Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΥΝ





Η χθεσινή κουβέντα στην Βουλή, η οποία και αφορούσε διάφορα πρόσωπα που σχετίζονται με την εξουσία, μου θύμισε ένα σχετικό διαχρονικό παραμύθι που όμως καλύτερα από πολλές εμβριθείς αναλύσεις εξηγεί γιατί έχουμε τέτοιας ποιότητας εξουσίες.

Μια φορά και ένα καιρό ένας Βασιλιάς ήθελε να πάει για ψάρεμα μαζί με την γυναίκα του.
Φρονίμως ποιών φώναξε τον μετεωρολόγο της αυλής να του πει τι καιρό  θα κάνει, ώστε να μην τους πιάσει  καμιά βροχή και τους χαλάσει την εκδρομή.
Αυτός, ένας πολύ γνωστός και σοβαρός επιστήμων, τους είπε πως ο καιρός θα είναι καλός και δεν θα βρέξει.
Βασιζόμενοι λοιπόν στα λεγόμενα του, μιας και πάντα ήταν σωστές οι προβλέψεις του,ξεκίνησαν με καλή διάθεση να πάνε για ψάρεμα.
Στον δρόμο συνάντησαν ένα γεροντάκο με τον γαϊδαράκο του να γυρίζει στην πόλη.
Τους χαιρέτησε με τον προσήκοντα σεβασμό και τους ρώτησε που πάνε.
Όταν του είπαν ότι πάνε για ψάρεμα αυτός τους απάντησε:
-Γυρίστε πίσω γιατί θα αρχίσει σε λίγο να βρέχει και θα πιάσει καταιγίδα.
Βέβαια αυτοί γελώντας δεν έλαβαν υπ΄ όψη τους τα λόγια του γέρου και συνέχισαν τον δρόμο τους, αλλά σε λίγο άρχισε πράγματι να βρέχει και να χαλάει ο καιρός.
Επιστρέφοντας τρέχοντας πίσω, ξανασυνάντησαν το γεροντάκο και βέβαια τον ρώτησαν πως και είχε προβλέψει τον καιρό.
Αυτός τους είπε πως όταν ο γάιδαρος έχει όρθια τα αυτιά του τότε πρόκειται να βρέξει.
Γυρίζοντας λοιπόν στο παλάτι η πρώτη δουλειά που έκανε ο Βασιλιάς ήταν να απολύσει τον μετεωρολόγο και να πάρει μερικά γαϊδούρια στην αυλή του.

Η ιστορία αυτή λοιπόν εξηγεί  το γιατί έχουμε τέτοιας ευφυΐας εξουσίες και γιατί  οι εξουσίες έκτοτε, αντί να έχουν δίπλα τους ανθρώπους σοβαρούς που σπάνια κάνουν λάθος, προτιμούν να περιστοιχίζονται από ένα πλήθος γαϊδούρια που γκαρίζουν, τσακώνονται μεταξύ τους, κλωτσάνε όποιον τους αντιστέκεται και βέβαια εύκολα  διαπλέκονται με όσους τους δίνουν κρυφά τροφή.


Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ





Πρίν λίγο καιρό μου είχε δώσει ένα βίντεο από ένα πάρτυ που είχαμε κάνει ένα θεότρελο καλοκαίρι πριν πολλά χρόνια, με θεατρικά σκετσάκια.
Σε αυτό, αλλά και σε άλλα πάρτυ άλλες φορές , ήταν ο διοργανωτής ο συγγραφέας , ο σκηνοθέτης  αλλά και ταυτόχρονα έκανε και το καστ των ρόλων μιας μεγάλης παρέας που είχε δημιουργηθεί από παραθεριστές ενός κοινού χώρου. Σε όλους είχε δώσει και  κάποιο ρόλο να παίξουν.
Ακόμα και στην τότε 82χρονη μάνα μου, της είχε γράψει και την έβαλε να πει μια παρλάτα και να χορέψει όπως φαίνεται και στην φωτογραφία!


Στις  παρακάτω φωτογραφίες ο ίδιος δέχεται τα χειροκροτήματα του κοινού ως μάγος-ταχυδακτυλουργός  ενώ σε μια  άλλη παράσταση που δεν είχαμε προλάβει, όπως τις περισσότερες φορές, να μάθουμε τους ρόλους που είχε γράψει, είμαστε οι δυο μας σε έργο με τον ευφάνταστο τίτλο "Οι Υδατοθεόπληκτοι", που ήταν μια δηκτική  σάτιρα για γεγονότα που  είχαν προκαλέσει  κοινά προβλήματα σε όλους τους  θεατές του σκέτς.



Άλλη φορά  μου είχε αναθέσει τον ρόλο της Γκόλφως, σε μια παρωδία του γνωστού δράματος και τελικά απ΄ ότι θυμάμαι, λίγες φράσεις μπόρεσα να ψελλίσω  από τα γέλια που με είχαν πιάσει από την αρχή, εν μέσω της γενικότερης θυμηδίας και των καγχασμών του κοινού για το θέαμα, ιδίως μάλιστα όταν ως φαρμακωμένη Γκόλφω έπρεπε στο τέλος να πέσω, με δραματικό τρόπο, να πεθάνω σε ένα χαλάκι. Τελικά η Γκόλφω δεν πέθανε γιατί επάνω σε αυτό είχε ξαπλώσει ένας σκύλαρος της παρέας που  παρακολουθούσε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την παράσταση!
Στην φωτογραφία, αγκαλιά με τον Τάσο,  κρατάω και την μπουκάλα με το δηλητήριο που αυτοκτονεί η Γκόλφω!


Η επόμενη φωτογραφία είναι από το βίντεο που ανέφερα παραπάνω και στην οποία το κοινό, ενθουσιασμένο από την παρωδία της Μαντάμ Σουσούς που είχε δει, ζήτησε επίμονα να χειροκροτήσει και τον συγγραφέα.  Την Μαντάμ Σουσού την είχα  συνεφέρει  από λιποθυμία βγαίνοντας από την θάλασσα με ψαροντούφεκο στα χέρια και  ψαροπέδιλα στα πόδια!



Όταν μου έδωσε αυτό το βίντεο μου είπε ταυτόχρονα:
-Τώρα που το ξαναείδα, ξέρεις πόσους μέτρησα από όσους εμφανίζονται σε αυτό που έχουν πεθάνει, 20!
Δυστυχώς από την περασμένη βδομάδα έχουν  γίνει 21, γιατί ο Θόδωρος αυτός ο πολύτιμος φίλος μου, μετά από ένα απίθανο ατύχημα, καθώς έβγαζε τον σκύλο βόλτα, δεν είναι πια μαζί μας.
Στα 35 χρόνια που τον γνώριζα είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος που συνάντησα στην ζωή μου που δεν έχω ακούσει κάποιον να λέει αυτό που συχνά ακούμε για πολλούς  -καλός είναι ο Θόδωρος αλλά...
Την παρατήρηση μου  αυτή και την αγάπη που του έτρεφαν όλοι όσοι τον γνώριζαν, την επιβεβαίωσε το τεράστιο αυτό πλήθος ανθρώπων που αισθάνθηκε την ανάγκη να παρευρεθεί στην κηδεία του.
Τρεις ήσαν οι γυναίκες που έβαλε στην καρδιά του ο Θόδωρος. 


Αρχικά ευτύχησε στην ζωή του να γνωρίσει από πολύ νέος στην Γερμανία, ένα γλυκύτατο πλάσμα την μία και μοναδική γυναίκα της ζωής του.
Πριν να γυριστεί μια ταινία* στην οποία ο πρωταγωνιστής απαντά στο ερώτημα ποια γυναίκα παντρεύεσαι, ο Θόδωρος το είχε απαντήσει από τότε: Αυτήν με την οποία μπορείς να μιλάς και μετά 40 χρόνια!
 Έκτοτε το ζευγάρι έγινε αχώριστο και η μοναχοκόρη τους ήρθε να συμπληρώσει την ευτυχία τους.
Τέλος η τρίτη γυναίκα της ζωής του , ήταν  η εγγονή του που τον μετέτρεψε αυτόματα από χαζομπαμπά σε χαζοπαππού!
Η καλή καρδιά του μπόρεσε να χωρέσει εκτός από αυτές και ένα σωρό άλλο κόσμο, αλλά ό ίδιος αντί να της φερθεί με ανάλογο τρόπο την κατέστρεφε συνέχεια με τα ατελείωτα τσιγάρα που κάπνιζε.
Ακόμα και η τελευταία φωτογραφία του που έχω, από  εκδρομή στην Λίμνη Κουρνά το 2014, με το τσιγάρο στο χέρι είναι.


Άτομο με ευρύτερη παιδεία, ήταν ταυτόχρονα και λάτρης της καλής παρέας και της κουβεντούλας, τη συνοδεία μεζέ και οινοπνεύματος. Συχνά  μάζευε τους φίλους του στο εξοχικό του το καλοκαίρι, αλλά και τον χειμώνα,στην ατομική του ταβερνούλα που είχε φτιάξει στο ισόγειο του πατρικού του στο Φάληρο.
Και στα δύο μέρη ήταν εμφανής η προσωπική του συμβολή στο φτιάξιμο τους, τόσο στην κατασκευή τους όσο και στο λειτουργικό και αισθητικό τους αποτέλεσμα. Όλοι ήξεραν ότι "έπιαναν" τα χέρια του και έτσι όλοι οι γείτονες το καλοκαίρι συχνά τον φώναζαν να τους επιδιορθώσει  κάτι.
Εκτός όμως από τα μαστορέματα είχε και ιδιαίτερη ικανότητα και στην μαγειρική και πολλές φορές ο μεζές στις μαζώξεις που έκανε ήταν "απ΄τα χεράκια μου", όπως έλεγε.


Ένα ταλέντο όμως που είχε αφήσει ανεκμετάλλευτο, παρά τις επανειλημμένες  προτροπές που του είχα κάνει να ανοίξει έστω ένα μπλογκ, ήταν η ικανότητα που είχε στο γράψιμο. Με το μοναδικό χιούμορ που τον διέκρινε, έγραφε μεν αλλά τα γραπτά του τα διάβαζαν  μόνο οι φίλοι του και η οικογένεια .
Από τα κείμενα που μου είχε στείλει να διαβάσω, δημοσίευσα μερικά χαρακτηριστικά δείγματα της γραφής του που είχαν  γενικότερο ενδιαφέρον, γιατί μερικά άλλα σατίριζαν πρόσωπα της παρέας και των γνωστών μας.
Επίσης υπάρχουν δύο ακόμα κείμενα του στα δικά μου ποστ (6-7-15) ΠΡΩΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ  και (13-7-15) ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ!



Επειδή  ήταν γέννημα θρέμμα του Παλαιού Φαλήρου του έχω αφιερώσει το ποστ μου   ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΦΑΛΗΡΟ
Αυτό τον παρακίνησε να κάτσει να φτιάξει, αφιερώνοντας βέβαια πολλές ώρες και κόπο, ένα ωριαίο βίντεο για το Παλιό Φάληρο, που με ιδιαίτερη συγκίνηση στην επίσημη προβολή του στην "ταβέρνα "του, διαπίστωσα ότι μου το είχε αφιερώσει. 
Τα τελευταία χρόνια είχε διοχετεύσει ένα μέρος από την δημιουργικότητα  του στην κατασκευή ανάλογων βίντεο με οικογενειακές ιστορίες αλλά και από την σύγχρονη πραγματικότητα τα οποία και είχαμε απολαύσει σε συγκεντρώσεις της παρέας.
Ένα δείγμα από αυτά είναι το παρακάτω που ανέβασα στο Youtube.  


Πριν 3 χρόνια είχαμε κάνει μια πολύ ωραία εκδρομή στα Τρίκαλα Κορινθίας και τα Καλάβρυτα για την οποία έχω γράψει στο ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ Από αυτήν είναι και η πρώτη φωτογραφία καθώς απολαμβάνει την ομορφιά της ορεινής.φύσης
Πριν 2 χρόνια τους είχαμε φιλοξενήσει στο σπίτι μας στην Κρήτη και ο αθεράπευτα "ομορφοδούλης " Θόδωρος  δεν μπορούσε να βλέπει το καζανάκι να τρέχει και γι΄αυτό πήγε και πήρε ένα νέο μηχανισμό και το έφτιαξε!
Χάρις στην ευχάριστη παρέα καταφέραμε και ξεκολλήσαμε από το σπίτι και  κάναμε διάφορες εκδρομές από τον Μπάλλο μέχρι το Ρέθυμνο και το Ακρωτήρι από όπου και η φωτογραφία με την γυναίκα του.
Η καλή εμπειρία από την παρέα μας είχε οδηγήσει σε  σχέδια και για άλλες εξορμήσεις, αλλά δυστυχώς ο Θόδωρος έφυγε μόνος του για το ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Δεν ξέρω αν φεύγοντας ήξερε αυτό που είχε πει ο Κάρλ Μάρξ και αντιμετωπίζουμε τώρα οι φίλοι του και οι δικοί του: 
Ο θάνατος δεν πλήττει εκείνον που θερίζει, αλλά εκείνους που μένουν.
Σίγουρα όμως ,με το περιπαικτικό πνεύμα που τον διέκρινε, θα συμφωνούσε με τον Γούντι Άλεν στο:
Δεν με νοιάζει αν πεθάνω. Φτάνει να μην είμαι εγώ εκεί!
Δυστυχώς όμως ήταν.
Καλό σου ταξίδι φίλε, ήδη μας λείπεις...



* How To Kill Your Neighbor's Dog (2000)  Με τους Kenneth Branagh, και Robin Wright Penn.



Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

FREAKS-ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΤΕΙ




Είναι μια ταινία που από καιρό ήθελα την δω μιας και βρίσκεται σε περίοπτη θέση στην λίστα με  ΤΑ 100 ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ LES CAHIERS DU CINEMA
Είναι μια ταινία που το γύρισμα της είχε σαν αποτέλεσμα η ανοδική και μέχρι τότε ευοίωνη καριέρα του σκηνοθέτη της, να πάρει  κατιούσα πορεία.
Είναι μια ταινία που από την αρχική κόπια των 90΄ λεπτών έμειναν  μόνο 64΄και τα υπόλοιπα λεπτά του φιλμ ,επειδή  θεωρήθηκαν  πολύ σοκαριστικά,  καταστράφηκαν και δεν υπάρχουν.
Ήταν μια οικονομική αποτυχία της Metro Goldwyn Mayer και η μοναδική ταινία στην ιστορία της που αποσύρθηκε από τους κινηματογράφους πριν να ολοκληρώσει την συνήθη κύκλο προβολών της.
Για 30 χρόνια η προβολή της είχε απαγορευτεί στο Ηνωμένο Βασίλειο λόγω του ότι θεωρήθηκε ότι είχε εκμεταλλευτεί τους ηθοποιούς της.
Το 1994, όμως η ταινία επιλέχτηκε από το  National Film Registry των ΗΠΑ για να συμπεριληφθεί στα έργα που συντηρούνται από αυτό, λόγω του ότι θεωρήθηκε σημαντική για πολιτιστικούς, ιστορικούς και  αισθητικούς  λόγους.


Πρόκειται για την αμερικανική ταινία τρόμου του σκηνοθέτη Tod Browning  Freaks του 1932, ταινία Pre-Code , δηλαδή πριν να εφαρμοστεί το 1934 στις ΗΠΑ ο κώδικας  ηθικής για το Χόλυγουντ. 
Στην ταινία οι επώνυμοι χαρακτήρες παίχτηκαν από ανθρώπους με πραγματικές παραμορφώσεις που εμφανιζόντουσαν στα λεγόμενα  carnival sideshow , περιφερόμενα δηλαδή θεάματα του τύπου η ασώματος κεφαλή, με παραστάσεις μπορλέσκ , τυχερά παιχνίδια κτλ που ήσαν συνήθη εκείνα τα χρόνια στις ΗΠΑ .


Ο Browning (1880-1960) είχε φύγει από την εύπορη οικογένεια του 16 ετών και είχε δουλέψει σε ένα τέτοιο περιφερόμενο θέαμα και έτσι μετέφερε στην ταινία προσωπικές του εμπειρίες από αυτό.
Η βασική υπόθεση του έργου είναι ο έρωτας και ο γάμος ενός νάνου του τσίρκου που έχει κερδίσει μια μεγάλη κληρονομιά, με μια κανονική γυναίκα που με τον εραστή της θα προσπαθήσει να τον δολοφονήσει για να τον κληρονομήσει,αλλά τελικά υφίσταται αυτή και ο εραστής της, την τιμωρία όλων των παραμορφωμένων του θιάσου, των φρικιών,  που επιτίθενται στο  ζευγάρι κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας, κρατώντας όπλα, μαχαίρια και άλλα αιχμηρά αντικείμενα.
Βλέπουμε στο τέλος της ταινίας τον εραστή να τραγουδά falsetto, ενώ έχει κοπεί η σκηνή που τα φρικιά τον ευνουχίζουν, ενώ τη γυναίκα την έχουν κάνει  και αυτή φρικιό που μοιάζει με ανθρώπινη πάπια, μιας και τα χέρια της είναι σαν τα πόδια πάπιας, ενώ  τα πόδια της έχουν αποκοπεί και ό, τι έχει απομείνει από τον κορμό της είναι μόνιμα πισσωμένο με φτερά.
Με αυτήν την εικόνα ξεκινά η ταινία και η συνέχεια είναι η εξήγηση του πως έγινε έτσι.


Το σφάλμα του  Browning ήταν ότι έχοντας ζήσει σε περιφερόμενο θέαμα με φρικιά δεν θεωρούσε ότι τους εκμεταλλεύεται  παρουσιάζοντας τους στην ταινία, γιατί ήξερε ότι όλοι αυτοί τελικά χάρις στις δυσπλασίες και τις παραμορφώσεις που είχαν μπορούσαν να εξασφαλίζουν τα προς το ζείν.
Στο βίντεο παρουσιάζονται μερικές από τις πιο σημαντικές σκηνές της ταινίας και πολλά από τα φρικιά για τα οποία δίνω παρακάτω μερικές χρήσιμες πληροφορίες.



Όλοι οι παρακάτω ήσαν γνωστοί στις ΗΠΑ μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα και ορισμένοι είχαν εμφανιστεί και σε άλλες ταινίες της εποχής.


Στην ταινία  εμφανίζονται  οι νάνοι  Harry Daisy και  Earles της Doll Family,4 αδέλφια νάνοι, οι οποίοι με τις παραστάσεις που έδιναν είχαν πετύχει να έχουν ένα καλό εισόδημα.


Οι Βρετανίδες σιαμαίες στους γοφούς και μηρούς Daisy Hilton  και Violet Hilton είχαν περιοδεύσει μέχρι την Αυστραλία πριν να παίξουν στην ταινία και στο μάρκετινγκ της ταινίας υπήρχε η ερώτηση " κάνουν έρωτα τα σιαμαία;"


Ο Schlitzie ήταν ύψους 1,22 εκ με μικροκεφαλία και διανοητική ανάπτυξη παιδιού 3 ετών αλλά η εικόνα που τον παρουσίαζαν ήταν γυναίκας ή ανδρόγυνου ατόμου.
Άλλα δύο παρόμοιας εμφάνισης άτομα εμφανίζονται στο φίλμ.


Η Josephine Joseph ήταν μια ηθοποιός των περιφερομένων θεαμάτων  που έλεγε ότι ήταν ερμαφρόδιτη με το αριστερό μέρος του σώματος της να είναι γυναικείο και το δεξιό ανδρικό!


Ο Johnny Eck ένα έξυπνο και ταλαντούχο άτομο, λόγω αγενεσίας του ιερού οστού είχε ύψος 45 εκ, πόδια ατροφικά που τα έκρυβε και έτσι φαινόταν σαν να ήταν μισός άνθρωπος, περπατούσε δε με τα χέρια του.
Στην φωτογραφία εμφανίζεται  με τον νάνο Angelo Rossitto  που είχε ύψος 89 εκ.


Η  όμορφη  Frances O'Connor  είχε γεννηθεί  χωρίς χέρια αλλά με τα πόδια της έτρωγε, έπινε, έγραφε,  κάπνιζε και ακόμα μπορούσε να ράψει. Την έλεγαν η ζωντανή Αφροδίτη της Μήλου

 Η Olga Roderick είχε αποκτήσει γένια από 2 ετών. Παντρεύτηκε 4 φορές και είχε αποκτήσει 2 παιδιά.



Η Koo Koo, το Κορίτσι Πουλί, έπασχε από μια σπάνια γενετική σκελετική ανωμαλία με αποτέλεσμα να έχει μικρό ύψος, μικρό φαλακρό κεφάλι με πτηνομορφισμό, να μην έχει  δόντια, και να έχει χαμηλή όραση και ήπια νοητική αναπηρία.

Παρόμοια σε εμφάνιση ήταν η Elizabeth Green γνωστή η Γυναίκα Πελαργός



O διάσημος τότε Prince Randian είχε το όνομα Ο Άνθρωπος Σκουλήκι ή Φίδι ή το Ζωντανό Σώμα. Εκ γενετής χωρίς χέρια και πόδια ντυμένος με ένα μονοκόμματο ρούχο κατάφερνε να σέρνεται κουνώντας τους γοφούς και τους ωμούς του. Ήταν παντρεμένος, είχε 3 κόρες και ένα γιό.
Ζωγράφιζε και έγραφε με το στόμα και άναβε επίσης μόνος του το τσιγάρο του όπως μπορεί να δει κανείς στο παραπάνω βίντεο.

Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ





Η συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία είναι πιθανό ότι μπορεί σε ένα βαθμό να αναστείλει το κύμα εισόδου προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα, αν και αυτό δεν είναι απόλυτα σίγουρο.
Βάσει της Συμφωνίας, αλλά και από το Διεθνές Δίκαιο, η Ελλάδα υποχρεούται να εξετάσει κάθε αίτημα για άσυλο ατομικά.
Είναι λοιπόν βέβαιο ότι όσοι έρθουν  εδώ μετά την 20η Μαρτίου  θα σπεύδουν να αιτηθούν ασύλου στην Ελλάδα, για να μην επιστρέψουν στην Τουρκία, ελπίζοντας ότι θα βρουν τρόπο κάποτε να πάνε στην Ευρώπη.
Επίσης ποιος Σύρος πρόσφυγας από τις κουρδικές περιοχές της Συρίας θα θελήσει να επιστρέψει στην Τουρκία;
Σύμφωνα με την Συνθήκη της Γενεύης, την οποία η Τουρκία δεν έχει υιοθετήσει πλήρως, για να μπορέσουμε να επιστρέψουμε πρόσφυγες στην Τουρκία αυτή θα πρέπει να θεωρηθεί από μας ως ασφαλής τρίτη χώρα
Ως γνωστό  η Τουρκία προστατεύει με την Συνθήκη της Γενεύης μόνο Ευρωπαίους  για να μην προσελκύσει επί χρόνια Ασιάτες και Αφρικανούς από τη Μέση Ανατολή. Πως θα μπορέσουμε λοιπόν να επιστρέψουμε πρόσφυγες  και μετανάστες στην Τουρκία αν αυτή δεν τροποποιήσει τους νόμους της;
 Η ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που συνοδεύει τη συμφωνία, δεν υποχρεώνει τα 28 κράτη-μέλη να πάρουν συγκεκριμένο αριθμό προσφύγων προς μετεγκατάσταση, αλλά το αφήνει αυτό σε εθελοντική βάση με ότι αυτό ευλόγως συνεπάγεται
Οι ήδη υπάρχοντες πρόσφυγες στην Ελλάδα παραμένουν εδώ και μόνο οι νέοι μετά την 20η Μαρτίου θα επαναπροωθηθούν στην Τουρκία.
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η "Βαλκανική οδός" έχει κλείσει και δεν πρόκειται να ανοίξει ξανά.
Στην συμφωνία αναφέρεται ότι σύμφωνα με τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει τα κράτη στο Συμβούλιο της  20 Ιουλίου 2015, παραμένουν 18.000 θέσεις επανεγκατάστασης. Οι τυχόν περαιτέρω ανάγκες επανεγκατάστασης θα υλοποιούνται μέσω παρόμοιου εθελοντικού διακανονισμού έως του ανώτατου ορίου 54.000 πρόσθετων ατόμων. 
Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς ότι ο σημερινός αριθμός των εγκλωβισμένων στην Ελλάδα  μεταναστών δεν  πρόκειται να μειωθεί ακόμα και αν όλοι οι πρόσφυγες από την Συρία επιστρέψουν οικιοθελώς στην Τουρκία, με την ελπίδα να μπορέσουν να τους στείλουν στην Ευρώπη από εκεί.


Δύο λοιπόν πολύ ενδιαφέροντα άρθρα για την σημερινή μαζική εισροή προσφύγων και μεταναστών στην χώρα και το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί δημοσιεύτηκαν τις τελευταίες μέρες.
Στο πρώτο, ο Στάθης Καλύβας Καθηγητής στο Πανεπιστήμιον  Yale απαντάει στο ερώτημα που του έθεσαν από το LIFO :Πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο;
(Πηγή:www.lifo.gr)
Στο δεύτερο, ο Ηλίας Βλάχος  στο LIBERAL αναπτύσσει με στοιχεία το :
Τα παραθέτω αυτούσια. Οι υπογραμμίσεις δικές μου.



«Πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο;


Το προσφυγικό ζήτημα είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο πρόβλημα που δεν επιδέχεται απλουστεύσεις και δεν έχει εύκολη λύση, ούτε νομική, ούτε πολιτική, ούτε οικονομική. Το νομικό πλαίσιο βρίσκεται σε αναντιστοιχία με τη σημερινή πραγματικότητα των τεράστιων αριθμών προσφύγων, της δυσκολίας διάκρισης μεταξύ προσφύγων και οικονομικών μεταναστών, της συνεχούς ροής της πληροφορίας και των σύγχρονων δυνατοτήτων μετακίνησης. Πολιτικά, ο στόχος της προστασίας ευάλωτων ανθρώπων συγκρούεται με την πραγματικότητα της δυσχέρειας απορρόφησης και αποκατάστασης ατελείωτων ανθρώπινων ροών. Όποιος θεωρεί πως υπάρχουν εύκολες λύσεις στα προβλήματα αυτά είναι βαθιά νυχτωμένος. Στο πλαίσιο αυτό, ίσως η μόνη δυνατότητα που έχει μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι να μην επιδεινώνει μια ήδη επιβαρυμένη γι' αυτήν κατάσταση. Ως προς αυτό, φαίνεται πως κάναμε ό,τι είναι δυνατόν για να πετύχουμε ακριβώς το αντίθετο. Αρχικά, αφήνοντας τα σύνορά μας εντελώς αφύλακτα και ουσιαστικά καταργώντας κάθε διαδικασία ταυτοποίησης και διαχωρισμού των ανθρώπων που μπαίνουν στη χώρα μας, στείλαμε το μήνυμα πως "ανοίξαμε και σας περιμένουμε". Κατόπιν, όταν με έκπληξη είδαμε πως το μήνυμά μας εισακούστηκε, θεωρήσαμε πως προωθώντας τους ανθρώπους αυτούς προς τη βόρεια Ευρώπη, θα κάναμε ανέξοδο ανθρωπισμό πάνω στις πλάτες άλλων κρατών, κουτοπόνηρα πιστεύοντας συγχρόνως πως θα συνδέαμε το προσφυγικό με το δημοσιονομικό, προσποριζόμενοι με τον τρόπο αυτό κάποια οικονομικά οφέλη. Τέλος, όταν επιτέλους καταλάβαμε πως ανοιχτά σύνορα σημαίνει και "αποθήκες ψυχών", το ρίξαμε στην καταδίκη της απάνθρωπης Ευρώπης και στην παραδοσιακή μας αυτοθυματοποίηση. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μπλέχτηκε στο θέμα αυτό και η Τουρκία, με άγνωστες προς το παρόν συνέπειες. Πραγματικά, αδυνατώ να φανταστώ χειρότερο αποτέλεσμα από αυτό που πετύχαμε με την ασυνάρτητη πολιτική μας. Βραχυπρόθεσμα, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε τόπο θλιβερής υποδοχής δεκάδων χιλιάδων απελπισμένων ανθρώπων, με ένα ξεχαρβαλωμένο κράτος να αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Μακροπρόθεσμα, οι επιπτώσεις θα είναι πολλαπλές και, φοβάμαι, προπάντων αρνητικές». 
 Ποιος έφερε τους πρόσφυγες στην Ελλάδα;

Σε κάθε πάνελ, φόρουμ ή καφενειακή συζήτηση, όταν κάποιος αναφέρει πως φταίνε οι πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ και της κυρίας Τασίας περί ανοικτών συνόρων και «ηλιοθεραπείας» και «μαγικής εξαφάνισης» για την ραγδαία αύξηση των ροών των προσφύγων / μεταναστών, η αυτόματη απάντηση από το στόμα των συριζαίων συνομιλητών είναι πως το 2015 τα πράγματα άλλαξαν στην Συρία, η Ρωσία άρχισε να βομβαρδίζει, η Μέρκελ μίλησε για ανοικτά σύνορα και οι τρομοκράτες χτύπησαν το Παρίσι στο Μπατακλάν.
Ας δούμε όλες αυτές τις δικαιολογίες μία – μία, αφού υπενθυμίσουμε πως ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία είχε ήδη αρχίσει από το 2011 - 2012:
Η Ρωσία άρχισε τους βομβαρδισμούς στην Συρία στις 28 Σεπτεμβρίου και τις χερσαίες επιχειρήσεις τον Νοέμβριο του 2015.
Η κ. Μέρκελ, πρώτη φορά αναφέρθηκε σε ανοικτά σύνορα σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Rheinische Post στις αρχές Σεπτεμβρίου 2015.
Η επίθεση ισλαμιστών στο Μπατακλάν στο Παρίσι, έγινε την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015. Μετά άρχισαν οι γαλλικοί βομβαρδισμοί στην Συρία.
Ας δούμε τώρα, πόσοι πρόσφυγες / λαθρομετανάστες είχαν περάσει ήδη στην χώρα μας από τις αρχές του 2015, μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου: συνολικά 288.020 άτομα, έναντι 41.038 ΟΛΟΚΛΗΡΟ το 2014 (δηλαδή, αύξηση 700%  σε σύγκριση με ΟΛΟΚΛΗΡΟ το 2014, ενώ μέχρι τον Αύγουστο η αύξηση ήταν 234.357 / 20.284 = 1.155% αν μετρήσουμε το ίδιο διάστημα των δύο ετών).
Την ίδια ώρα στην Ιταλία και για το ίδιο διάστημα οι ροές ανήλθαν σε 122.496 έναντι 138.832 το 2014. Μειωμένες δηλαδή κατά 12% περίπου.
Επίσης, ενώ η αναλογία Ιταλία / Ελλάδα το 2014 ήταν 170.136 / 41.038 δηλαδή 4,14 / 1 υπέρ της Ιταλίας για το 2015 και μέχρι τις 14 Σεπτεμβρίου η αναλογία είχε ήδη πάει  Ιταλία / Ελλάδα = 122.496 / 288.020 = 0,42  ή  2,35 / 1  υπέρ της Ελλάδας αυτή την φορά. Μέχρι το τέλος φυσικά του 2015 αυτή η αναλογία έφτασε στο δυσθεώρητο 8 / 1 υπέρ της χώρας μας!  
Τα στοιχεία αυτά είναι αλιευμένα από την συνοπτική έκθεση του ελληνικού ΥΠΟΙΚ με τίτλο: «Επιπτώσεις από τις Ροές Προσφύγων στα Νησιά του Αιγαίου», που μπορεί κανείς να βρει στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://www.mindev.gov.gr/el/images/docs/Final_Report_-_17SEP2015.pdf
Τα στοιχεία που αναφέρθηκαν παρά πάνω με αριθμούς, παρουσιάζονται συνοπτικά στους δύο πίνακες που παρατίθενται στο τέλος του σημειώματος και προέρχονται από την ίδια συνοπτική έκθεση του ελληνικού ΥΠΟΙΚ.
Δεδομένων όλων τούτων, είναι φανερό πως οι ροές είχαν ήδη σχεδόν δεκαπενταπλασιαστεί για την Ελλάδα τον Αύγουστο του 2015 (1.500% αύξηση – σχεδιάγραμμα 1), ΧΩΡΙΣ να έχει λάβει μέχρις εκείνη την ώρα χώρα ούτε μία από τις αιτιάσεις των συριζαίων με τις οποίες προσπαθούν απλώς να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Αντίθετα, το σχεδιάγραμμα 1, δείχνει ξεκάθαρα πως η αύξηση των ροών είναι συνεχής μετά τον Ιανουάριο που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ο ΣΥΡΙΖΑ, δίχως να έχει αλλάξει κατά τι η εμφύλια διαμάχη στην Συρία που είχε ξεκινήσει τρία χρόνια πριν. Το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κανείς και για το Ιράκ ή το Αφγανιστάν, όπου ουδεμία ουσιώδης αλλαγή συνθηκών επισυνέβη ανάμεσα στο 2014 και το 2015.


Αυταπόδεικτο λοιπόν είναι, πως με την εγκατάσταση της κυρίας Τασίας στο υφυπουργείο μετανάστευσης, την διακήρυξη περί ανοικτών συνόρων, περί ηλιοθεραπείας και περί εξαφάνισης κατόπιν, όλοι οι πικραμένοι του ντουνιά, είτε επρόκειτο για ορίτζιναλ Σύριους πρόσφυγες είτε για «νταβραντισμένους» μελαχρινούς λαθρομετανάστες του αφρικανικού Μαγκρέμπ, συνωστίζονταν στα θαλάσσια σύνορα της χώρας μας με σκοπό να εισέλθουν στην ευρωπαϊκή Γη της επαγγελίας, της ευημερίας και των χορταστικών επιδομάτων. Πόσω δε μάλλον που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας, αναρωτιόταν με αφέλεια δια της τηλοψίας αν υφίστανται θαλάσσια σύνορα και αν μπορεί κανείς να τα φυλάξει!
Προηγουμένως βέβαια, είχαν φροντίσει εν χορδαίς και οργάνοις να κλείσουν το «κολαστήριο» της Αμυγδαλέζας, φροντίζοντας σε όλα τα πέρατα του ισλαμικού κόσμου να γίνει γνωστό πως το μέρος  που «κρατούσε σε τάξη» τους παράνομα εισερχόμενους στην χώρα μέχρι να αποφασίσουν να επιστρέψουν στις χώρες καταγωγής τους, δεν υπήρχε πλέον.
Ναι, είναι οι πολιτικές αυτές που διόγκωσαν το πρόβλημα όπως ξεκάθαρα δείξαμε. Και ΝΑΙ, είναι οι ΙΔΙΟΙ άνθρωποι που πανικόβλητοι από τα επίχειρα της αβελτηρίας τους, σπεύδουν τώρα να ανοίξουν άρον – άρον όχι μία, όχι δύο, αλλά πολλές Αμυγδαλέζες. Πόσες; Μονάχα ο αριθμός των λαθρομεταναστών που θα εγκλωβιστούν στην χώρα τους επόμενους μήνες είναι η οροφή!   






Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Ο ΠΕΤΡΟΣ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ





Στο πρόσφατα εκδοθέν 18ο βιβλίο του, Ήμουν και εγώ εκεί, ο Πέτρος Τατσόπουλος περιγράφει την εμπειρία του από τους 20 μήνες που παρέμεινε  ως βουλευτής στον  ΣΥΡΙΖΑ.
Σε μια, αρκετά μεγάλη σε έκταση,  συνέντευξη στην ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗ που δημοσιεύτηκε στην Athens Voice απαντάει σε όλα τα ερωτήματα της  και κυρίως σε όσα σχετίζονται με την εμπειρία που απέκτησε το διάστημα που διετέλεσε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με ορισμένα από όσα  λέει αλλά στην πλειονότητα οι απόψεις του είναι ιδιαιτέρα ενδιαφέρουσες  και οι επισημάνσεις του καίριες λόγω και της προσωπικής του εμπλοκής με την πολιτική.
Έχω μεταφέρει εδώ μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα  μέρη από την συνέντευξη αυτή, κυρίως όσα αφορούν την πολιτική.
Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου.


ΤΑ "ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ" ΚΑΙ  Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΌ ΜΕΣΑ

Ούτε εγώ έμαθα να τρώω ξύλο ομολογουμένως, δεν ήθελα όμως να γίνω και ένας comme il faut πολιτικός, είχαμε πληθώρα αυτών. Δηλαδή δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ Αβραμόπουλος από ιδιοσυγκρασία, να καταπίνω οτιδήποτε, οποιαδήποτε προσβολή, να νιώθω ότι είμαι ένας σάκος του μποξ και να λέω, εντάξει, θα έρθει κι η σειρά μου, ας περιμένω. Υπήρξαν πάρα πολλές περιπτώσεις πολιτικών και συναδέλφων μου αυτό το διάστημα που απλώς περίμεναν, έβλεπαν τέρατα και σημεία και μέσα στο κόμμα και έξω από το κόμμα, δε μιλούσαν, περίμεναν τη σειρά τους πότε θα γίνουν υπουργοί, πότε θα βραβευθούν, και οι περισσότεροι βραβεύθηκαν και έγιναν υπουργοί. Υπήρξαν κι οι άλλοι, βέβαια, που περίμεναν, περίμεναν, περίμεναν, και τελικά τους έριξαν στη λάσπη και τους έφαγαν τα σκυλιά.

Υπήρχε μία αντίστροφη αριστεία κατά κάποιο τρόπο στον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, μπορεί να έλεγα μία ιδέα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, αλλά δεν θα σηκωνόταν ο Σταθάκης να μου πει, Πέτρο, εντάξει, έχεις σπουδάσει κάποτε οικονομικά, αλλά τώρα μη μας κάνεις και τον οικονομολόγο, έχουν περάσει και 1.000 χρόνια. Σηκωνόταν ο Διαμαντόπουλος και μου το έλεγε αυτό. Δηλαδή οι χειρότεροι έλεγχαν διαρκώς τους καλύτερους. Αν δεις τις δηλώσεις τους εκείνο τον καιρό, των «ρεαλιστών», οποιαδήποτε δήλωση έκαναν, πριν περάσουν 24 ώρες την ανασκεύαζαν, διότι μαζεύονται οι ηλίθιοι που κατεβαίνουν by the book και λένε, μα, το συνέδριό μας έχει αποφασίσει αυτό. Ο Σταθάκης και οι άλλοι ρεαλιστές είχαν μάθει να «τρώνε ξύλο» και είχαν μάθει να το βουλώνουν και να μην τους νοιάζει. Να μη σε νοιάζει, είναι κι αυτό μία ιδιοσυγκρασία. Δεν την έχω εγώ, ούτε την ήθελα, ήθελα να φάω το ξύλο της ζωής μου… Δεν μπορούσαν να συμφιλιωθούν με τα πράγματα που έλεγα. Τους έλεγα εγώ ότι οι μόνοι μας πραγματικοί σύμμαχοι είναι η κεντροαριστερά. Όταν έχεις δαιμονοποιήσει την κεντροαριστερά, πώς να τους έχεις συμμάχους;


ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ


Όταν θέλησες προς τα τέλη Ιανουαρίου 2012 να πιάσεις επαφή με κάποιον από τον ΣΥΡΙΖΑ, σκέφτηκες τη Ρένα Δούρου. Εκείνη αμέσως κανονίζει το πρώτο «blind date με το χαμογελαστό αγόρι της Κουμουνδούρου». Ποια ήταν η πρώτη εντύπωση;
Ήταν ενός ανθρώπου άνετου, πολύ συμπαθητικού, που δεν ταυτιζόταν καθόλου με το αριστερό στερεότυπο που έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας, του μουρτζούφλη, γκρινιάρη. Ήταν clean cut παιδί ο Τσίπρας και χαμογελαστό, συμπαθητικό παιδί. Βεβαίως είχε μεγάλη πείρα πολιτική γιατί από πολύ μικρός είχε ασχοληθεί με το άθλημα και του είχαν έρθει και πάρα πολύ δεξιά τα πράγματα. Αυτό ήταν λίγο και η τιμωρία του αργότερα, γιατί η πείρα του αυτή, light πείρα, όπως γράφω, δεν του χρησίμευε και πολύ, δεν είχε πέσει σε σκληρά διλήμματα ούτε σε σκληρές μάχες πριν από το 2015. Με αυτόματο πιλότο προχωρούσε, και αυτή η ευκολία ήταν και λίγο ενδεικτική και της γενιάς του. Σε αυτή τη γενιά η ευκολία είχε δημιουργήσει και την πεποίθηση που μας έριξε κατευθείαν στα βράχια αργότερα, ότι τα πράγματα δε χρειάζονται τεράστια προσπάθεια, αρκεί να έχουμε δίκιο και θα αποδεχθούν το δίκιο μας οι άλλοι. Σαν αφηρημένοι θα πουν: «Α, γιατί δε μας τα λέγατε τόσο καιρό; Είχαμε τους προηγούμενους που ήταν κακοί, μοχθηροί και ήθελαν τόσο πολύ το κακό του λαού τους. Εσείς που είστε καλοί άνθρωποι, βεβαίως, θα τα κάνουμε». Αυτήν την αφέλεια την είχε ο Τσίπρας.


Τον περιγράφεις με colgate χαμόγελο, το ιδεώδες γαμπρουδάκι για κάθε Ελληνίδα πεθερά, με μία παροιμιώδη ελαφρότητα, κυνικό, μάλλον τεμπέλη, ακαλλιέργητο…
Δεν έχει ευρεία παιδεία, βγάζει μάτι αυτό. Νομίζω ότι απ’ όλους τους ηγέτες της μεταπολίτευσης είναι με διαφορά ο πιο ακαλλιέργητος. Δεν είναι βέβαια ο τύπος που λέει πάρα πολλά μαργαριτάρια, όμως τα μαργαριτάρια που λέει δεν οφείλονται σε lapsus, όπως στους άλλους ηγέτες, οφείλονται σε άγνοια. Δηλαδή όταν βγαίνει στο Ευρωκοινοβούλιο και λέει «άκουσον μεν, πάταξον δε» δεν είναι ένα lapsus, αλλά η άγνοια ότι όταν λες «άκουσον μεν, πάταξον δε» στην ουσία τους λες, ακούστε με και αυτά που θα πω θα είναι τέτοιες μαλακίες που θα με πλακώσετε στο ξύλο. Ενώ όταν ο Θεμιστοκλής λέει «πάταξον μεν, άκουσον δε» λέει, χτύπα με αλλά άκουσέ με, γιατί έχω δίκιο. Ο Τσίπρας από άγνοια το κάνει αυτό, όπως από άγνοια κάνει και το frozen world, τις 360 μοίρες, κι όλα αυτά τα οποία έγιναν ανέκδοτα κατά καιρούς.


Ειλικρινής σου φαινόταν;
Δεν μου φαινόταν ψεύτης ας πούμε, δεν μου φαινόταν διπρόσωπος, δεν μου φαινόταν πολλά απ’ τα πράγματα τα οποία, νομίζω, τα ανέπτυξε κιόλας. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012 ήταν πολύ διαφορετικός από τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ του 2014 ή του 2015. Εν προόδω ένα λαϊκιστικό προφίλ, δεν το είχε απ’ την αρχή. Αντίθετα τον πρώτο καιρό που ήμουν εγώ, η σχέση με τους Ανεξάρτητους Έλληνες ήταν πέρα από κάθε συζήτηση, ήταν έγκλημα καθοσιώσεως, δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα πάρουν ακροδεξιούς λαϊκιστές. Γι’ αυτό σιγά-σιγά τον έπεισαν οι σύμβουλοί του.


Ποιοι ήταν οι σύμβουλοί του;
Θα σου πω. Όσο εμπλεκόταν το βαθύ ΠΑΣΟΚ και παραμεριζόταν ο παλιός ιδεοληπτικός ΣΥΡΙΖΑ του 3%, του 4%, έπαιρναν το πάνω χέρι οι άνθρωποι που «ήξεραν τη δουλειά», οι οποίοι σχεδόν όλοι ήταν λαϊκιστές ΠΑΣΟΚτζήδες, όχι του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Ήταν το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Αυτοί σιγά-σιγά τον έπεισαν ότι η συνταγή είναι «Ανδρέας Παπανδρέου 1981», μαξιμαλιστικός βολονταρισμός, και τα δύο, και το μάξιμουμ και ο βολονταρισμός, η δύναμη της θέλησης. Το θέλουμε, θα μας ακούσουν και θα το κάνουν. Γιατί; Γιατί εμείς το θέλουμε. Τώρα, εάν υπάρχουν 18 άλλοι λαοί οι οποίοι θέλουν κάτι διαφορετικό από εσένα δεν τον απασχολούσε. Αφού έχουμε δίκιο, θα γίνει και το μέτωπο του Νότου, όλα αυτά τα οποία δεν έγιναν. Εδώ τώρα μπαίνει το ερώτημα κατά πόσο ήταν απατεώνας ή όχι. Δεν ξέρω κατά πόσο τα πίστευε όλα αυτά. Σε μεγάλο βαθμό, επειδή θεωρώ ότι είναι καλός τακτικιστής αλλά σε θέματα στρατηγικής δεν νομίζω ότι είναι καλός, μπορεί και να τα πίστευε, με αυτήν την αφέλεια που είπαμε πριν.


Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ


Γιατί πιστεύεις έπιασε το κόλπο πάλι, όπως έπιασε και το 1981;
Γιατί έχουμε ένα λαό γαλουχημένο στο λαϊκισμό. Δηλαδή αυτά τα 41 χρόνια, 42 πια, της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, ο κόσμος μεγάλωσε με το να πιστεύει ότι αρκεί η θέλησή του, μεγάλωσε με τη συνωμοσιολαγνεία, με το να πιστεύει ότι γίνονται μόνο συνωμοσίες εναντίον του, και ότι αυτός έχει δίκιο. Ο Σαμαράς σε μία συζήτηση που είχαμε μετά τις εκλογές του 2015 –είχε χάσει την εξουσία αλλά ήταν ακόμα Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας– μου είχε πει, στον ελληνικό λαό μπορείς να πεις τα πάντα, εκτός από το ότι είναι μαλάκας ο ίδιος, δηλαδή ότι κάνει λάθη ο ίδιος, δεν μπορείς να το πεις αυτό στον κόσμο, με τίποτα. Θα του πεις μόνο ότι σε πρόδωσαν, ότι ήταν διπρόσωποι και φάνηκε το πραγματικό τους πρόσωπο, θα πεις πράγματα που θα κολακεύουν το λαό. Μα, άμα φτιάξεις ένα λαό που να δέχεται μονάχα την κολακεία και να έχει μία πνευματική οκνηρία, δηλαδή να μην έχει κανένα πολιτικό κριτήριο, να μη σκέφτεται: Μα, καλά ρε φίλε, από προδότη σε προδότη πηγαίνουμε;


Γιατί όλοι οι πολιτικοί με προδίδουν; Δηλαδή ούτε ένας δεν βρέθηκε που να μην είναι προδότης; Μήπως κάνω λάθος εγώ; Μήπως είμαι απλώς εύπιστος; Γιατί πάντα να πρέπει να έχω δίκιο παρ’ όλες τις απογοητεύσεις;
Οι συνθήκες του 1981 είναι πολύ διαφορετικές από το 2015 και ο Αντρέας είναι μια πολύ διαφορετική προσωπικότητα από τον Αλέξη…
Ναι, ο Ανδρέας ήταν μία πολύ πιο πολύπλοκη προσωπικότητα και σαφώς πολύ πιο καλλιεργημένος, παρόλο που και ο Ανδρέας είχε ένα αντικουλτουριάρικο σύνδρομο. Προτιμούσε να πηγαίνει στα μπουζούκια παρά στο Ηρώδειο, ας πούμε, δεν ήταν άνθρωπος των γραμμάτων, όμως ήταν ασυγκρίτως πιο μορφωμένος, ειδικά στην οικονομία από τον Αλέξη. Η μεγάλη τους διαφορά είναι όμως άλλη, έχουν διαφορά επένδυσης χρόνου, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε μεγάλο ζωτικό χρόνο. Είχε τις αγορές ακόμα ανοιχτές απέναντί του και διαθέσιμες να του δώσουν λεφτά. Μπορούσε να παίξει με την ιδέα του λαϊκισμού και να την ικανοποιήσει σε μεγάλο βαθμό. Μπορούσε να φτιάξει αυτό το δημόσιο τομέα που έφτιαξε, το πελατειακό κράτος και να το διαφθείρει ως μη παρέκει. Ο Αλέξης δεν έχει αυτόν το ζωτικό χρόνο. Δεν έχει ούτε χρόνο, ούτε χρήμα. Τίποτα δεν έχει, γι’ αυτό και καταρρέει πολύ πιο γρήγορα. Αν αυτό δε φαίνεται ακόμα, στο βαθμό που θα έπρεπε ίσως, είναι διότι ξαναγυρνάμε στη ρήση Σαμαρά, ότι ο κόσμος δύσκολα συμφιλιώνεται με την ιδέα ότι έκανε λάθος. Γιατί για να καταρρεύσει ο Αλέξης θα πρέπει πάρα πολλοί άνθρωποι να πουν «έκανα λάθος», να αποδεχθούν ότι έκαναν λάθος και να ψηφίσουν διαφορετικά. Αν δεν αλλάξει αυτή η νοοτροπία θα βρεθούμε σε έναν καινούργιο φαύλο κύκλο.


ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Άκουγα, όταν συμμετείχα στην προεκλογική περίοδο του φθινοπώρου πια του 2015, τον Λεουτσάκο ή τους άλλους της Λαϊκής Ενότητας, τον Λαφαζάνη κ.λπ., με ξένιζε τρομερά η αφέλειά τους και σκεφτόμουν, είναι δυνατόν να είναι τόσο αφελείς αυτοί οι άνθρωποι, τι έχουν πάρει; Ηλιθιογόνο; Έλεγε ο Νίκος Παππάς του Λεουτσάκου, αφού δεν θέλετε μνημόνιο και προτιμάτε την έξοδο και λέτε ότι θα είναι συντεταγμένη η έξοδος της χώρας απ’ τη ζώνη του ευρώ, άρα στην ουσία θέλετε μνημόνιο με δραχμή. Πώς αλλιώς θα γίνει; Όχι, έλεγε ο Λεουτσάκος, εμείς δεν θέλουμε μνημόνιο με κανένα νόμισμα. Είναι νηπιακή πολιτική σκέψη να πιστεύεις ότι υπάρχουν κάποιοι πολύ κακοί άνθρωποι που θέλουν μνημόνιο και είναι και οι καλοί, οι λεβέντες. Γι’ αυτό λέω για τον Λεουτσάκο, σε ένα σημείο στο βιβλίο, μιλά για τη δραχμή και το μυαλό σου πάει σε ουζάκι, σαλαμάκι και γκόμενα με πιασίματα, ότι όλο είναι εύκολο. Δε θέλουμε ευρώ, θέλουμε δραχμή και θα έχουμε δραχμές και θα τις πάρουμε και απ’ το Νομισματοκοπείο, θα τις κόψουμε...


