Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ REUNION ΠΑΡΤΙ !



Η παραπάνω φωτογραφία έχει την δική της μοναδική ιστορία.
Όταν αποφοιτήσαμε από το Πανεπιστήμιο η διάθεση μας ήταν εξαιρετική, μας κατείχε μια γενικότερη ευφορία και έτσι αποφασίστηκε να γίνει ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ των αποφοίτων, χωρίς τυπικότητες σε ένα απομονωμένο εξοχικό κέντρο κοντά σε ένα ποτάμι για να ξεφαντώσουμε ελεύθερα, μιας και πλέον από δω και πέρα ο καθένας θα έπαιρνε τον δρόμο του, μερικοί μακριά από την πατρίδα ενώ άλλοι για να την υπηρετήσουν καθαρίζοντας, με πατριωτική έξαρση , τις Καλλιόπες των στρατοπέδων .
Στο πάρτυ επικράτησε μεγάλη ευθυμία και ελευθεριότητα και αυτό βέβαια οφειλόταν τόσο στην αίσθηση ότι χωρίζουν τα τσανάκια μας όσο και στην κατανάλωση άφθονων οινοπνευματωδών.
Επάνω στο τσακίρ κέφι έπεσε και η ιδέα του να βγει αυτή η φωτογραφία οπότε η πλειονότητα των κοριτσιών ενθουσιάστηκε και βοηθούντος του οινοπνεύματος έγινε αυτή η ευρηματική αναμνηστική φωτογράφηση και οι συμμετέχοντες πήραν από ένα αντίτυπο.
Στο σημείο αυτό θέλω να τονίσω ότι τα κορίτσια του έτους μου που αποφοίτησαν μαζί μου ήσαν μεν όλες κούκλες αλλά ασπίλου ηθικής, εκτός από μία που κυκλοφορούσε με την παρακάτω φούστα και βέβαια λίγο πολύ όλοι είχαμε συμβάλλει στο κόντεμα της!
Οι υπόλοιπες δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους και παρά το ότι ήσαν πάντα μέσα στην μόδα, δεν επέτρεπαν σε κανένα να τις προσβάλλει και ήσαν έτοιμες εκείνη την στιγμή να αντιδράσουν με βιαιότητα όπως μπορείτε να δείτε στις παρακάτω φωτογραφίες που ο νεαρός τόλμησε να πει, σε μια από τις πιο σεμνές και του κατηχητικού συμφοιτήτριες μου, πως θα της πέσει το παντελόνι, χωρίς να ξέρει πως ο εξομολόγος της πριν να χειροτονηθεί αιδεσιμότατος ανήκε στην εθνική ομάδα πυγμαχίας!

Από την αποφοίτηση έχουν περάσει τώρα πια 30 χρόνια.
Ένας εκ των συμφοιτητών είχε την ιδέα να ψάξει να βρει τους παλιούς απόφοιτους, να τους πάρει τηλέφωνο και να οργανώσει αυτό που στο χωριό μου λέμε reunion στο ίδιο ακριβώς μέρος που είχε γίνει το γλέντι της αποφοίτησης!
Πράγματι κατάφερε να τους μαζέψει όλους, πλην φευ αρκετών πεθαμένων, και αυτών που έλειπαν μακριά.
Δυστυχώς έλειπα σε ταξίδι και έτσι δεν κατάφερα να παραβρεθώ.
Όμως ρωτώντας μετά την συγκέντρωση τι έγινε μου είπαν πως το κέφι ήταν τρελό, παρόμοιο με της αποφοίτησης, ιδίως όταν προσπαθούσαν ο ένας να αναγνωρίσει τον άλλο μετά από τόσα χρόνια, και βέβαια έρευσαν άφθονα οινοπνευματώδη.
Όταν το κέφι είχε κορυφωθεί έπεσε και η ιδέα να επαναλάβουν μια παρόμοια φωτογραφία με αυτήν την προ 30 ετών, ιδέα που ασμένως δέχτηκαν τα τέως κορίτσια και νυν κυρίες. Την φωτογραφία ο φίλος μου φρόντισε και μου την έστειλε σε ένα φάκελο που έγραφε απέξω
.
.
sic transit gloria moundi*
.
.

Μόλις είχα γράψει το παραπάνω και μου ήρθε με το ηλεταχυδρομείο ( το email καλέ! όπως το έχει μεταφράσει προσφυώς ο Σαραντάκος), το κείμενο που ακολουθεί το οποίο είναι απόλυτα σχετικό με το ποστ μου.

Πολλές φορές μας έτυχε να κοιτάμε συνομήλικούς μας και σκεφτόμαστε :
"Μα δεν μπορεί να' ναι τόσο μεγάλος!"
Αν λοιπόν σας έτυχε ποτέ, τότε θα εκτιμήσετε δεόντως το παρακάτω συμβάν:
Περίμενα στον προθάλαμο του οδοντίατρου που πρόσφατα μου είχανε συστήσει.
Πρόσεξα το πτυχίο του, στην γωνιά του τοίχου, στο οποίο αναγράφονταν το πλήρες όνομά του, κλπ.
Ξαφνικά θυμήθηκα το ψηλό, καστανό, καλοφτιαγμένο παλικάρι με το ίδιο ονοματεπώνυμο, που είχα συμμαθητή στο γυμνάσιο - κάπου 40 χρόνια πίσω και που για ένα φεγγάρι μάσαγα τα σίδερα για χάρη του.
Μπορεί να έχει σχέση μ' αυτόν εδώ τον τύπο ;
"Μπα, αποκλείεται " ,σκέφτηκα, άμα τον είδα.
Τούτος εδώ ο μισοφαλακρός, ο κοιλαράς, μέσα στην ρυτίδα, παραήτανε γέρος για να ήτανε ο πρώην συμμαθητής μου.
Αφού μου εξέτασε τα δόντια, τον ρώτησα εάν είχε φοιτήσει, παρ' ελπίδα, στο γυμνάσιο των Ιωαννίνων.
- "Άκου τώρα ! Ασφαλώς , και ήμουνα και σημαιοφόρος κάθε χρόνο " , μου είπε με περισσό καμάρι.
- Πότε αποφοιτήσατε ; τον ρώτησα
- Το 1962 μου απάντησε
- Γιατί με ρωτάτε ;
- Γιατί ήσασταν στη τάξη μου !!!!
.
.
Με κοίταξε προσεκτικά και όλο και πιο κοντά και κατόπιν, αυτός ο κακομούτσουνος σκατόγερος, ο φαλάκρας, κοιλαράς, σταφιδιασμένος καραμαλάκας, με ρώτησε :
.
.
- .... Τι μάθημα διδάσκατε ;;;; ....
.
.
.
.
*Έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου



14 σχόλια:

  1. Χαχαχα! Βρε τι συμβαίνει στον κόσμο.
    Τα κορίτσια τι τα θέλατε να τα φωτογραφίσετε ξανά; Δεν ήταν αναμενόμενο το αποτέλεσμα;
    O tempora o mores - αφού το ρίξαμε στο λατινικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλά κι εσύ το έπαθα εγώ που είμαι μισή γενιά μικρότερός σου, όταν είδα την απουσιολόγο μου σε ένα δικαστήριο. Εκείνη νομικός εγώ εκπρόσωπος Δημάρχου. Με τα βίας γνώρισα στο πρόσωπο εκείνης της χοντρούλας και σπασμένης γυναίκας, την πανέμορφη κοπέλα με το λιγερόκορμο σώμα που άφησα πίσω 20 σχεδόν έτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χαχαχαχαχαχα...... αυτά τα συμμαζώματα είναι άνευ προηγουμένου!!!!

    Και πρέπει ή να αποφεύγονται ή να υπάρχει το υπογλώσσιο στη σωστή θέση, κάτω από τη γλώσσα!!!

    Τα φιλιά μας....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αχ, πως αλλάζει με τα χρόνια ένας πισινός... Μια λύση για τις reunion ειναι εκείνες οι τεράστιες φωτογραφίες μοντέλων όπου οι φωτογραφούμενοι βάζουν το πρόσωπό τους να φαίνεται από μια τρύπα στο ταμπλώ!

    Τότε, μπορεί οι πισινοί να είναι άξιοι των αναμνήσεων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αθεόφοβε,
    εάν τελειόφοιτος ων είχατε βρεθεί σε πάρτυ χαλαρών ηθών με οπίσθια σαν της 1ης φωτογραφίας,
    αμφιβάλλω αν θα είχατε ακόμα συνέλθει...
    Τώρα που την κλίκαρα όμως,βλέπω ένα pixelation που παραπέμπει σε παλαιές εποχές,τότε που το pixel count ήταν πολύ χαμηλό αλλά οι πισινοί υψηλοί....
    Τέλος προτείνω στα reunion οι διοργανωτές να φροντίζουν για την όσο το δυνατόν πιστότερη αναβίωση των τότε δεδομένων εν ανάγκη τροποποιώντας την λίστα των καλεσμένων κυριών.
    p-)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χα χα χα χα!!! Αφού γελάσα λοιπόν με το τελευταίο (για το μάθημα που δίδασκε αυτή που νόμιζε ότι έμεινε νέα) θα σου πω το εξής: Αν η πρώτη φωτογραφία δείχνει συμφοιτήτριες σου, εγώ είμαι Κινέζα μπαλαρίνα. Χα χα χα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. KitsosMitsos-
    Δεν το ξέρεις πως οι άνθρωποι είναι πολλές φορές μαζόχες;

    δείμος-
    Γι΄αυτό βλέπεις και ο Δουμάς έγραψε το "μετά 20 έτη"!

