Η επίσκεψη στο Αγροτικό Ιατρείο είχε και μια απρόβλεπτη με
αλλά καθοριστική εξέλιξη στην ζωή μου σαν και αυτή που περιγράφει το τραγούδι "Δυό πόρτες
έχει η ζωή"
Το επόμενο Σαββατοκύριακο όταν με την σειρά της η Αγροτική
ιατρός ήρθε στα Χανιά, μου διηγήθηκε την συνομιλία που είχε με τον παπά του
χωριού που βέβαια ήταν ενημερωμένος για τα πάντα που γίνονταν στην επικράτεια
του.
-Ποιός ήταν ο νεαρός που ήρθε προχθές;
-Ο αρραβωνιαστικός μου!
-Τσε που είναι το σημαδάτσι;
Όταν μου διηγήθηκε τα παραπάνω αισθάνθηκα σαν τον Παπαδόπουλο, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε το
ιστορικό:
Όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια!
Έτσι ως πρόβατον επί σφαγήν
την ακολούθησα σε ένα κοσμηματοπωλείο όπου
μετά ωριαία εξονυχιστική. μελέτη της μελλοντικής κ. Αθεόφοβου εξήλθα με μια
βέρα στο δεξί και ψιθυρίζοντας από μέσα μου τροποποιημένο τον τελικό στίχο του Απολείπειν
ο θεός Aντώνιον του Καβάφη σε: αποχαιρέτα την,
την Ελευθερία που χάνεις.
Επειδή βέβαια δεν ανεχόμουνα επάνω μου εκτός από το ρολόι
μου σταυρουδάκια, ταυτότητες στο χέρι σαν του Τζανετάκη, η βέρα σαν αυτήν που αγόρασα, οι μόνες φορές που την
φόρεσα ήσαν στις λίγες επισκέψεις μου στο χωριό και έκτοτε από αμνημονεύτων
χρόνων αγνοείται η τύχη της.
Στο νοσοκομείο τότε είχαν στείλει να υπηρετήσουν μερικές από
τις νεότερες αδελφές του σώματος που ήσαν όλες
ανύπανδρες και σε ηλικία λίγο μεγαλύτερη από τους έφεδρους σημαιοφόρους που
υπηρετούσαμε σε αυτό.
Όπως είναι αυτονόητο κάναμε παρέα με τα κορίτσια αυτά και
αρκετές φορές πηγαίναμε και χορεύαμε μαζί σε κάποιο από τα 3 κλάμπ με ζωντανή
ορχήστρα που υπήρχαν τότε στα Χανιά
Ο ένας λοιπόν από τους συγκατοίκους μου, ο Μ, στο δωμάτιο στην Λέσχη Αξιωματικών που έμενα
στην αρχή, κάθε βράδυ ήταν για ώρες μέχρι τις 2 την νύχτα στο τηλέφωνο,
μιλώντας συνέχεια ψιθυριστά και όλο
γλύκα σε κάποια, που σύντομα καταλάβαμε αλλά και μας το ομολόγησε, πως ήταν η Ν
μια από τις αδελφές νοσοκόμους.
Μπαίνοντας μια μέρα το πρωί στο νοσοκομείο ο σκοπός μου
ευχήθηκε:
-Άντε και στα δικά σου!
Έκπληκτος τον ρώτησα τι εννοεί και μου εξήγησε πως ο Μ,
αρραβωνιάστηκε την Ξ η οποία ήταν μια παρασκευάστρια σε ένα από τα εργαστήρια
του νοσοκομείου.
Γέλασα με τις διάφορες φήμες που κυκλοφορούν στα μικρά
κοινωνικά σύνολα όπως είναι ένα νοσοκομείο, αφού ήξερα εδώ και καιρό με ποια
μιλούσε τρυφερά κάθε βράδυ.
Έτσι λοιπόν πήγα να
πω στον Μ τι κυκλοφορεί γι΄αυτόν.
Με έκπληξη όμως πήρα απάντηση:
-Ναι είναι αλήθεια!
Πριν καλά καλά να χωνέψω αυτό πού άκουσα, σπαρακτικές
κραυγές ακουστήκαν από τα υπόγεια που ήσαν τα εργαστήρια.
Η Ν σχεδόν μαζί με μένα έμαθε τα νέα και είχε βουτήξει με
μένος την Ξ από το μαλλί η οποία
στρίγγλιζε από τον πόνο.
Ευτυχώς που τις χώρισε η διευθύνουσα και έκτοτε η Ν έμαθε
ότι τα γλυκόλογα δεν σημαίνουν ότι
καταλήγουν πάντα σε γάμο, ενώ τελικά ο Μ παντρεύτηκε την Ξ και έζησαν αυτοί καλά
και εμείς καλύτερα.
Εκτός όμως από αυτό το ειδύλλιο υπήρχε και ένα ακόμη μεταξύ
μιας άλλης κοπέλας και ενός από τους ανώτερους αξιωματικούς γιατρούς του
νοσοκομείου.
Το μόνο πρόβλημα όμως εδώ ήταν ότι αυτός ήταν παντρεμένος!
Όπως είπα προηγουμένως αρκετές φορές πηγαίναμε με τα
κορίτσια να χορέψουμε αποφεύγοντας να λέμε σε αυτήν να έρθει μαζί μας για
ευνόητους λόγους.
Μια φορά όμως όταν μας είδε να ετοιμαζόμαστε να βγούμε μας
ρώτησε αν μπορεί να έρθει και αυτή μαζί.
Αναγκαστικά λοιπόν την πήραμε παρέα και επιστρέφοντας το βράδυ πριν να πάμε για ύπνο οι άνδρες,
ανεβήκαμε για κουβεντούλα στο καρέ των αξιωματικών του νοσοκομείου, που ήταν σε
άλλο όροφο από τους θαλάμους των ασθενών.
Εκεί εμφανίστηκε ο παντρεμένος εραστής, βαπόρι από τον θυμό
του και την ζήλεια του και επειδή βέβαια δεν μπορούσε να μας κατηγορήσει γιατί
είχαμε πάρει μαζί μας την γκόμενα του, έριξε σε όλους μας μια πεντάρα στέρησης
εξόδου, με την δικαιολογία ότι "διαταράξαμε
την ησυχία του Νοσοκομείου σε ώρα κοινής ησυχίας"!
Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτές οι 5 μέρες ήσαν από τις πιο διασκεδαστικές της θητείας μου!
Επειδή η Λέσχη που μέναμε ήταν δίπλα από το Νοσοκομείο η μετακίνηση μας από το ένα στο
άλλο γινόταν με όλους μας μαζί, εφ΄ ενός ζυγού με αργό βήμα σαν σκυφτοί κατάδικοι
με τα χέρια μπροστά ανοικτά σαν να κρατούσαμε ο καθένας την σιδερένια μπάλα η
οποία ήταν δεμένη στο πόδι μας προς γενικότερη θυμηδία όσων μας έβλεπαν και
ήξεραν την ιστορία!
Όταν εγώ πλέον είχα φύγει από την Λέσχη και έμενα πλέον με
την κ. Αθεόφοβου στο κοντινό Αγροτικό
Ιατρείο που είχε μετατεθεί, η ανδρική κομπανία των εφέδρων είχε νοικιάσει
συνεταιρικά στα Τσικαλαριά μια εξοχική βίλα που την είχαν μάλιστα ονομάσει
"η βίλα των Οργίων"
Βέβαια σε αυτή την βίλα, που κανένας δεν καθάριζε τίποτα,
υπέθετες ότι κάτω από κάθε στοίβα από αποτσίγαρα πρέπει αν υπήρχε αρχικά ένα
τασάκι.
Τα συνήθη δε όργια ήσαν η παρέα να μαζεύεται εκεί και να
παίζει πόκα. Τελικά κάποιος τα
έφτιαξε με μια αρραβωνιασμένη δασκάλα
της οποίας ο αρραβωνιαστικός ήταν στην Αθήνα Έτσι αυτή για να πνίξει τον πόνο
της από την απουσία του δικού της, βρήκε στοργική παρηγοριά στις αγκάλες του, αλλά ταυτόχρονα έβαλε και κάποια τάξη
στο αχούρι καθώς πέρναγε αρκετές
ώρες εκεί.
Δεν είχε δε κανένα πρόβλημα όταν ο συνάδελφος μετατέθηκε, να συνεχίσει να πνίγει τον πόνο της
στις αγκάλες του αντικαταστάτη του. Είχα πλέον απολυθεί όταν την συνάντησα ξανά
στην Αθήνα με ένα παιδί στην αγκαλιά δίπλα στον πανευτυχή πατέρα, πρώην
αρραβωνιαστικό και νυν σύζυγο, που μου εξιστόρησε με θαυμασμό γι΄αυτήν, το πόσο
στωικά αντιμετώπισε η γυναικούλα του τα χρόνια της μοναξιάς που έζησε μακριά
του στα Χανιά .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου