδηγό αυτολογοκρισίας στον οποίο όλες τις μεγάλες εταιρείες παραγωγής του Χόλυγουντ αναγκαστικά τήρησαν  στη διάρκεια των τριών επόμενων δεκαετιών.
Με τον Κώδικα απαγορευόταν το γυμνό, η ρεαλιστική γλώσσα, η υπερβολή βία, οι σκηνές σεξ, οι διαφυλετικές ή ομοφυλοφιλικές σχέσεις κτλ.( Εδώ τα προβλήματα που αντιμετώπισαν μερικές από τις μεγάλες ταινίες του Χόλυγουντ)   .


Δύο λόγια για τις παραπάνω ταινίες
Hypocrites 1915  της   Lois Weber (1879–1939). Η ταινία ενώ εγκρίθηκε από  την λογοκρισία του British Board of Film, εξαιτίας των πολλών σκηνών με γυμνό, προκάλεσε ταραχές στην πόλη της Νέας Υόρκης, απαγορεύτηκε στο Οχάιο, και στη Βοστόνη  ο δήμαρχος απαίτησε το αρνητικό του  φιλμ να βαφτεί για να εμφανίζεται ντυμένη η γυναίκα! (Ολόκληρη η ταινία εδώ)

Dr.Mabuse 1922   του διάσημου Γερμανού σκηνοθέτη  Fritz Lang (ολόκληρη η ταινία εδώ)

Back to God’s Country 1919 του  David Hartford. Είναι από πρώτες ταινίες του Καναδά και η εμφανιζόμενη γυμνή Nell Shipman ήταν η σύζυγος του παραγωγού της ταινίας. (Ολόκληρη η ταινία εδώ)

The big Road 1934 Το 2004 στα Hong Kong Film Awards κρίθηκε  ως η 30η καλύτερη ταινία του Κινεζικού Κινηματογράφου. (Ολόκληρη η ταινία με αγγλικούς υπότιτλους εδώ)

Ecstasy 1933 Τσέχικη ταινία του  Gustav Machatý με την Hedy Lamarr. Η ταινία θεωρείται ως η πρώτη μη πορνογραφική ταινία με γυμνές σκηνές όπως επίσης και με σκηνές οργασμού και σεξουαλικής επαφής στις οποίες όμως εμφανίζονται μόνο τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. (Ολόκληρη η ταινία εδώ)

Intolerance (Μισαλοδοξία) 1916 του  Γκρίφιθ Το Ινστιτούτο Αμερικανικού Κινηματογράφου την κατέταξε στην 49η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.( Ολόκληρη η ταινία εδώ)

LInferno 1911   Είναι  η πρώτη μεγάλου μήκους ιταλική ταινία. Το L'Inferno ήταν αναμφισβήτητα η πρώτη πραγματική υπερπαραγωγή στην ιστορία του κινηματογράφου. Θεωρείται επίσης από πολλούς μελετητές ότι αποτελεί την καλύτερη μέχρι σήμερα προσαρμογή στον κινηματογράφο έργου του Δάντη. (Ολόκληρη η ταινία εδώ)

The forbidden  Daughters 1927  Αμερικανική μικρής διάρκειας δραματική ταινία του Albert Arthur Allen στην οποία εμφανίζονται πολλές γυμνές γυναίκες. (Ολόκληρη η ταινία εδώ)

Wings  1927 γνωστή και ως Τα Φτερά της Δόξας σε σκηνοθεσία Γουίλιαμ Γουέλμαν με πρωταγωνιστές τους Κλάρα ΜπόουΡίτσαρντ Άρλεν και Τσαρλς ''Μπάντι'' Ρότζερς. Ο Γκάρι Κούπερ εμφανίζεται επίσης σε μικρό ρόλο και κατά την διάρκεια των γυρισμάτων σύναψε θυελλώδη ερωτική σχέση με την Κλάρα Μπόου.
Ήταν τεράστια η επιτυχία της και αποτελεί την πρώτη βωβή ταινία (μαζί με την ταινία Η Αυγή (Sunrise) της ίδιας χρονιάς) που βραβεύτηκε ποτέ με Όσκαρ καλύτερης ταινίας (το βραβείο που της απένειμαν ονομαζόταν Βραβείο Καλύτερης Παραγωγής)
Στην ταινία υπάρχει  φιλί στο στόμα μεταξύ των δυο φίλων, γυμνή σκηνή με το στήθος της Κλάρα Μπόου σε πρώτο πλάνο, καθώς και μια  σκηνή στην οποία γυμνοί άνδρες περνούν από σωματικό έλεγχο πριν καταταγούν στο στρατό. (Ολόκληρη η ταινία εδώ)

The Fireman of the Follies Bergere 1928.  Είναι σύντομο φιλμ για την προβολή των Folies Bergeres.

Τέλοςη η  πρώτη ελληνική ταινία με γυμνό ήταν το 1931 το Δάφνις και Χλόη ,τεράστια επιτυχία της εποχής σε σκηνοθεσία Ορέστη Λάσκου   Οι ηθοποιοί ήταν ερασιτέχνες και  πρωταγωνιστές, ήταν  η Ελληνοαμερικανίδα χορεύτρια Λούση (Λουκία) Ματλή και ο Απόλλων Μαρσύας (ψευδ. του μετέπειτα φωτογράφου Έντισον Βήχου),

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2017

ΠΑΜΕ ΝΤΟΛΥ!




Ο φτωχός και μόνος καουμπόι που με τα τραγούδια του μας συνόδευσε όλη μας την ζωή, δεν είναι πια κοντά μας.
Μπορεί πολλά από τα τραγούδια του να είχαν εύθυμο και πολλές φορές σατιρικό χρώμα όμως η φωτογραφία του νομίζω πως απεικονίζει κατά τον πιο σαφή τρόπο την συνήθη μελαγχολική ψυχική του διάθεση.
Αυτήν την εντύπωση απεκόμισα  ήδη πριν πολλά χρόνια, όταν τον είχα συναντήσει ένα βράδυ στο σπίτι της ξαδέλφης του, αγαπημένης οικογενειακής φίλης μας και συνταξιδιώτισσας σε πολλά μας ταξίδια, που πριν λίγα χρόνια έφυγε και αυτή για το τελευταίο ταξίδι, αυτό  που δεν έχει επιστροφή.
Θυμάμαι ακόμα πόσο μεγάλη εντύπωση μας είχε κάνει όταν το 1973 , ένα μήνα πριν το Πολυτεχνείο,πήραμε στα χέρια μας τα Μικροαστικά σε κόκκινο βινύλιο και με το διαβρωτικό χιούμορ στον στίχο του Γιάννη Νεγρεπόντη αρμονικά δεμένο με την μουσική του Λουκιανού. Βέβαια δεν γνωρίζαμε τότε ότι υπήρχαν και άλλα τραγούδια που είχαν κοπεί από την λογοκρισία όπως αυτά που ακούστηκαν στην συναυλία του στον Λυκαβηττό.


Η μουσική του Κηλαηδόνη με την πρώτη Επιθεώρηση του «Ελεύθερου Θέατρου» στο Άλσος Παγκρατίου το καλοκαίρι του 1973 στην επιθεώρηση «Και συ χτενίζεσαι» ήρθε στην συνέχεια και μας επιβεβαίωσε την αρχική μας εντύπωση ότι ένα νέο μουσικό ταλέντο έχει εμφανιστεί στην χώρα μας και μάλιστα με ξεχωριστό και τελείως προσωπικό ύφος.
Μπορεί ο Θεοδωράκης, ο Χατζηδάκης και ο Σαββόπουλος να έχουν αφήσει το ανεξίτηλο στίγμα τους στην  Ελληνική μουσική, ο καθένας τους με τον δικό του τρόπο, ο Κηλαηδόνης όμως ήταν αυτός που πέτυχε με τα ευαίσθητα τραγούδια του να σκιαγραφήσει με τον πιο απλό και ουσιαστικό τρόπο την καθημερινή μας ζωή.
Όσοι έζησαν ως παιδιά ή νέοι την δεκαετία του 50 στην Αθήνα μπορούν ακούγοντας το τραγούδι του the Fuckin Fifties  να αναγνωρίσουν  με συγκίνηση πολλά πράγματα από τα νιάτα τους.


Οι αναμνήσεις του παρελθόντος αποτελούσαν πάντα για τον Κηλαηδόνη ένα βασικό στοιχείο για την έμπνευση του.
Δεν είναι τυχαίο το γιατί ο Θόδωρος Αγγελόπουλος τον προτίμησε να γράψει την μουσική για τον Θίασο, ταινία που χρειαζόταν μουσική με ακούσματα από τις 10ετιες του 40 και του 50.
Μια από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές του διεθνούς κινηματογράφου είναι η σκηνή από την ταινία αυτή,που το μπουλούκι πλησιάζει στο χωριό τραγουδώντας και χορεύοντας «Γιαξεμπόρε» για να διαφημίσει την παράσταση του, μέχρι που φτάνει στην πλατεία του και αντικρύζει δύο κρεμασμένους.


Ως «Γιαξεμπόρε» είχε περάσει, λόγω χαμηλής παιδείας, στα Ελληνικά θεατρικά μπουλούκια το "Γεια σου αμόρε!" που φώναζαν τα αντίστοιχα ιταλικά και γαλλικά, στις αρχές του περασμένου αιώνα για να προσελκύσουν τους θεατές στα χωριά.
Χάρις επίσης στον Κηλαηδόνη υπάρχει στην ίδια ταινία η εξίσου εμβληματική σκηνή που «πολεμούν» με τα αντίστοιχα τραγούδια και τις παραφθορές τους, οι δεξιοί με τους αριστερούς μέσα σε μια ταβέρνα το 1946 λίγο πριν τον εμφύλιο

.