    Καπετάνισσα-
    Εκτός από το υπογλώσσιο στην γλώσσα και ένα μαντήλι για τα μάτια να σκουπίζει τα δάκρυα από τα χάλια που θα βλέπουν!

    thinks-
    Τότε αντί για κλάματα οι φωτογραφίες θα ήσαν για γέλια να έχεις από κάτω ένα σωματάκι σαν της Σκάρλετ Γιόχανσον και επάνω μια κεφάλα σαν της Μαντλίν Ολμπράιτ που την έχω για πρότυπο ασχήμιας!

    squarelogic-
    Έχεις απόλυτο δίκιο!
    Στο έτος μου ήσαν 7, άντε 10 καλές και όλες, οι άλλες ήσαν για τα μπάζα.
    Σε μια τέτοια συγκέντρωση μετά από χρόνια μπορώ να πω ότι μερικές ήσαν καλύτερες από ότι στα νιάτα τους γιατί είχαν περιποιηθεί τον εαυτό τους και ίσως είχαν τύχει και της βοήθειας κάποιου πλαστικού.
    Πάντως για να είμαι ειλικρινής η περιγραφή του οδοντιάτρου στο ανέκδοτο λές και με ζωγραφίζει εκτός από τον χαρακτηρισμό σταφιδιασμένος γιατί δόξα τω θεώ διατηρούμαι απολύτως τροφαντός και με τσιτωμένο μάγουλο!
    Πάντως η κ.Αθεόφοβου ανήκε τότε στην δεκάδα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μερόπη-
    Ήδη το έγραψα παραπάνω.Που τέτοια τύχη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν ξέρω για το Δουμά, αλλά εκείνο το συναίσθημα όταν την είδα, με πλάκωσε... Τόσο πολύ κόλλησα που δεν ήθελα καν να της μιλήσω. Συμφοιτητές πάντως θα ήθελα να δω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Eχασα την πρόσθεση μά τον άγιο κ...!!

    την καλημέρα μου !
    κι όσο αισθάνεται ο καθ' ένας είναι !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αθεόφοβε, πόσα κιλά λες να ζυγίζει η τελευταία φωτογραφία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Aθεόφοβε, γέλασα πολύ με το ποστάκι. Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, κυκλοφορώντας στο δρόμο, φοβόμουν μη με δει κάνας παλιός συμμαθητής και φρίξει βλέποντας πόσο είχα αλλάξει. Τώρα πια δεν ανησυχώ καθόλου. Χειροτέρεψα τόσο πολύ στο διάστημα αυτό ώστε είναι αδύνατον να με αναγνωρίσει έτσι κι αλλιώς. Τα καλά της ωρίμανσης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ο δείμος -
    Όλο και κάποιος θα βρεθεί να το οργανώσει και να πάρει τηλέφωνα τον κόσμο.

    Ζουζούνα-
    Σε αυτό έχεις δίκιο, γι΄ αυτό και δεν λέμε να μεγαλώσουμε!

    teleytaios-
    Μάλλον για τόνους θα ρωτάς!

    Η Κουρούνα-
    Από ωρίμανση πάμε καλά ,μόνο να μην φτάσουμε στο επόμενο στάδιο που είναι το σάπισμα!
    Φίλοι μου η αγαπητή μου Κουρούνα, που οι νεώτεροι μπλόγκερς πιθανόν να μην την ξέρουν, αποτελεί έναν από τους θρύλους και πρωτεργάτες αυτής της ενασχόλησης και από τους ελάχιστους που μπόρεσαν να δουν τα κείμενα τους δημοσιευμένα σε βιβλίο.
    Ένα μικρό δείγμα της μοναδικής γραφής της είναι αυτό αυτό το ξεκαρδιστικό κείμενο που περιγράφει την εμπειρία της από μια μέρα της σε νοσοκομείο με εξαιρετικό αυτοσαρκασμό, απόδειξη του πηγαίου χιούμορ της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή