Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ,ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ;



Ένας μακαρίτης φίλος μου ,σαφώς αυτόχειρας από τα 3 πακέτα τσιγάρα που κάπνιζε την ημέρα, δεν γούσταρε τις πολυπρόσωπες συνεστιάσεις και τις απέφευγε για ένα απλό λόγο.
Μερικοί έτρωγαν πολύ και παράγγελναν συνέχεια, ενώ αυτός που είχε χειρουργήσει το στομάχι του όσο και να προσπαθούσε δεν μπορούσε να τους συναγωνιστεί αλλά δυστυχώς, με μεγάλη του δυσφορία, την ώρα του λογαριασμού πλήρωνε το ίδιο με αυτούς!
Η ιστορία αυτή μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω από αρκετούς ότι την κρίση να την πληρώσουν τα μονοπώλια και το μεγάλο κεφάλαιο και όχι οι εργαζόμενοι.
Προφανώς δεν θα είχα καμιά αντίρρηση σε αυτή την πρόταση γιατί ούτε μονοπώλιο έχω ούτε ανήκω στο μεγάλο κεφάλαιο.
Όμως μόνο τα μονοπώλια και το μεγάλο κεφάλαιο επωφελήθηκαν από τα λεφτά που μπήκαν στην Ελλάδα και κανένας άλλος;
Το 1980 πήγα και γύρισα στην Βουδαπέστη με ΙΧ μέσω της τότε Γιουγκοσλαβίας από δύο διαφορετικές διαδρομές . Το αίσθημα που απέκτησα επιστρέφοντας στην Αθήνα ήταν μια βαθύτατη απογοήτευση για την εικόνα της ελληνικής επαρχίας με τα κακοχτισμένα σπίτια με ελλενίτ και λαμαρίνες ,σε αντίθεση με την εικόνα μιας Γιουγκοσλαβικής υπαίθρου με ένα έντονο οικοδομικό οργασμό που παρουσίαζε τότε.
Κάπου 15 χρόνια μετά πήγα για μια ομιλία στην Κομοτηνή όποτε occasione data κάναμε με την γυναίκα μου την διαδρομή με το αυτοκίνητο εκδρομή, πηγαίνοντας και επιστρέφοντας από διαφορετικούς δρόμους.
Η εικόνα της ελληνικής επαρχίας που είχα στο μυαλό μου είχε εξαφανιστεί και ένα πλήθος από σπίτια υψηλού κόστους κατασκευής σε νοικοκυρεμένα χωρία, ιδίως στην Μακεδονία, φτιαγμένα εμφανώς με σχέδια αρχιτεκτόνων ήσαν κτισμένα σε αυτά ,με μόνο μελανό σημείο την τοποθέτηση του ηλιακού θερμοσίφωνα σε εμφανή θέση προφανώς για να αποδεικνύει την οικονομική ευμάρεια του ιδιοκτήτη!
Και μιλάω για τα χωριά και τις κωμοπόλεις και όχι για τις επαρχιακές πόλεις που όλες πλέον δεν διαφέρουν σε τίποτα σε οικιστική ανάπτυξη από την Αθήνα χάνοντας βέβαια δυστυχώς την δική τους ταυτότητα ,αλλά από την άλλη μεριά εξασφαλίζοντας ιδιόκτητη στέγη στο 80% των Ελλήνων σε σχέση με μόνο το 60% των Ευρωπαίων.
Δεν συζητάω βέβαια ότι η χώρα μας βρίσκεται στην έκτη θέση της κατάταξης στην Ευρώπη σε αυτοκίνητα , αφού ο αριθμός επιβατικών αυτοκινήτων αυξήθηκε από 170 ανά 1.000 κατοίκους το 1990 σε 393 ανά 1.000 κατοίκους το 2005, δηλαδή κατά 131%, ενώ ο αντίστοιχος ευρωπαϊκός μέσος όρος ήταν 31%.
Από την άλλη μεριά έχετε δεί να ψωνίζει σε σουπερμαρκετ ή να αγοράζει πχ κρέας ο Εγγλέζος και ο Έλληνας ;
Έχει γίνει ανέκδοτο στην παρέα ,η ιστορία του κουμπάρου μου που έχοντας κάνει για 3 χρόνια το PhD του στην Αγγλία, απέκτησε φίλους ένα ζευγάρι πανεπιστημιακών που τον βοήθησαν εκεί ,οπότε όταν επέστρεψε τους κάλεσε να έρθουν στην Αθήνα να τους φιλοξενήσει.
Όταν το ζεύγος ήρθε στην Αθήνα και ρώτησαν οι άνθρωποι ποιός είναι ο ρυθμός του σπιτιού για να προσαρμοστούν, παραξενευτήκαν στην αρχή όταν τους είπαν ότι κοιμούνται καμία ωρίτσα το μεσημέρι.
Βέβαια ήδη από την πρώτη μέρα μετά το τρίτο διαφορετικό πιάτο φαγητού που έφαγαν το μεσημέρι ,το ζεύγος των Εγγλέζων ξύπνησε στις 7 το απόγευμα!
Όταν αντίστοιχα οι δικοί μου προσκλήθηκαν από τους Εγγλέζους κάποια Χριστούγεννα βρέθηκαν μπροστά σε μία ευμεγέθη turkey βάσει της παραδόσεως.
Αφού ευχαριστήθηκαν το Εγγλέζικο χριστουγεννιάτικο φαγητό η νοικοκυρά ξεκοκάλισε την γαλοπούλα και τις επόμενες μέρες έτρωγαν turkey με πουρέ, turkey με πιλάφι κτλ μέχρι να τελειώσει!
Μπορείτε να φανταστείτε ότι κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να γίνει ποτέ σε ένα έστω σπίτι κάποιου από αυτούς τους τροφαντούς αγροτοπατέρες που δηλώνουν καθημερινά στις τηλεοράσεις ότι πεινάνε;
Όταν έρεαν τα λεφτά της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής φρόντιζαν αντί να αλλάξουν τις καλλιέργειες και να παράγουν προϊόντα που να τα χρειάζεται η αγορά για να μην πεινάσουν, να πάρουν τα χιλιάδες θηριώδη τρακτέρ που βλέπουμε σήμερα παρατεταγμένα στα μπλόκα, καθένα για 10 στρέμματα χωράφι, και να παίρνουν τις επιδοτήσεις πχ για ένα βαμβάκι που μπορείς να το αγοράσεις πολύ φτηνότερα και σε πολύ καλύτερη τιμή από αλλού.
Για τον επόμενο χρόνο όμως ήξεραν ποια καλλιέργεια θα αποδώσει οικονομικά.
Αυτή θα είναι το εθιμικό φύτεμα των τρακτέρ στις εθνικές οδούς τον χειμώνα , μιας και είμαστε λαός που τηρεί με ευλάβεια τις εποχιακές παραδόσεις του, όπως οι απεργίες των πλοίων το καλοκαίρι, οι καταλήψεις των σχολείων το φθινόπωρο στην συνέχεια τα επεισόδια στην πορεία του Πολυτεχνείου και βέβαια οι απαραίτητοι σκουπιδοσωροί για Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση.
Όλα αυτά λοιπόν τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα τρακτέρ, τα καταστήματα πολυτελείας, τα σκυλάδικα δεν ανήκουν στα μονοπώλια και τις πολυεθνικές.
Ανήκουν σε μένα και σε σένα που τα αποκτήσαμε άλλος με τον ιδρώτα του και άλλος με κομπίνα αλλά που όλοι μας δεν υπολογίζαμε όταν τα αποκτούσαμε ότι ένα μεγάλο μέρος τους αποκτήθηκε με δανεικά χρήματα .
Θα μου πει κάποιος πως τα λεφτά τα δανείστηκαν διεφθαρμένες κυβερνήσεις και ότι μεγάλο μέρος πήγε στους κατά Καραμανλή νταβατζήδες.
Βέβαια ξεχνάει ότι αυτές οι κυβερνήσεις είναι αντανάκλαση αυτού του λαού και αυτός ο λαός είναι που τις ψηφίζει.
Αυτός επίσης ο λαός είναι που ζητάει τον παράνομο διορισμό του παιδιού του στο δημόσιο ή την αργομισθία για τον εαυτό του , που φοροδιαφεύγει ασύστολα , που λαδώνεται αλλά και λαδώνει για να κάνει την δουλειά του αλλά και την παρανομία του, που εισπράττει τελικά διάφορα και ποικίλα επιδόματα για να σταματήσει μια απεργία, που παίρνει αναπηρική σύνταξη και μετά ασχολείται με τον αθλητισμό, που εισπράττει επιδοτήσεις που αντιστοιχούν σε χωράφια μιας διπλάσιας σε έκταση Ελλάδας, που κτίζει παράνομα με ανασφάλιστους αλλοδαπούς εργάτες, που κλέβει από το δημόσιο έργο για ένα χαντάκι στο χωριό του μέχρι τα έργα σε εθνικό επίπεδο και όλα αυτά που συνθέτουν την θλιβερή Ελληνική πραγματικότητα και είναι τοις πάσι γνωστά.
Βεβαίως και οι νταβατζήδες σε αυτό το μπάχαλο θα φάνε την μερίδα του λέοντος αλλά μαζί με αυτούς τρώει και ένα τεράστιο πλήθος από το λαό.
Έτσι λοιπόν σήμερα βρισκόμαστε στην θέση του μακαρίτη που ανέφερα στην αρχή όταν έρχεται ο λογαριασμός που πρέπει να πληρώσουμε χωρίς να έχουμε φάει τα ίδια.
Οι Ευρωπαίοι όμως σαν τον εστιάτορα δεν ξέρουν τι έχει φάει ο καθένας ξεχωριστά αλλά ξέρουν πολύ καλά τι χρωστάει η παρέα σαν σύνολο.
Έτσι λοιπόν και ο τελευταίος που ήρθε στην παρέα θα πληρώσει τον κοινό λογαριασμό έστω και αν πρόλαβε να τσιμπήσει ελάχιστα ενώ οι άλλοι χλαπάκιασαν τον άμπακο.
Τελικά βέβαια όταν δεν θα υπάρχουν λεφτά για να πληρωθεί ο λογαριασμός θα αναγκαστούμε όλοι μαζί αφού πλύνουμε πρώτα τα πιάτα του εστιατορίου, μετά να τρώμε ότι βρίσκεται στο σπίτι, δηλαδή ψωμοτύρι άντε μαζί και με καμιά ελιά από τους συγγενείς στο χωριό, ενώ τα μονοπώλια και το μεγάλο κεφάλαιο θα συνεχίσουν να γλεντάνε στο πάλαι ποτέ εστιατόριο που τώρα πλέον θα έχει υποβαθμιστεί σε συνοικιακή ταβέρνα.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ




Έχω γράψει ήδη για τα καλοκαίρια που πέρασα σαν παιδί στην Σαλαμίνα.
Εκεί το καλοκαίρι σχηματιζόταν μια μεγάλη παρέα από παιδιά παραθεριστών, ποικίλης κοινωνικής προέλευσης και οικονομικής κατάστασης, γεγονός όμως που σε αυτές τις ηλικίες και εκείνα τα χρόνια δεν έπαιζε κανένα ρόλο, γιατί έτσι κι΄ αλλιώς η διασκέδαση μας ήταν τσάμπα, η μετακίνηση ήταν με ποδήλατα και το ελάχιστο χαρτζιλίκι που είχαμε όλοι, πήγαινε σε τσίκλες και παιδικά περιοδικά που κυκλοφορούσαν δημοκρατικά από χέρι σε χέρι.
Το πρωί το μπουλούκι ήταν στην θάλασσα και το βράδυ εκτός από χάζι και κοζερί είχε απαραίτητα και χορευτική κατάληξη.
Ο καθένας μας είχε φέρει από το σπίτι του τα 45ρια δισκάκια που είχε, ένας άλλος είχε φέρει ένα φορητό πικ απ με μπαταρίες, όποτε κάθε βράδυ διαλέγαμε συνήθως ένα κλειστό εξοχικό, που δεν έρχονταν συχνά οι ιδιοκτήτες του και είχε και μεγάλη βεράντα, οπότε πηδώντας την μάντρα είχαμε μια πίστα χορού μακριά από τα μάτια των μεγάλων.
Έτσι λοιπόν στην σκοτεινή βεράντα μπορούσες να χορέψεις τσικ του τσικ με τα θηλυκά της παρέας μη έχοντας καλά καλά συνειδητοποιήσει για ποιό λόγο αυτό το ενοχλητικό ανορθωμένο πράγμα ανάμεσα στα σκέλια σου σε ανάγκαζε να χορεύεις σαν στραβοσουγιάς με το κάτω σου ήμισυ μακριά από την ντάμα για να μην γίνεις ρεζίλι αν σε ρωτήσει τι είναι αυτό το σκληρό!
Εκεί λοιπόν γύρω στα 13- 14 γνώρισα και τον πρώτο μου έρωτα!
Εκείνη θα ήταν κάνα χρόνο μικρότερη, με ένα χαριτωμένο μουτράκι και δύο υπέροχα πόδια τα οποία μπορείτε να θαυμάσετε στην παραπάνω φωτογραφία στην οποία ο καμαρωτός και χαμογελαστός νεανίας που ίσταται υπεράνω της είναι ο Αθεόφοβος .
Επειδή η πρώτη φωτογραφία δεν είναι και πολύ καθαρή, καπάκι από κάτω σας έβαλα και μια καλλιτεχνική μου φωτογραφία σε φωτογράφο, σε αυτή την ηλικία, που παρά το γλαρό βλέμμα που έχω από το στήσιμο, είναι εμφανές ότι καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι για την μαύρη μπλούζα με την κίτρινη λουρίδα που φοράω, για την οποία ήμουνα πολύ περήφανος θεωρώντας την τελευταία λέξη της τότε μόδας!
Από αυτή την ηλικία πάντως είχα μια ιδιαίτερη ευαισθησία στα πόδια που είναι το μοναδικό μέρος του γυναικείου σώματος που δεν μπορεί ούτε να βελτιωθεί ούτε να κρυφτεί. Άλλωστε αυτά είναι και τα πρώτα που πρόσεξα αργότερα και στην κ. Αθεόφοβου.
Εκείνα δε τα χρόνια σπάνιζαν οι δίμετροι κορίτσαροι που κυκλοφορούν σήμερα , και η πλειονότητα των γυναικών αλλά και των ανδρών, όπως με νόημα λέει κοιτάζοντας το ευσταλές παράστημα μου του 1,66 η σύζυγος, ανήκε στις μελαψές φυλές κοντοπόδαρες που τραγουδάει και ο Διονύσης.
Για αυτό άλλωστε τον λόγο ήταν συνήθης ο σχολιασμός των άτυχων κοντοπόδαρων γυναικών από το ανδρικό κοινό με την χυδαία φράση: αυτή άμα κλάνει σηκώνει σκόνη!
Βέβαια λόγω ηλικίας ενώ από πόδια και μουτράκι ήταν της απολύτου αρεσκείας μου το στήθος της ήταν σχεδόν ανύπαρκτο!
Όμως σε αυτή την ηλικία η μοναδική επιδίωξη που είχα ήταν να την φιλήσω, να χαϊδέψω ότι θα μου επέτρεπε, και βέβαια να «πουλήσω» και στην παρέα ότι έχουμε και γκόμενα!
Όμως πως θα κατάφερνα να καταλάβω αν τα αισθήματα είναι αμοιβαία χωρίς να κινδυνεύω να φάω και καμιά χυλοπίτα, γεγονός που θα καταρράκωνε πλήρως την προσωπική μου αυτοεκτίμηση ;
Έβαλα λοιπόν σε εφαρμογή όλη μου την γοητεία με στενό μαρκάρισμα και καθημερινό ατελείωτο μπλα μπλα που ήταν και το φόρτε μου.
Εκείνα τα χρόνια οι νοικοκυρές δεν είχαν ηλεκτρικές κουζίνες οπότε τα φαγητά τα έστελναν στο φούρνο με το ταψί και βέβαια οι βλαστοί της οικογενείας αναλάμβαναν το σκληρό καθήκον να το πάνε και να το φέρουν εξοπλισμένοι με εφημερίδες στα χέρια για να μην καούν.
Ακόμα θυμάμαι με τι ευχαρίστηση και λαιμαργία έτρωγα τις Κυριακές ξελιγωμένος από την πείνα τις πεντανόστιμες και καλοψημένες πατάτες, παρά το ότι έκαιγαν, από το ταψί με το αρνάκι, κουβαλώντας το το μεσημέρι στο σπίτι.
Μια μέρα λοιπόν την βλέπω το μεσημέρι να πηγαίνει στον φούρνο που ήταν σε ένα ανηφορικό κατσικόδρομο με χώμα να πάρει ένα ταψί με ντομάτες γεμιστές.
Πάραυτα ξυπνάει ο ιππότης μέσα μου και προθυμοποιούμαι να την μεταφέρω με το όχημα, δηλαδή το ποδήλατο μου!
Στο ποδήλατο είχα γυρίσει και το τιμόνι ανάποδα για να φέρνει προς το πιο σπόρ αλλά και με τον απώτερο και δόλιο σκοπό όταν βάζεις κάνα κορίτσι να κάτσει στον σωλήνα, αναγκαστικά να βρίσκεσαι σε καλύτερη επαφή μαζί της!
Προθύμως λοιπόν αποδέχτηκε την ιπποτική προσφορά μου οπότε όταν πήρε το ταψί από τον φούρνο το ακουμπήσαμε στο τιμόνι, αυτή έκατσε στον σωλήνα κρατώντας το, και ο πανευτυχής Αθεόφοβος τρίβοντας όλως τυχαίως βέβαια, την μούρη του λόγω του ανωμάλου του δρόμου, καθώς την είχε χωμένη, στον σβέρκο της και στα κοντά μαλλιά της, με ανορθωμένο πλήρως το ηθικό και το ανήθικο του, πήρε την κατηφόρα του κατσικόδρομου.
Όταν φτάσαμε στο ίσιωμα, κάπου 100 μέτρα πιο κάτω χάθηκε απότομα όλη η γοητεία και το θέαμα ήταν τραγικό.
Σχεδόν όλες οι πατάτες είχαν πέσει στη διαδρομή από τα τινάγματα του δρόμου ενώ τα πανέμορφα πόδια της, κάτω από το σορτσάκι που φόραγε, είχαν λουστεί με όλο το λάδι του ταψιού!
Ευτυχώς οι ντομάτες είχαν παραμείνει στην θέση τους αλλά το γεγονός αυτό δεν μείωσε το γερό χέσιμο που έφαγε από τους αρκετά λαϊκούς, από τα Μανιάτικα του Πειραιά, γονείς της .
Κατά το βραδάκι όλη η παρέα ήταν καθισμένη σα ένα χαμηλό τοιχάκι και έτριβαν όλοι με μανία τον κώλο τους επάνω στην αδρή του επιφάνεια.
Η τότε υπάρχουσα μόδα επέβαλε το πίσω μέρος του τζίν να είναι σχεδόν άσπρο από την φθορά.
Η μικρή πλυμένη βέβαια από τα λάδια και με υγρούς οφθαλμούς, ήρθε και έκατσε δίπλα μου και μου είπε όλα τα σχετικά που έγιναν στο σπίτι της τρώγοντας η οικογένεια τις γεμιστές ντομάτες χωρίς πατάτες και σάλτσα, και το τι άκουσε από τους γονείς της.
Τότε πλέον αποφάσισα ότι ήρθε η μεγάλη στιγμή που έπρεπε να κάνω ένα αποφασιστικό και μεγάλο βήμα και αυτό ήταν να απλώσω το ξερό μου και να την αγκαλιάσω από τους ώμους.
Πράγμα που έγινε.
Όμως μια άκρως δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε .
Ένας θρασύτατος αντεραστής που καθόταν από την άλλη μεριά είχε απλώσει και αυτός το κουλό του στους ώμους της!
Έντονο κύμα θυμού με κατέλαβε σε σημείο που κατανίκησε την έμφυτη λεπτότητα και διακριτικότητα του χαρακτήρα μου που μερικοί κακοήθεις ονομάζουν δειλία, και την άρπαξα από το χέρι την σήκωσα απάνω και της είπα με αποφασιστικότητα:
-Θέλω να σου πω δύο λόγια!
Σε αυτό το σημείο πολλοί εκ των αναγνωστών θα ήσαν ικανοί να εκστομίσουν πλήθος από αυτά τα ερωτόλογα που περιμένουν διακαώς να ακούσουν όλα τα θηλυκά ανά τους αιώνας.
Όμως εγώ ανίκανος από τότε αλλά και εις τον υπόλοιπο βίο μου να λέω τέτοιες παπαριές, ενώ μέχρι τότε την είχα πεθάνει στο μπλα μπλα εκείνη την στιγμή εφήρμοσα το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν, και φιλοσόφησα λέγοντας:
Εμένα ή αυτόν;
Κύματα ευτυχίας και αγαλλιάσεως πλημμύρησαν το εσώψυχο μου όταν μου ήρθε η μονολεκτική απάντηση:
Εσένα!
Ως έμπειρος δε πρώτος εραστής της,της δίδαξα και πως φιλάνε!
Βλέπετε στην 5η Δημοτικού είχα φιλήσει άλλο ένα κορίτσι αφού για αρκετή ώρα το είχα κυνηγήσει γύρω από ένα τραπέζι!
Στο σημείο αυτό νομίζω ότι τα συναισθήματα αυτής της ηλικίας τα περιγράφει με γλαφυρότητα ο Ιωάννης Κονδυλάκης στο διήγημα του «Η Κάκια μας»
...Εγερθείς δια μιας την ενηγκαλίσθην και εκόλλησα τα χείλη μου επί των χειλέων της. Η Κάκια έγινε περιπόρφυρος και έτιλλε τα πέταλα του ρόδου το οποίον εκράτει ,εν αμηχανία
......Και τώρα υπό τας θωπείας αυτής εσκίρτων ως ηλεκτριζόμενος και φρικίασις αμυθήτου ηδύτητος διέτρεχε τα νεύρα μου.
Βέβαια ή δικιά μου δεν μαδούσε κανένα τριαντάφυλλο γιατί κρατούσε αμήχανα την τρόμπα του ποδηλάτου μου που μου την είχε ζητήσει προηγουμένως για το ποδήλατο της και βέβαια παρά το ότι σαν την Κάκια είχε πλέον αναπτυχθή εις τελείαν κόρην, αποκτήσασα όλην την χάριν της ήβης, την ανάπτυξιν του αναστήματος δεν είχε ακόμα αποκτήσει δυστυχώς,σαν την Κάκια την θελκτικήν του στήθους καμπύλωσιν!
Το βράδυ έγινε ένα κανονικό πάρτυ σε σπίτι με φαγητό αναψυκτικά και τις μαμάδες μπάστακες πιο πέρα.
Εκείνες τις μέρες είχε έρθει και η δικιά μου που της είχαν σφυρίξει την επιτυχία του γιού της και ήθελε να δει από κοντά ποια είναι αυτή που γούσταρε το βλαστάρι της, στην οποία βεβαίως και είχα κάνει δριμύτατες συστάσεις να μην πετάξει καμιά κοτσάνα στο κορίτσι μου και μόνο εκ του μακρόθεν να την δεί .
Λόγω του επισήμου πάρτυ η μικρή ήρθε με ένα έξωμο φόρεμα και αρωματισμένη με αποτέλεσμα το χέρι μου που χάιδευε όλο το βράδυ την πλάτη της να έχει ποτίσει από το άρωμα της με αναπόφευκτη και ηδονική κατάληξη να μυρίζω το αυστηρώς άπλυτο χέρι μου μέχρι την άλλη μέρα που δυστυχώς η θάλασσα εξαφάνισε την ευωδία από την παλάμη μου .
Δυστυχώς all the good thinks come to an end .
Μετά από ένα δραματικό χωρισμό μετά δακρύων ανταλλάξαμε τηλέφωνα ξέροντας βέβαια ότι η απόσταση Αθήνα -Πειραιάς που μέναμε σήμαινε και το τέλος του ειδυλλίου.
Θα είχε περάσει κάνα δίμηνο από τον χωρισμό όταν ήρθε μια μέρα ο πατέρας μου να με ρωτήσει με ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη:
-Δεν μου λές ποια είναι η ........;
-Γιατί ρωτάς ,του είπα παίρνοντας το σοβαρό μου ύφος.
-Γιατί με πήρε ο πατέρας της τηλέφωνο!
Έμεινα κόκαλο!
-Και τι σου είπε;
-Με ρώτησε τι σκοπούς έχει ο γιός μου για την κόρη του!
Ξανάμεινα κόκαλο!
-Και τι του είπες;
-Ότι το μόνο σκοπό που έχει ο γιός μου μέχρι στιγμής είναι να τελειώσει το γυμνάσιο!
Έτσι λοιπόν έληξε μια μεγάλη ιστορία αγάπης με την βάρβαρη παρέμβαση του Μανιάτη πατέρα της, και δεν ξαναείδα το γλυκό αυτό πλάσμα για να διαπιστώσω αν τελειοποίησε την γοητεία της όταν μεγαλώνοντας απέκτησε πλέον και στήθος.

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΚΟΜΑ ΤΑΦΟΙ ΜΕ ΧΙΟΥΜΟΡ



Μετά όλη αυτή την πτωματοταφολογία είχα υποσχεθεί ότι το επόμενο ποστ θα ήταν περί έρωτος!
Έλα όμως που μου ήρθε ένα e-mail με μερικές καταπληκτικές στην ειλικρίνεια τους ταφόπλακες που θα ήταν κρίμα να μην τις απολαύσετε και γι΄ αυτό και σας τις παραθέτω.
Ενθάδε κείται η πολυαγαπημένη μου γυναίκα.
«Κύριε δέξου την με την ίδια χαρά που σου την στέλνω»
Δωρεά τέκνων (εκτός από το Ρικάρντο που δεν έδωσε τίποτα)

Καλός σύζυγος, καλός πατέρας. Αλλά άθλιος ηλεκτρολόγος

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

ΜΕΡΙΚΑ ΑΚΟΜΑ «ΘΑΝΑΤΕΡΑ» ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ



Αφού είδα ότι σας άρεσαν τα αποφθέγματα του προηγούμενου ποστ σήμερα έχω μερικά ακόμα εξ ίσου ενδιαφέροντα.
Θα μου πείτε γιατί τα γράφω αυτά;
Για τον απλό λόγο που εξήγησε ένας παλιός χρονικογράφος:
Η μεν χείρ μεταβάλλεται εις χώμα, τα δε γραφόμενα μου μένουν εις τον αιώνα !

Ένα άκρως λοιπόν πεσιμιστικό γκράφιτι ρωτάει:
Υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο;

Μάλλον όχι είναι η απάντηση, αν είναι κανείς επαναστάτης, γιατί ο Λένιν έχει πει πως:
Ο επαναστάτης είναι νεκρός εν αδεία.

Το ίδιο πιστεύει και η παρακάτω ρήση:
Όποιος ζει με το σπαθί απ΄ το σπαθί πεθαίνει

Η κρητική μαντινάδα όμως πετυχαίνει σε δύο στίχους να δώσει μια ευρύτερη έννοια του θανάτου
Δεν είναι ανάγκη να γενείς φονιάς για να σκοτώσειςΠεθαίνει κι ότι δεν μπορείς ελπίδα να του δώσεις

Βέβαια το πως θα πεθάνεις το ξεκαθαρίζει σαφώς μια παλιά Ρωσική παροιμία
Αν δεν πίνεις και δεν καπνίζεις θα πεθάνεις υγιής

Πάντως όμως υπάρχει και η άποψη πως:
Το κάπνισμα σκοτώνει αλλά ο πόλεμος είναι πιο αποτελεσματικός

Μια πιο αναρχοαυτόνομη άποψη εξέφρασε ο Ρομπερτ Φρόστ απευθυνόμενος σε φίλο ιερέα:
Θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να πάει στον διάολο με όποιον τρόπο γουστάρει.

Ο Woody Allen έχει πει αρκετά για τον θάνατο αλλά από τα καλύτερα του είναι τα εξής:
Δεν φοβάμαι να πεθάνω. Απλά δεν θέλω να είμαι εκεί όταν θα γίνει.Και:
O πρώτος άνθρωπος που πέθανε πρέπει να δοκίμασε μεγάλη έκπληξη

Εξ ίσου πνευματώδης ο Winston Churchill είχε πει:
Είμαι έτοιμος να συναντήσω τον δημιουργό μου. Αν ο δημιουργός μου είναι έτοιμος να περάσει το μαρτύριο της συνάντησης μας ,αυτό είναι άλλο θέμα.
Πολλοί άνθρωποι θυμούνται για χρόνια τα τελευταία λόγια κάποιου δικού τους.
Ένας από αυτούς ήταν ο Emo Philips κωμικός της stand up comedy που έλεγε με συγκίνηση:
Θα θυμάμαι για πάντα τα τελευταία λόγια του πατέρα μου που μου είπε: Νταλίκα!

Είναι όμως και μερικοί που είναι ιδιαίτερα δηλητηριώδεις όταν μαθαίνουν για κάποιο θάνατο γνωστού ή και αγνώστου ατόμου.
Έτσι ο Αυστριακός πολιτικός Wenzel Anton Kaunitz-Rietberg(1711-1794) όταν έμαθε πως ο βασιλιάς Ιωσήφ Β΄ πέθανε (1790) μετά από δύο χρόνια που ήταν ασθενής και δεν μπορούσε να διοικήσει είπε:
-Πολύ ευγενικό εκ μέρους του.
Πάντως και ο ίδιος ο Ιωσήφ Β΄ είχε ζητήσει να πουν στον επιτάφιο του ότι:
Εδώ κείται ο Ιωσήφ Β΄ ο οποίος απέτυχε σε όλα όσα ανέλαβε!

Αντίστοιχα η Αμερικανίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος Dorothy Parker όταν έμαθε πως ο Πρόεδρος Κούλιτζ (1872-1933) είναι νεκρός είπε:
-Πως μπορούν να το καταλάβουν;Λέγεται πως ο Πρόεδρος Κούλιτζ όταν δεν έκανε μασάζ στο κεφάλι του με βαζελίνη κατά τη διάρκεια των πρωινών γευμάτων στο κρεβάτι του και όταν δεν καβαλούσε τον προσωπικό του μηχανοκίνητο ταύρο, χτυπούσε το κουδούνι στην πόρτα του Λευκού Οίκου και έτρεχε να κρυφτεί !

Ήδη σας έχω γράψει για το τι είπε ο Κλεμανσώ για τον θάνατο του Προέδρου Φορ από τσιμπούκι.

Εξ ίσου δηκτικός ο Ντάνιελ Νταφόε έλεγε σε φίλο του για κάποιον κοινό τους γνωστό:
Δεν πήγα στην κηδεία του.
Έστειλα όμως μια επιστολή στην οικογένεια του λέγοντας πόσο συμφωνώ με την πρωτοβουλία του αυτή να αποδημήσει επιτέλους στον άλλο κόσμο.


Βέβαια και ο συγγραφέας Hector Hugh Munro (1870-1916) δεν ήταν λιγότερο καυστικός όταν έλεγε:
Είναι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που θα βελτιώνονταν πολύ με τον θάνατο τους.

Προφανώς δε μην τρέφοντας ιδιαίτερη εκτίμηση γενικά για τους Αμερικανούς ο Οσκαρ Ουάιλντ είχε πεί:
Λένε πως όταν οι καλοί Αμερικανοί πεθαίνουν πηγαίνουν στο Παρίσι. Θα πρόσθετα ότι όταν οι κακοί Αμερικανοί πεθαίνουν μένουν στην Αμερική

Αυτό πάντως που είναι χαρακτηριστικό είναι αυτό που έγραψε ο Περικλής Κοροβέσης πως γίνεται όταν μαθαίνουμε ότι πέθανε κάποιος φίλος μας.
Και αν βρισκόταν στην ίδια ηλικιακή περιοχή, ή ηλικιώτης μας, τότε όλοι λέμε πως πέθανε νέος. Και είναι και αυτό ένα παράξενο. Όσο ζούσε λέγαμε πως μεγάλωσε και αυτός.

Ας δούμε τώρα και μερικά επιγράμματα από τάφους .
Στους νεώτερους αναγνώστες θα έλεγα αρχικά να διαβάσουν ένα σπαρταριστό επίγραμμα σε τάφο που έχω δημοσιεύσει πριν 3 χρόνια με τίτλο ΑΡΑΓΕ… ΕΙΝΑΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΕ Ο ΜΠΟΣΤ;

Αλλά ας αφήσουμε τον τραγικό σύζυγο και πατέρα στον πόνο του και ας δούμε δύο επιγράμματα από την αρχαιότητα ακόμα τότε που το να εκθειάζεις τον έρωτα ήταν κάτι το φυσιολογικό γιατί αργότερα κατά τον Ανατόλ Φράνς Η θρησκεία πρόσφερε μεγάλη υπηρεσία στον έρωτα όταν τον έκανε αμάρτημα.Το πρώτο
Τρηχύς όνυξ υπ' Ερωτος ανέτραφες Ηλιοδώραςταύτης γαρ δύνει κνίσμα και ες κραδίην
δηλαδή «Άγρια ακόνισε της Ηλιοδώρας ο Έρωτας τα νύχια / γλυκά σε ξύνουν και εισδύουν ως της καρδιάς τα μύχια»Το δε δεύτερο
ω μηρών, ω γλουτών, ω κτενός, ω λαγόνων ,δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μετάφραση ,απλά το αιδοίο το παρομοιάζει εδώ με το χτένι της θάλασσας (κτενός) που μένει μισάνοικτο παραμονεύοντας την τροφή του.
Ένα από τα γνωστότερα πάντως επιτύμβια κείμενα είναι γραμμένο στον τάφο του Νίκου Καζαντζάκη στο Ηράκλειο Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος.
Στην Κρήτη επίσης στον τάφο του Ελευθερίου Βενιζέλου υπάρχει ένα πρωτότυπο κείμενο γιατί είναι το κείμενο επικήδειου που ο ίδιος είχε εκφωνήσει – για τον εαυτό του –μέσα στη Βουλή, στη διάρκεια λεκτικού διαξιφισμού του με τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου
Ο προκείμενος νεκρός ήτο ένας αληθινός άνδρας, με μεγάλο θάρρος, με αυτοπεποίθησιν και δι' αυτόν και δια τον λαόν τον οποίον εκλήθη να κυβερνήση. Ίσως έκαμε πολλά σφάλματα, αλλά ποτέ δεν του απέλειψε το θάρρος. Ποτέ δεν υπήρξε μοιρολάτρης, διότι δεν περίμενε ποτέ από την μοίραν του να ίδη την χώραν του προηγμένην, αλλά έθεσεν εις την υπηρεσίαν αυτής όλον το πυρ το οποίον είχε μέσα του, κάθε δύναμιν ψυχικήν και σωματικήν.
Επίσης ο ίδιος ο Robert Louis Stevenson είχε γράψει το 'Requiem' που γράφτηκε στον τάφο του
Under the wide and starry sky,
Dig the grave and let me lie.
Glad did I live and gladly die,
And I laid me down with a will.
This be the verse you grave for me:
Here he lies where he longed to be;
Home is the sailor, home from sea,
And the hunter home from the hill.
Στον τάφο του ιρλανδού κωμικού και συγγραφέα Spike Milligan στο East Sussex υπάρχει το εξής κείμενο:
"Duirt mé leat go raibh mé breoite που σημαίνει Σας το είχα πει ότι ήμουν άρρωστος, στα ιρλανδικά, γιατί ο επίσκοπος δεν δέχτηκε να γράφει στα αγγλικά "I told you I was ill."Ο ίδιος όταν πέθανε ένας φίλος του από καρκίνο είχε πεί:
Είμαι ευτυχής που πέθανε πρίν από μένα γιατί δεν θα ήθελα να τραγουδήσει στην κηδεία μου!

Υπάρχουν και μερικοί που ο θάνατος ήταν μια απαλλαγή από μια ζωή γεμάτη ταλαιπωρία. Ο Τζον Μ.Κέινς αναφέρει ότι στην ταφόπλακα μιας καθαρίστριας ήταν γραμμένο:
Μη θρηνείτε για μένα φίλοι
Ποτέ μην δακρύσετε για μένα
Γιατί δεν πρόκειται να κάνω τίποτα
Ποτέ ,μα ποτέ πια!

Πάντως υπάρχουν αρκετοί που μπορεί να πέθαναν αλλά ο τάφος τους υπενθυμίζει ότι μαζί με αυτούς δεν πέθανε και η αίσθηση του χιούμορ.
Έτσι στο Α΄Νεκροταφείο διαβάζουμε σε ένα ταφικό μνημείο
Αν δεν σου αρέσει φτιάξε εσύ καλύτερο

Στην Αμερική ένας άλλος τάφος γράφει:
Ενθάδε κείται ο Εζεκίαλ Αϊκλ
Πέθανε στα 102
Οι καλοί πεθαίνουν νέοι.

Κάποιος δε ταλαιπωρημένος σύζυγος που φαίνεται ότι η μακαρίτισσα θα του είχε ψήσει το ψάρι στα χείλη έγραψε στον τάφο της
Κάτω από αυτή την πέτρα βρίσκεται η γυναίκα μου.
Εκείνη αναπαύεται
Κι εγώ το ίδιο.

Δεν θα μπορούσα να κλείσω καλύτερα αυτή την σειρά των σχετικών ποστ με πτώματα και τάφους αν δεν σας πρότεινα για να φτιάξει η διάθεση σας, να διαβάσετε ένα από τα πιο σπαρταριστά κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, τον Επικήδειο του Ιωάννη Κονδυλάκη.


ΤΑ ΑΛΛΑ  "ΘΑΝΑΤΕΡΑ" ΠΟΣΤ



Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΓΚΡΑΦΙΤΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥΣ ΣΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ



Μετά το προηγούμενο ποστ που ασχολιόταν με τα πτώματα σήμερα σαν φυσιολογικό επακόλουθο είναι να δούμε τι έχουν πει μερικοί για τον θάνατο.
Ας αρχίσουμε με δύο ανώνυμα γκράφιτι που τα λένε όλα!

Το πρώτο: Ο θάνατος είναι κληρονομικός.
και το δεύτερο :Ο θάνατος θεραπεύει το κάπνισμα.(όχι θα γλυτώνατε οι καπνιστές!)

Έξω δε από το νεκροταφείο της Καισαριανής υπάρχουν άλλα 3 εξαιρετικά γκράφιτι .
1- Μην σπρώχνεστε, έχει θέση για όλους.
2-Συνεχείς αναχωρήσεις.
3-Εργαστήριο Θεολογικής σχολής.
Στην Ρωσία δύο μεγάλοι Ρώσοι που δεν τα πήγαιναν καλά με τις διάφορες εξουσίες, πέταξαν με ευθυβολία τα βέλη τους εναντίον τους.
Ο πρώτος που είναι βέβαια ο Τολστόι, λίγο πριν να πεθάνει είχε αρνηθεί να συμφιλιωθεί με την εκκλησία που τον είχε αφορίσει λέγοντας:
Ακόμα και στην κοιλάδα στης σκιάς του θανάτου δύο και δύο δεν κάνουν έξη.

Ο δε άλλος ο Γιόζεφ Μπρόντσκι, βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1987, που δούλευε σε νεκροτομείο ως την σύλληψή του από τις Σοβιετικές αρχές το 1964 και την μετέπειτα καταδίκη του σε πέντε χρόνια καταναγκαστικής εργασίας με την κατηγορία του κοινωνικού παρασιτισμού, είπε:
Η αρρώστια και ο θάνατος είναι ίσως τα μόνα κοινά που μπορεί να έχει με τους υπηκόους του ένας τύραννος .

Ό μεγάλος μας ζωγράφος Νίκος Κεσανλής, που και αυτός προφανώς δεν είχε ιδιαίτερες μεταφυσικές ανησυχίες ,πριν να πεθάνει είχε πει με σαρκασμό:
Κι΄ αν τελικά υπάρχει κόλαση ,δεν βαριέσαι.
Ας με σουβλίσουν όλοι μαζί οι διαβόλοι !


Με μεγαλύτερο σαρκασμό όμως είχε γράψει για τον θάνατο του και ο Σκαρίμπας.
Σαν θάρθει η ώρα να -ανεπιστρεπτί- επιστρέψω στην Μάνα Γή,δυό πράγματα θα είναι της ταπεινότητας μου η κορυφαία ταπείνωση: που από την μια μεριά θε να με βάλουνε μ΄εκείνο το «συγχώρεσον τον ανάξιον δούλον σου»- εμ δούλος εμ και ανάξιος! κι΄ απ΄την άλλη οι στην κοινωνία του κατεστημένου τα πρώτα φέροντες, έχουνε να κάνουνε καραγκιοζομπερτελίκια αυτοί!
Κι εγώ τι να σου κάνω, πεθαμένος άνθρωπος;

Ο Robert Frost σαν επιτάφιο της ζωής του είχε πεί:
And were an epitaph to be my story I'd have a short one ready for my own. I would have written of me on my stone: I had a lover's quarrel with the world.

Ένας άλλος κάτοχος βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1989, ο Καμίλο Χοσέ Θέλα είπε και αυτός για τον εαυτό του σε σχέση με τον κόσμο:
Θέλω να γραφτεί στον τάφο μου
Ενθάδε κείται κάποιος που προσπάθησε να γαμήσει τους συνανθρώπους του όσον το δυνατόν το λιγότερο


Ένας Άγγλος κωμικός είχε ζητήσει αντίστοιχα να γράψουν στον τάφο του, 'Best Before' και μετά την ημερομηνία θανάτου του, δηλαδή όπως γράφουν οι συσκευασίες 'Ανάλωση κατά προτίμηση πριν από....

Ο επίσης Άγγλος, αλλά συγγραφέας αυτός, Σάμιουελ Μπάτλερ έχει πει μια μεγάλη αλήθεια που κάτι σχετικό έλεγε και ο πατέρας μου όταν μεγάλωσε :
Οι νεκροί, είναι πλειοψηφία. Είναι φυσικό λοιπόν νάχουμε περισσότερους φίλους ανάμεσα τους παρά ανάμεσα στους ζωντανούς.
Ο δε Edmond de Goncourt γνωρίζοντας καλά ότι συνήθως η αξία ενός ανθρώπου αναγνωρίζεται αφού αυτός πλέον έχει πεθάνει, είπε χαρακτηριστικά: Ιδιοφυΐα είναι το ταλέντο ενός νεκρού.

Ο Νίκος Καζαντζάκης δε αντί να ορίσει τον θάνατο προτίμησε να ορίσει την ζωή λέγοντας: Προερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ αυτής φωτεινό διάστημα λέγεται ΖΩΗ.
Την σκοτεινή αυτή άβυσσο που καταλήγουμε, οι Αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν Άδη και πίστευαν ότι εκεί:
Τα γεγενημένα ουκ απογίγνονται και εν τω Άδει ουκ εστί μετάνοια
Για όσους δε προτιμούν τον θάνατο από την ζωή έχει γράψει ο Τόμας Μπράουν στο Religio Medici πως :είναι γενναία πράξη να περιφρονεί κανείς τον θάνατο. Αλλά αν η ζωή είναι πιο τρομερή από τον θάνατο, τότε η αληθινή ανδρεία είναι να τολμάς να ζείς.

Ας δούμε όμως πως αντιμετωπίζουν το θάνατο και μερικοί ποιητές.
Στην Μποτίλια στον ουρανό η Έλενα Χουζούρη (Ελληνικά Γράμματα) μας δίνει με την ποίηση συναισθήματα που όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε νιώσει.
Και ξαφνικά ένα πρωί
έρχονται οι νεκροί και μας κατοικούν.
Τους βλέπουμε στον καθρέφτη.
Κοιταζόμαστε στο βλέμμα τους.
Φοράμε τις κινήσεις τους.
Από την πολλή συγκατοίκηση,
βαραίνει σιγά σιγά το πρόσωπο μας.
Το μέτωπο.
Τα βλέφαρα.
Τα χείλη.
Δύσκολο πια να χαμογελάσεις.
Δύσκολο να κοιτάξεις
μ΄ορθάνοιχτα μάτια.
«Δεν είναι τίποτα. Μεγάλωσες»,
πετάνε με κακεντρέχεια
οι ανυποψίαστοι.
Εσύ όμως ξέρεις καλά
πόσο ωραίος και αήττητος
πρέπει να διατηρείσαι ,
για να τους κουβαλάς,
τόσους νεκρούς ,
στο πρόσωπο σου.

Ο Τάσος Λειβαδίτης, με το Επιτύμβιο του με 6 στίχους καταφέρνει να μας δώσει ένα χαρακτήρα ανθρώπου που δυστυχώς δεν είναι σπάνιος
Ενθάδε κείται κάποιος,
που, ο φόβος "οι άλλοι τι θα πουν"
κι η επιθυμία ν' αρέσει
τόσο πολύ του κλέψανε
ό,τι είχε πιο δικό του
ώστε δεν μένει εδώ κανείς.

Βέβαια δεν μπορώ παρά να κλείσω αυτό το κείμενο με τον μοναδικής ευθυβολίας στίχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου
Φαγώθηκαν να με θάψουν αλλά ξέχασαν ‘ότι ήμουν σπόρος!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ
Στα σχόλια μπορείτε να διαβάσετε το ποιήμα του Τάσου Λειβαδίτη Σταχτύς Θάνατος ευγενική προσθήκη στο ποστ από την Βάσσια.


ΤΑ ΑΛΛΑ  "ΘΑΝΑΤΕΡΑ" ΠΟΣΤ


Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

ΠΤΩΜΑΤΟΛΕΙΨΑΝΟΛΟΓΙΑ….



Μαύρα, φίλοι μου, να βάλτε
τρέξατε να βρείτε ψάλται
ευρίσκομαι νεκρός
πεθαμένος και νεκρός

Ψάλται και κανδηλανάφται
το κορμί μου αναπαύτε
κλαύσατε πικρώς


Οι νεκροθάπται- Μποστ

..................................ο πατήρ
...................................ο υιός
το Άγιον Πνεύμα πήγε και έκατσε στο κεφάλι του Καρατζαφέρη!
.
.
Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος όσο είναι ζωντανός.
Όταν πεθάνει το λείψανο του δεν είναι τίποτα άλλο από ένα φθαρτό οργανικό πράγμα που χους ην και εις χουν απελεύσει .
Για τον λόγο αυτό πλην του εντυπωσιασμού που προκαλεί η πρωτοφανής ιστορία της κλοπής του λειψάνου του Τάσσου Παπαδόπουλου προσωπικά δεν θεωρώ ότι μπορεί να έχει καμία επίδραση πουθενά άσχετα από τις προθέσεις των τυμβωρύχων.
Η ιδέα όμως απλά και μόνο του νεκρού σώματος είναι απωθητική στους περισσότερους ανθρώπους και χαρακτηριστικά μπορεί κανείς να το διαπιστώσει διαβάζοντας το κείμενο και τα σχόλια σε ένα ποστ που έγραψε η Μερόπη όταν έγινε στην Ελλάδα η έκθεση Bodies που με τα εκθέματα της μπορούσε κανείς να αποκτήσει μια εξαιρετική εικόνα του ανθρώπινου σώματος, των οργάνων του και των λειτουργιών του.
Βέβαια στην γενικότερη αντίληψη του λαού το πτώμα διατηρεί την σημασία που είχε το άτομο εν ζωή και η απώλεια ή καταστροφή του λειψάνου του, ιδίως από εχθρό ισοδυναμεί με τον εσχατολογικό θάνατο του.
Όταν ο Αχιλλέας άφησε άταφο το πτώμα του Έκτορα και χρειάστηκε η παρέμβαση του Δία και η μεσολάβηση της Θέτιδας για να το αποδώσει στον πατέρα του αυτή η ασέβεια θεωρήθηκε σαν η αρχή του τέλους του Αχιλλέα.
Η ίδια αντίληψη για την ιερότητα του πτώματος είναι και το βασικό θέμα της Αντιγόνης του Σοφοκλή.
Η Αντιγόνη θέτει την τιμή των θεών και την αγάπη προς τον αδερφό της υπεράνω των ανθρώπινων νόμων για να θάψει τον νεκρό αδελφό της Πολυνείκη, παρά την αντίθετη εντολή του Κρέοντα, βασιλιά της Θήβας.
Ο άνθρωπος ,ως το μόνο έμβιο όν που έχει επίγνωση του θανάτου του, δεν μπορεί να αποδεχτεί εύκολα ότι με τον θάνατο θα παύσει να υπάρχει, οπότε καταφεύγει στην θρησκεία η οποία του προσφέρει την συνέχεια της ύπαρξης του με την μετά θάνατο ζωή οπότε στην Δευτέρα παρουσία το σώμα του θα ξαναποκτήσει την υπόσταση του.
Όλες αυτές οι αρχέγονες προκαταλήψεις για την ιερότητα μιας άψυχης οργανικής ύλης που νομοτελειακά σε λίγο χρόνο πρόκειται να αποσυντεθεί στα εξ ών συνετέθη,οδηγεί τους περισσότερους ανθρώπους να μην επιτρέπουν την αφαίρεση οργάνων από ένα πτώμα που μπορούν να σώσουν ή να βελτιώσουν την ζωή άλλων ανθρώπων που τα έχουν ανάγκη.
Τις περισσότερες φορές που έχω αναφέρει την απογοήτευση που είχε η ιατρός μητέρα μου στα 84, όταν πήρε το ανατομείο για να τους πει ότι μετά το θάνατο της θέλει να διαθέσει το πτώμα της για εκπαίδευση των φοιτητών και της απάντησαν ότι δεν χρησιμοποιούν πτώματα άνω των 80 ετών, αντιμετώπισα την έκπληξη των συνομιλητών μου και μάλλον την σιωπηλή αποδοκιμασία τους.
Είναι χαρακτηριστικό αυτής της αντίληψης το πως πέρασε στην ειδησεογραφία η περίπτωση του ισραηλινού ιατροδικαστή που αυτός και άλλοι ιατροδικαστές αφαιρούσαν από τα πτώματα Ισραηλινών στρατιωτών και πολιτών, Παλαιστινίων, αλλά και αλλοδαπών εργατών, κερατοειδείς χιτώνες, καρδιακές βαλβίδες, δέρμα και οστά για να διατεθούν σε μεταμοσχεύσεις ή ιατρικά εργαστηριακά πειράματα. Οι δερματικοί ιστοί πήγαιναν στα στρατιωτικά νοσοκομεία για να χρησιμοποιηθούν για επεμβάσεις αποκατάστασης εγκαυμάτων.
Ο τίτλος της είδησης γράφει: ο ιατροδικαστής -έμπορος ,αλλά πουθενά στην ανταπόκριση δεν αναφέρεται ότι ,όπως είναι και το λογικό, πως η αφαίρεση των ιστών γινόταν για πώληση τους αφού οι ιστοί πήγαιναν σε κρατικά νοσοκομεία !
Βέβαια η αφαίρεση γινόταν εν αγνοία των συγγενών οι οποίοι στις περισσότερες φορές με τις γνωστές προκαταλήψεις, αλλά και στην συγκεκριμένη περίπτωση με το μίσος που χωρίζει τους δύο λαούς, θα επέλεγαν αντί οι ιστοί αυτοί να βοηθήσουν ζωντανούς ανθρώπους να γίνουν τροφή στα σκουλήκια της γης ή στάχτη στην πυρά.
Στην συγκεκριμένη δε περίπτωση επειδή η αφαίρεση χωρίς άδεια αφορούσε και πτώματα Παλαιστινίων νεκρών της πρώτης ιντιφάντα, όταν η υπόθεση γράφτηκε σε σουηδική εφημερίδα το Ισραήλ ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε με τσαμπουκά από την Σουηδική κυβέρνηση να καταδικάσει το άρθρο γιατί το θεωρούσε ότι είναι αντισημιτικό επειδή δε οι Σουηδοί τους απάντησαν δεόντως ότι στην χώρα τους έχουν ελευθερία του τύπου και δεν πρόκειται να το κάνουν ,τα πράγματα οξύνθηκαν και ο Σουηδός ΥΠΕΞ (και προεδρεύων της Ευρώπης) Καρλ Μπιλντ ματαίωσε την επίσκεψή του στο Ισραήλ.
Βέβαια δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η αρχή πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ώστε να παραβλέπει κανείς τις εδραιωμένες από αιώνες προκαταλήψεις για το νεκρό ανθρώπινο σώμα, όμως μια καλή ιδέα θα ήταν να θεσμοθετηθεί πως όσοι δεν επιθυμούν να αφαιρεθούν ιστοί από το σώμα τους όταν πεθάνουν να υπογράφουν ένα έντυπο οπότε όλοι οι άλλοι να είναι εν δυνάμει δότες νεκρικών ιστών. (10-10-12-Ευτυχώς που αυτή η πρόταση έγινε πραγματικότητα με τον νέο νόμο για τις μεταμοσχεύσεις)
Βέβαια ένας άλλος τρόπος για να μπορέσει κανείς να διατηρήσει το σώμα του ακέραιο μετά θάνατο είναι να ΜΗΝ τον ανακηρύξουν σε άγιο!
Δεν φτάνει δε που συνηθίζεται τους αγίους να τους τεμαχίζουν, γιατί τα λείψανα τους θεωρούνται απαραίτητα για τον καθαγιασμό (εγκαίνια) των εισπρακτικών καταστημάτων των παπάδων, αλλά υπάρχει και ανταγωνισμός μεταξύ τους για την απόκτηση τους γιατί σύμφωνα με τον θεολόγο Δημήτριο Παναγόπουλο “πάντες ημείς οι Ορθόδοξοι πιστεύομεν εις την χάριν των Αγίων Λειψάνων και πολλάκις έχομεν και θαύματα εξ αυτών.”.
Βέβαια όμως τις περισσότερες φορές το χριστεπώνυμο πλήθος θέλει ολόκληρο τον τοπικό άγιο του και όχι χωρίς δάκτυλα και πόδια ή χέρια.
Έτσι στις 5 Δεκεμβρίου 1979 διαδήλωση 3000 ατόμων πολιόρκησε το μέγαρο της μητρόπολης στο Αργοστόλι με αίτημα την απομάκρυνση του μητροπολίτη Προκόπιου Μενούτη γιατί οι πιστοί κατηγορούσαν τον ιεράρχη ότι μαζί με άλλους προέβη σε τεμαχισμό του σκηνώματος του Αγίου Γερασίμου, προκειμένου να το “αξιοποιήσει”. Ο Προκόπιος έκανε ενάμιση χρόνο για να ξαναπατήσει στο νησί με αεροταξί βέβαια, έχοντας μαζί του σαν μπράβους άλλους δύο μητροπολίτες οι οποίοι όμως άρπαξαν και αυτοί μερικές ελαφρές ψιλές από τους 7000 κατοίκους που μαζεύτηκαν για να τους εκδηλώσουν την αγάπη τους !
Εκείνον δε που μέσα σε 30 χρόνια τον έθαψαν και ξέθαψαν 3 φορές, μάλλον για να διαπιστώσουν εάν συνεχίζει να ευωδιάζει, ήταν ο Άγιος Νεκτάριος.
Βέβαια το 1962 πολιτευτής του Πειραιώς με καταγωγή από την Αίγινα φρόντισε μέσω του μητροπολίτου Ύδρας να πάρει το στέρνο του Αγίου ο ανεγειρόμενος στον Πειραιά ναός της Αγίας Τριάδος, ενώ ο μητροπολίτης δεν άφησε παραπονούμενη, δυστυχώς όμως μόνο με ένα δάκτυλο την Χίο ,και με άγνωστο ποιό κόκαλο την Κρήτη.
Εκείνος δε ο ασεβέστατος Μπόστ βρήκε την ευκαιρία να σατιρίσει αυτή την κοκαλομοιρασιά.
.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι από την εποχή που γράφτηκε (1806) η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ του ανωνύμου του Έλληνος υπάρχουν σε πολλές περιπτώσεις αμφιβολίες αν τα κόκαλα αυτά είναι και τα γνήσια των αγίων γιατί όπως γράφει: Αυτοί έχουν εν κιβωτίδιον γεμάτον από ανθρώπινα κόκκαλα και κρανία ακέραια, τα οποία ασημώνοσι, και έπειτα ονοματίζουσιν, άλλα μεν του Αγίου Χαραλάμπους και άλλα του Αγίου Γρηγορίου. Έν ένί λόγω, δεν αφήνουν άγιον, χωρίς να έχουν μέρος από τα κόκκαλα του.Έγώ, έως τώρα βέβαια ,είδα έως τέσσαρας κεφαλάς του Αγίου Χαραλάμπους…Έτσι μεγάλο θέμα πρόεκυψε και το 1964, με την επιστροφή της κάρας του Αγίου Ανδρέα που αμφισβητήθηκε ότι είναι γνήσια.
Αυτό το πρόβλημα όμως το έχει λύσει αποτελεσματικά στην “Κανονική Επιστολή” του ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης.
“Τα άγια λείψανα εισίν αδιάφθαρτα, ωραία, ευώδη, εξηραμμένα, ήμερα και ευπρόσιτα, ωσάν να είναι κοιμισμένα. Και προς τούτοις, βρύουσι και διάφορα θαύματα.” (Κανών Ζ’, ερμηνεία στο “Πηδάλιον”). Εν αντιθέσει προς αυτά, τα λείψανα των αφορισμένων “είναι αδιάλυτα, είναι άσχημα και δυσειδή, είναι δυσώδη και βρωμερά, είναι φουσκωμένα ως τύμπανα και προκαλούν φόβο και φρίκη”..
.
Oι νεκροθάπται -Μποστ
Όπως το τραγούδησε ο Γιώργος Ζωγράφος σε μουσική Γ.Μαρκόπουλου
.