Ο Λαφαζάνης, που έχεις γνωρίσει, πίστευε ότι έλεγε, αυτά για την επιστροφή στη δραχμή;
Ο Λαφαζάνης, η χρήση Λαφαζάνη μάλλον από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Ο Αλέξης ως πολιτικός έχει και το χαρακτηριστικό που έχει και ο Κώστας Καραμανλής, του αρέσει να μη λύνει τα προβλήματα, του αρέσει τα προβλήματα να σέρνονται, να σαπίζουν μόνα τους, να διαλύονται από τη σαπίλα, δεν του αρέσει να κόβει γόρδιους δεσμούς, δεν είναι καθόλου αυταρχικός.


Ο Λαφαζάνης, λοιπόν, σε μεγάλο βαθμό εκμεταλλευόταν το εύρος του ΣΥΡΙΖΑ, διότι ξαφνικά ο Λαφαζάνης, ένας παραδοσιακός κομμουνιστής, είχε ένα ακροατήριο πολύ μεγαλύτερο που δεν το είχε φανταστεί ποτέ στη ζωή του. Πήγαινε σαν δυστυχισμένη γκόμενα και έγλειφε συνέχεια το ΚΚΕ, ή γκόμενος, ό,τι θέλεις, παρατημένος γκόμενος. Πήγαινε στο ΚΚΕ κι έλεγε ότι εμείς θα συνεργαστούμε μόνο με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πράγμα που με τρέλαινε εμένα. Κάποια στιγμή, η πρώτη φορά που τους σόκαρα ήταν που είπα, σε μία εκπομπή, εγώ δεν είμαι κομμουνιστής.


Όσο εκμεταλλευόταν ο Λαφαζάνης το εύρος του ΣΥΡΙΖΑ, με τον ίδιο τρόπο τον εκμεταλλευόταν και ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια στιγμή ο Βούτσης, σε ανύποπτο χρόνο, μου έχει πει, όλα αυτά που λέει ο Παναγιώτης είναι βλακείες, είναι αφέλειες, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, ούτε με τη Ρωσία του 1905, με την Iskra, τίποτα από όλα αυτά, ζει στον κόσμο του ποτέ, του Πήτερ Παν, εκεί ζει ο Παναγιώτης. Αλλά αν φύγει ο Παναγιώτης από εδώ, πού θα πάει; Θα πάει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα πάει στο ΚΚΕ και μαζί θα φύγει και ο κόσμος. Το πιο ανέντιμο μέρος, αν θέλεις, του ΣΥΡΙΖΑ, ή ένα από τα πιο ανέντιμα στοιχεία του, ήταν αυτό το κλείσιμο του ματιού προς τον κόσμο του ΚΚΕ, τον οποίο ειδικά στις εκλογές του 2012 τον καταλεηλάτησαν.


Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ


Πάντως το φθινόπωρο που μας πέρασε, με κλειστές τράπεζες και τρίτο μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε πάλι τις εκλογές…
Ο Τσίπρας επειδή, όπως σου έχω πει, είναι πολύ καλός τακτικιστής, κατάλαβε ότι η χρυσή του ευκαιρία ήταν το φθινόπωρο του 2015 –δε θα την έχει ξανά– γιατί από τη μία είχε εκλογές με λίστα, άρα, πρώτον, θα έβαζε όποιους ήθελε και, δεύτερον, επειδή θα έφευγαν μαζικά με τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Ενότητας στελέχη με πολύ μεγάλο ποσοστό ψήφων –η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Βαρουφάκης και ο Λαφαζάνης είχαν όλοι πάρα πολύ μεγάλα ποσοστά ψήφων– στις αντίστοιχες εκλόγιμες θέσεις θα έμπαιναν οι δικοί του άνθρωποι. Αυτός θα ανανέωνε τα ψηφοδέλτιά του και ταυτόχρονα δεν θα μπορούσαν να ανανεώσουν τα ψηφοδέλτιά τους οι άλλοι, γιατί θα έπρεπε να ακολουθήσουν την επετηρίδα. Από τη συζήτηση που είχα με τον Σαμαρά, κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο κύριος λόγος που δεν έγινε και μέτωπο εναντίον του Τσίπρα. Δεν μπορούσε να γίνει σε εκλογές με λίστα, γιατί θα σήμαινε αυτομάτως τρεις μεγάλους εμφυλίους πολέμους ενδοκομματικούς. Άντε να έρθω εγώ τώρα από το Ποτάμι και να πω στον Μεϊμαράκη, διώξε πέντε βουλευτές δικούς σου, να φέρω τους δικούς μου, ή να πει ο Μεϊμαράκης ή η Φώφη το αντίστοιχο. Το ήξερε ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Τους είχε δέσει και με το να ψηφίσουν τα προαπαιτούμενα.


ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ


Στο Συμβούλιο της Ευρώπης και γενικώς στους διεθνείς οργανισμούς, αν εξαιρέσεις τη φαιδρή εκείνη ιδεοληψία που είχε με το ΝΑΤΟ, που δεν έστειλε κανέναν, στους άλλους οργανισμούς έστελνε τους ευρωπαϊστές, τους ρεαλιστές, δεν έστελνε ιδεοληπτικούς, τους ιδεοληπτικούς τους κρατούσε για μέσα στο κόμμα. Φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά που έγινε αυτό, και το ΠΑΣΟΚ το ίδιο έκανε και η Νέα Δημοκρατία των Ζαππείων του Σαμαρά το ίδιο έκανε, απλώς δεν έχουμε περιθώρια πια για άλλη εξαπάτηση. Είναι σαν το κόλπο πια να έχει αποκαλυφθεί και να μην υπάρχουν και λεφτά. Εκεί ήταν όλη η διαφορά με την οικονομική πολιτική του Βαρουφάκη, ο οποίος εφάρμοζε στην πραγματικότητα τη θεωρία των παιγνίων στην ενεργό πολιτική, όπως το κάνεις και στην πόκα. Στην πόκα υπάρχουν δύο-τρεις βασικές αρχές που δεν μπορείς να τις παραβείς. Στην πόκα δεν κερδίζει αυτός που έχει το καλύτερο φύλλο, κερδίζει αυτός που πείθει ότι έχει το καλύτερο φύλλο, εξού και υπάρχει περιθώριο για μπλόφα. Τώρα, γιατί θα σε πείσω; Γιατί συνήθως το έχω. Η δεύτερη αρχή είναι ότι μπορείς να τους πείσεις όλους ότι έχεις το καλύτερο φύλλο, εκτός από εκείνον που το έχει πράγματι. Δηλαδή άμα έχω ένα ωραίο καρέ του άσου, δεν πα να χτυπιέσαι με νταούλια και ζουρνάδες, εγώ ξέρω ότι έχω καρέ του άσου κι εσύ δεν έχεις τίποτα. Και το τρίτο, που είναι το πιο ολέθριο για έναν οικονομολόγο σαν τον Βαρουφάκη, να πατήσει αυτή την μπανανόφλουδα, είναι ότι πάντοτε στην πόκα στο τέλος είναι ζήτημα κεφαλαίου. Αν εσύ έχεις έρθει να χάσεις 50 ευρώ και να βάλεις τα κλάματα μετά, γιατί δεν έχεις άλλα λεφτά, κι εγώ έρθω να χάσω 50.000 ευρώ, δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσεις στον αιώνα τον άπαντα. Ο Βαρουφάκης ήταν δέσμιος πια του προσωπικού του ναρκισσισμού και όχι τόσο των ιδεών του. Οι ιδέες του δεν είναι τόσο σκάρτες όσο η ιδιοσυγκρασία του, πληρώνουμε περισσότερο την ιδιοσυγκρασία Βαρουφάκη, το να πιστεύει δηλαδή ότι μπορεί όντως να τους «παίξει». Εξού και όλες οι γελοιογραφίες στο εξωτερικό τον είχαν ως ζητιάνο με το σηκωμένο δάκτυλο, ήταν εκείνος ,ο οποίος ζητιάνευε κι έλεγε άντε γαμήσου ταυτόχρονα.



Ο πρωθυπουργός της χώρας τον πίστεψε;
Τον πίστεψε, διότι ο Τσίπρας δεν ξέρει από οικονομικά τίποτα, όπως από πάρα πολλά πράγματα δεν ξέρει τίποτα και του φαινόταν πάρα πολύ γοητευτικός ο Βαρουφάκης.

ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Ποιο είναι για σένα το ιδανικό σενάριο αυτή τη στιγμή;
Πρώτον να αλλάξει ο εκλογικός νόμος προς το αναλογικότερο γιατί με αυτό το νόμο δεν μπορούμε να προχωρήσουμε άλλο. Δεν μπορεί να προχωρήσει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ άλλο, δεν βγαίνει με αυτόν το νόμο ο οποίος φτιάχτηκε όταν τα πρώτα κόμματα έπαιρναν 40% και 45%, και όχι τώρα που παίρνουν τώρα 25% και τους δίνουν το 1/6 των εδρών δώρο. Και δεύτερον ταυτόχρονα να διασπαστεί η Νέα Δημοκρατία. Εγώ τη διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας την εύχομαι, ακούγεται πολύ κακό αυτό που λέω, αλλά την εύχομαι. Δηλαδή δεν έχει νόημα να φτιάξουμε πάλι το λαϊκισμό σε καινούρια μορφή με έναν ΣΥΡΙΖΑ της αριστεράς και έναν ΣΥΡΙΖΑ της δεξιάς απέναντι, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία να είναι ο Συνασπισμός της κεντροδεξιάς. Δεν έχει νόημα να είμαστε λαϊκιστές, όλοι μαζί, κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα και να το παίξουμε αυτό για άλλα 40 χρόνια. Δεν έχουμε λεφτά και δεν μπορούμε πια να το κάνουμε αυτό. Γι’ αυτό θα πρέπει να απομονωθούν οι δεξιοί λαϊκιστές, να πάνε στο καλό. Αν γίνει αυτό τότε η Νέα Δημοκρατία μπορεί να μετατοπιστεί προς το κέντρο με μεγάλη ευκολία και να ενωθεί σε ένα μέτωπο εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ που να συμπεριλάβει ακόμα και την κεντροαριστερά. Εάν δεν ενωθεί η κεντροαριστερά, δεν έχει καμία τύχη, δεν θα απασχολεί κανέναν, θα είναι μηδενικό εκτόπισμα. Αν ενωθεί, πρώτα από όλα θα αποτρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από μία μετάλλαξη η οποία δεν είναι πραγματική, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως είναι φτιαγμένος, με τους ανθρώπους που έχει και με τη ρητορική που έχει, δεν μπορεί να γίνει κεντροαριστερό κόμμα. Οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε την παιδεία, ούτε την στάση, ούτε την όρεξη να κάνουν κάτι τέτοιο.


Αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τον κόσμο στη Χρυσή Αυγή. Δηλαδή αν συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει «δεν έχουμε μνημόνιο, βγαίνουμε από το μνημόνιο», «με πόνο καρδιάς κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις, δεν τις θέλουμε», αν συνεχίσει αυτό το παραμύθι ο κόσμος θα ξεράσει τόσο πολύ από αηδία, που θα πάει μόνο στους φασίστες. Αν θέλεις είναι και ολέθριο ότι αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντίπαλο δέος έχει επιλέξει τους φασίστες. Ο ίδιος ο Τσίπρας, σε ανύποπτο χρόνο, βγήκε στη Στάη και είπε ότι άμα αποτύχω εγώ θα έρθει η Χρυσή Αυγή, σαν να λέει πάει ο κοινοβουλευτισμός. Δεν έχει κοινοβουλευτική νοοτροπία ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν λέει, άμα αποτύχω εγώ θα έρθει η Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ, λέει, θα έρθουν οι φασίστες, με εμένα τελειώνει ο κοινοβουλευτισμός. Ο μόνος τρόπος για να απομονωθεί και να πάει στα ποσοστά που είχε, τα παλιά, είναι να φτιαχτεί ένα μέτωπο εναντίον του που θα συμπυκνώσει όλο τον κόσμο από την κεντροαριστερά έως και την κεντροδεξιά, σε ένα ευρωπαϊκό μέτωπο. Αυτό που δεν μπορούσε να γίνει το περασμένο καλοκαίρι, γιατί είχαμε τη λίστα.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Ας ξεχάσουμε την ιδανική Ευρώπη που δεν υπάρχει πια και αποφασίζουμε εάν μας συμφέρει να είμαστε μέσα σε αυτήν ή έξω από αυτήν. Φτιάχνουμε ένα ευρωπαϊκό μέτωπο και ένα αντιευρωπαϊκό μέτωπο. Αλλά όχι συστεγαζόμενοι όλοι. Δεν μπορεί να συστεγάζει ένα φιλελεύθερο ευρωπαϊκό κόμμα όπως η Νέα Δημοκρατία ευρωσκεπτικιστές. Το ίδιο κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μεγαλύτερο βαθμό έχει ευρωσκεπτικιστές και αντιευρωπαϊστές καθαρούς, γι’ αυτό και έξω τον κατατάσσουν μαζί με τον Farage και τη Le Pen.

ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ  ΤΟΝ ΛΕΒΕΝΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ


Συνεργάστηκες με το Ποτάμι δύο φορές, και τον Ιανουάριο και τώρα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Είσαι Ποτάμι ακόμα;
Όχι, δεν είμαι Ποτάμι και δεν πιστεύω στην αυτόνομη κάθοδο του Ποταμιού. Σίγουρα λοιδορήθηκε και χλευάστηκε πάρα πολύ και με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη από τα media, από τον ΣΥΡΙΖΑ, από παντού. Το χτύπησαν ανελέητα, σαν χταπόδι, ως ένα κόμμα το οποίο είναι κατασκευασμένο από τον Μπόμπολα κι όλα αυτά. Ανεξάρτητα από αυτό, εγώ στο Ποτάμι βρήκα ανθρώπους που συμπάθησα σε προσωπικό επίπεδο, βρήκα την ευχαρίστηση του να πηγαίνεις κάπου και να μην κοιτάς το ρολόι σου, που λέω κάποια στιγμή και στο βιβλίο. Έβλεπα ανθρώπους με καινοτόμες ιδέες, που πραγματικά ήταν ζωντανοί, δεν πήγαινα σε χορό βαμπίρ όπως ένιωθα όταν ήμουν στο ΣΥΡΙΖΑ.


Εγώ τον μόνο που θα έβλεπα απ’ έξω είναι τον Λεβέντη, που γελώ και με την ιδέα, γιατί τον θεωρώ ενσάρκωση της trash TV και έναν άνθρωπο σαν τον ήρωα στο «Να είσαι εκεί, κύριε Chance», που λέει φοβερές κοινοτοπίες με περισπούδαστο ύφος. Ο Peter Sellers στην ταινία είναι ένας κηπουρός ημικαθυστερημένος, ο οποίος λέει φοβερές μαλακίες, λέει ας πούμε η ανατολή, και λένε «Ααα!», και τώρα έτσι βλέπω τον Λεβέντη στην τηλεόραση και με πιάνουν τα γέλια. Λέει πάρα πολύ κοινής λογικής πράγματα, δεν λέει άσχημα πράγματα, δεν λέει τρελά, όπως έλεγε στο παρελθόν τα ζώα και τους καρκίνους, αλλά για εμένα αυτό είναι το χάλι της πολιτικής, δηλαδή είναι ο χαμηλότερος δυνατός παρονομαστής.




Πιστεύεις ότι είναι θέμα προσώπων;
Σε μεγάλο βαθμό, ναι, τα πρόσωπα εμποδίζουν την ενότητα. Εσύ πιστεύεις ότι το εκλογικό σώμα αυτή τη στιγμή της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, δηλαδή και των κινήσεων και του Ποταμιού, δεν θέλουν να ενωθούν; Φυσικά και θέλουν. Ακόμα και το κομμάτι που βλέπει προς τα Κεντροδεξιά στο Ποτάμι, με χαρά θα αντιμετώπιζε ένα μέτωπο που θα ήταν από τον Μητσοτάκη μέχρι τον Θεοχαρόπουλο, δηλαδή από κεντροαριστερά μέχρι κεντροδεξιά ,και θα ήταν ένα μέτωπο βιώσιμο. Μακάρι να συμβεί. Δεν το βλέπω σε πρώτη φάση να συμβαίνει, τώρα. Θα συσπειρωθεί η Νέα Δημοκρατία για να πάρει την εξουσία, θα την εμποδίσει και ο Τσίπρας. Μέσα στις μεγάλες του οβίδιες μεταμορφώσεις θα προσθέσει και άλλη μία που θα λέγεται σωτηρία της κεντροαριστεράς. Ο Τσίπρας θέλει να σώσει αυτή τη στιγμή την κεντροαριστερά, δεν θέλει να τη σκοτώσει. Μέχρι χθες την ήθελε στιφάδο, σήμερα θα τη σώσει. Θα αλλάξει τον εκλογικό νόμο, για να τους πει, παιδιά μην ενωθείτε, θα μπείτε στη Βουλή, θα τον κάνω εγώ αναλογικότερο, και δεν θέλει πια το bonus, το bonus το ήθελε μόνο τον καιρό που το έπαιρνε. Άμα το χάσεις, γιατί να το θέλεις; Να κρατήσεις το bonus για να το πάρει η Νέα Δημοκρατία;