Αυτό που είχε πετύχει ο Κηλαηδόνης και που λίγοι συνθέτες το πετυχαίνουν, ήταν το ότι κατάφερε με την μουσική του να μιλήσει και να συνεπάρει ανθρώπους ασχέτως  ηλικίας  ή παιδείας.
Είναι χαρακτηριστικό το ότι ή θεία μου, στα 80 της, ζήτησε από την κόρη της να την πάει να τον ακούσει και μετά την παράσταση να την πάει στα παρασκήνια για να τον συγχαρεί προσωπικά!
Ο πατέρας μου όταν συχνά έκανε μερικές από τις αναγκαίες δουλειές στο σπίτι τραγούδαγε στην μάνα μου με δηκτικό τρόπο το: Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά τονίζοντας τον στίχο ..μια καλή νοικοκυρά!


Από την άλλη μια από τις καλύτερες αναμνήσεις της κόρης μου είναι το Πάρτυ της Βουλιαγμένης όταν με τα παιδιά μας διασκεδάσαμε με την ψυχή μας σε εκείνη την πρωτόγνωρη αλλά και ανεπανάληπτη μέχρι σήμερα μουσική πανδαισία.
Προσωπικά ως μόνιμος από παιδικής ηλικίας θαμώνας στα θερινά σινεμά πως μπορώ να μην συγκινηθώ όταν ακούω για τα χρόνια που περνούν και για «Κάτι νύχτες με φεγγάρι μες τα θερινά σινεμά νύχτες που περνούν και δεν θα ξαναρθούν μ΄ αγιόκλημα και γιασεμιά»


Ο Λουκιανός ευτύχησε να ζήσει και να δημιουργήσει στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Έζησε τα καλά χρόνια της δισκογραφίας  τότε που περιμέναμε με λαχτάρα πότε θα κυκλοφορήσει ένα νέος δίσκος του για να τρέξουμε να τον πάρουμε, αλλά έζησε και την πλήρη κατάρρευση της στον αιώνα μας, με αποτέλεσμα ο τελευταίος δίσκος του  Τα φανταρίστικα να κυκλοφορήσει ως ένθετο από το Δίφωνο.


Ένα άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Κηλαηδόνη είναι ότι παρά το γεγονός, πως τόσο αυτός όσο και η γυναίκα του, ανήκαν ανέκαθεν στην αριστερά, που εκείνα τα χρόνια διαπνέονταν από έντονο αντιαμερικανισμό, στην  μουσική του είναι περισσότερο από εμφανής  η επίδραση που είχε επάνω του η τζάζ και γενικότερα η αμερικανική μουσική  εκείνης της εποχής. Κορυφαία στιγμή ήταν η συνεργασία του με  την PRESERVATION HALL JAZZ BAND της Νέας Ορλεάνης στην συναυλία ΝΕΑ ΚΥΨΕΛΗ - ΝΕΑ ΟΡΛΕΑΝΗ.
Στο ποστ μου Im walking to New Orleans έχω βάλει μια φωτογραφία από το κέντρο που εμφανίζονται εκεί και στο οποίο δυστυχώς δεν κατάφερα να πάω.


Παρά το ότι γράφτηκε με κομπίνα στο Πολυτεχνείο, όπως ό ίδιος έχει πεί, κατάφερε να τελειώσει την Αρχιτεκτονική αν και ποτέ του δεν δούλεψε σαν αρχιτέκτονας. Απετέλεσε όμως ένα καλό παράδειγμα, όπως και ο Πλέσσας, που είναι χημικός, προς την κόρη μου όταν στην εφηβεία μου έλεγε για διάφορα απίθανα επαγγέλματα που θα μπορούσε να κάνει και εγώ σαν σώφρων πατήρ της απαντούσα πως:
-Τελείωσε μια σοβαρή σχολή και μετά αν έχεις κλίση σε κάτι ένα  πτυχίο δεν θα εμποδίσει να κάνεις αυτό που θέλεις όπως πχ ο Κηλαηδόνης, ο Πλέσσας κτλ
Η απάντηση βέβαια ήταν αποστομωτική βάζοντας μου στο πικάπ το τραγούδι του Κηλαηδόνη Επαγγελματικός προσανατολισμός!


Δυστυχώς, στην συγκεκριμένη περίσταση, δεν καπνίζω από χρόνια και δεν μου αρέσει το ουίσκι για να μπορέσω να τον αποχαιρετίσω με αυτά που του άρεσαν, παρά τα προβλήματα που του δημιούργησαν στην καρδιά του, που τον πρόδωσε  τελικά στα 73 του.
Στην δική μας καρδιά όμως θα παραμείνει αξέχαστος ο καουμπόη της Κυψέλης και κάθε φορά που θα ακούμε τα τραγούδια του θα δακρύζουμε στην ανάμνηση του σαν την Ντόλυ.