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗ



Το τι φάσκελα και κρητικά μπινελίκια θα ρίχνει από ψηλά
βλέποντας όσα λέγονται και ακούγονται στην τηλεόραση
τις τελευταίες ημέρες από άσχετους και ορκισμένους
εχθρούς δεν περιγράφεται...

.
Μ.Πετ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 8-1-10




Όλες αυτές τις μέρες βρισκόμαστε μάρτυρες μιας διαμάχης της οικογενείας και των γιατρών που χειρούργησαν τον Κακαουνάκη αλλά και μιας απίθανης μπουρδολογίας από διάφορους άσχετους αλλά παντογνώστες δημοσιογράφους.
Να ξεκαθαρίσω εξ αρχής ότι δεν γνωρίζω ούτε εξ όψεως κανένα από τους γιατρούς ή από την οικογένεια και δεν είχα ποτέ μου καμία σχέση με τον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ η το ΙΑΣΩ General, ούτε και έχω και κάποια από αλλού πληροφόρηση εκτός αυτών που έχουν ειπωθεί δημοσίως .
Αρχικά λοιπόν θα έλεγα ότι αυτές τις ιστορίες είναι απαράδεκτο να γίνονται αντικείμενο τηλεοπτικών συζητήσεων ,και οι γιατροί, ή καλύτερα το νοσοκομείο, θα έπρεπε να έχει εκδώσει ένα σύντομο ενημερωτικό δελτίο για το κοινό, αλλά και οι συγγενείς πριν να μιλούν για ιατρικά λάθη να έχουν ζητήσει την διενέργεια νεκροτομής η οποία κακώς από ότι φαίνεται ότι δεν ζητήθηκε από αυτούς.
Τα όσα ειπώθηκαν, ότι δεν τον πρόσεξαν κτλ, τα θεωρώ τελείως ανόητα γιατί, σαν γνωστός δημοσιογράφος που ήταν, αυτό αποκλείεται, και μερικές φορές μάλιστα το υπερβολικό ενδιαφέρον που συγκεντρώνουν οι επώνυμοι αποβαίνει σε βάρος τους.
Είναι γνωστή η ιστορία γάλλου διακεκριμένου χειρουργού, που πήγε και χειρουργήθηκε σε ένα νοσοκομείο της Γαλλίας που δεν τον ήξεραν, ακριβώς για να αποφύγει τις επιπλοκές από το ενδιαφέρον που θα έδειχναν γι΄ αυτόν οι γνωστοί του γιατροί!
Ο Κακαουνάκης ,72 ετών, με σακχαρώδη διαβήτη, αντιπηκτική αγωγή (γιατί άραγε; μάλλον για καρδιοαγγειολογικά προβλήματα) και τουλάχιστον από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του με εμφανώς κακή λειτουργία του αναπνευστικού , προφανώς θα είχε κάποια συμπτωματολογία που τον οδήγησε στο να υποβληθεί σε κολοσκόπηση στην οποία διαπιστώθηκε ένας λαχνωτός πολύποδας με ευρεία βάση.
Οι πολύποδες του εντέρου μπορούν να αφαιρεθούν ενδοσκοπικά, αλλά μάλλον σωστά κατά την γνώμη μου, προτιμήθηκε η χειρουργική αφαίρεση της περιοχής του πολύποδα, γιατί σε αυτές τις ηλικίες υφίσταται σημαντική πιθανότητα να πρόκειται για κακοήθεια οπότε η περιοχή του πολύποδα πρέπει να αφαιρεθεί με υγιή ιστό γύρω, και η ευρεία βάση δεν επιτρέπει την ενδοσκοπική του αφαίρεση σε υγιές έδαφος. Ταυτόχρονα υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει διάνοιξη του εντέρου ή/και αιμορραγία λόγω της αντιπηκτικής αγωγής που λάμβανε, με αποτέλεσμα ένα επείγον χειρουργείο με όλα τα προβλήματα που έχει αυτό.
Έτσι έγινε δεξιά ημικολεκτομή (αφαίρεση τμήματος του παχέως εντέρου με τον πολύποδα ), τα ιστολογικά αποτελέσματα της οποίας δεν τα ξέρουμε, και την δεύτερη μετεγχειρητική ημέρα έκανε κολπική μαρμαρυγή που μπορεί να προήλθε από την χειρουργική επέμβαση, αλλά και από την γενικότερη κατάσταση της υγείας του, η οποία όμως ανατάχτηκε μετά από ένα 24ωρο που πέρασε σε μονάδα, και η οποία δεν επηρέασε την ομαλή μετεγχειρητική του πορεία, με αποτέλεσμα να εξέλθει από το νοσοκομείο την 7η μέρα προφανώς σε καλή κατάσταση, όπως συνηθίζεται και στις ΗΠΑ, ενώ συνήθως στην Ευρώπη εξέρχονται την 12-13 ημέρα .
Βέβαια και η μητέρα μου 84 ετών καλής γενικής κατάστασης , που είχε υποβληθεί σε δύο συγχρόνως ημικολεκτομές, εξήλθε την 8η μέρα από το νοσοκομείο.
Δώδεκα μέρες μετά το χειρουργείο όμως ,ο Κακαουνάκης ξαναγύρισε με συμπτωματολογία οξείας χειρουργικής κοιλίας και λογικώς η πιθανή διάγνωση που τέθηκε ήταν να έχει γίνει ρήξη της αναστόμωσης σε κάποιο σημείο με αποτέλεσμα εκροή περιεχομένου του εντέρου στην κοιλιά ή εμβολή θρόμβου στο μεσεντέριο, από εκεί δηλαδή που αγγειούται το έντερο, το δε έμβολο να έχει δημιουργηθεί από την κολπική μαρμαρυγή που είχε κάνει.
H συρραφή των κολοβωμάτων του εντέρου, η αναστόμωση δηλαδή που επαναφέρει την συνέχεια του εντέρου, παλιότερα γινόταν με το χέρι αλλά τώρα πια σχεδόν κατ΄ αποκλειστικότητα χρησιμοποιείται ένα ειδικό συρραπτικό που κάνει αυτόματη συρραφή με δύο σειρές από απορροφήσιμους συνδετήρες και η ρήξη της αναστόμωσης είναι σπάνια χωρίς βέβαια ποτέ να μπορεί να αποκλειστεί.
Το πρόβλημα συνήθως με την ταχεία έξοδο μετά από ένα χειρουργείο έγκειται στο ότι ο ασθενής με μεγάλη απροθυμία, όπως είναι και φυσιολογικό, εάν εμφανίσει κάποια επιπλοκή ξαναεπιστρέφει στο νοσοκομείο , και συνήθως αναγκάζεται να το κάνει όταν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο, γεγονός που είναι και πολύ πιθανό να έγινε και στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Ορθώς λοιπόν ξανανοίχτηκε οπότε και διαπιστώθηκε η ύπαρξη παραλυτικού ειλεού με πεπαχυσμένο μεσόκολο και μεσεντέριο (από όπου τρέφεται και νευρούται το έντερο) , που οφειλόταν σε μια πράγματι τελείως σπάνια κατάσταση για την οποία διεθνώς δεν υπάρχει καμία ουσιαστική εμπειρία λόγω του ελάχιστου και διάσπαρτου αριθμού των περιστατικών που έχουν αναφερθεί, την οστεοποιό μεσεντερίτιδα ή Mesenteritis ossificans ή ΗΜΟ (Heterogenic Mesenteric Officiation),διάγνωση που επιβεβαιώθηκε ιστολογικώς και από το νοσοκομείο Johns Hopkins, ενώ αντίστοιχα η αναστόμωση δεν είχε πρόβλημα.
Ο ειλεός, δηλαδή η παράλυση του εντέρου, προφανώς οφειλόταν σε όλη αυτή την διόγκωση του μεσοκόλου και του μεσεντερίου με σκλήρυνση των μαλακών ιστών της περιοχής με άμεσο αποτέλεσμα πρόβλημα στην νεύρωση αλλά και την αγγείωση του εντέρου.
Από εδώ και πέρα τα πράγματα παίρνουν την κάτω βόλτα γιατί 4-5 μέρες μετά, φαίνεται ότι από την αναστόμωση, λόγω της πάρεσης, υπήρχε διαφυγή μικρής ποσότητας εντερικού περιεχομένου οπότε ανοίγεται για 3η φορά γιατί θα είχε κάνει πλέον από ότι είναι πολύ πιθανό περιτονίτιδα, αφαιρείται η παλιά και γίνεται νέα αναστόμωση ,τον διασωληνώνουν ξανά και προφανώς σε βαρειά κατάσταση η οικογένεια ζητάει και άλλη μια γνώμη χειρουργού εκτός νοσοκομείου.
Στο σημείο αυτό οι ιατρικές απόψεις περί του πρακτέου διίστανται πλήρως.
Οι ως τώρα χειρουργοί πιστεύουν ότι χειρουργικώς πλεον δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό, γιατί φαίνεται ότι κάπως είχε αρχίσει να κινητοποιείται το έντερο, οπότε ο χρόνος πιθανώς να βελτιώσει την κατάσταση, ενώ ο άλλος χειρουργός πίστευε ότι η βαρεία πλέον εμπύρετη κατάσταση οφείλεται σε απόστημα το οποίο όμως δεν είχε διαπιστωθεί στον έλεγχο με αξονική.
Εάν αληθεύει ο ισχυρισμός της οικογένειας ότι οι χειρουργοί του δεν προσήλθαν στο ιατρικό συμβούλιο που συγκλήθηκε, αυτό είναι απαράδεκτο από μέρους τους, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις όταν πρόκειται για την ζωή ενός ασθενούς ποτέ δεν είναι άχρηστη και μια άλλη γνώμη και τις όποιες διαφωνίες έχεις με αυτήν τις διατυπώνεις και τις υποστηρίζεις με τα δεδομένα που θεωρείς ουσιαστικά.
Επίσης παραβλέπεις ακόμα και τις τυχόν κακόβουλες επιθέσεις των συγγενών που μπορεί να έχεις υποστεί ,γιατί δικαιολογημένα έχουν την αγωνία τους για τον άνθρωπό τους που τον βλέπουν να χειροτερεύει.
Τελικά οι συγγενείς τον μεταφέρουν στο ΙΑΣΩ όπου και χειρουργείται 4η φορά με ερευνητική λαπαρατομία, μάλλον έχοντας εμφανίσει την ίδια μέρα και πνευμονία ,χωρίς από ότι φαίνεται να έχει αναπτύξει εμφανές απόστημα, και τελικά καταλήγει μετά από μικρό διάστημα.
Στις καλλιέργειες είχαν απομονωθεί διάφορα μικρόβια που δυστυχώς αποτελούν το μεγάλο πρόβλημα στους μετεγχειρητικούς ασθενείς με τέτοια εξέλιξη, αλλά και από την μακρά παραμονή αυτών των ασθενών σε μονάδες εντατικής θεραπείας και εμφανίζονται σε άτομα με μειωμένη αντίσταση , δυστυχώς δε δεν αντιμετωπίζονται ακόμα και με την χορήγηση κοκτέιλ πανίσχυρων αντιβιοτικών .
Δεν είναι εύκολο να πεί κανείς, ακόμα και εκ των υστέρων, αν το 4ο χειρουργείο οδήγησε στον θάνατο και τι θα είχε γίνει αν το είχε αποφύγει.
Προφανώς η γενική του κατάσταση ήταν κακή ήδη μετά το 3ο χειρουργείο με αυτή την τελείως ασυνήθη και σπάνια επιπλοκή που επιβάρυνε την κατάσταση και πιθανώς η κατάληξη τελικά να ήταν η ίδια .
Απλά οι συγγενείς ,όπως και πολύς κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει ότι η ιατρική έχει όρια και οι αποφάσεις που παίρνονται σε τέτοιες καταστάσεις δεν βασίζονται δυστυχώς, τόσο για τους γιατρούς όσο και για τους ασθενείς, σε μαθηματικούς κανόνες.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση μια βαρειά μεν αλλά συνήθης πλέον εγχείρηση όπως η κολεκτομή δημιούργησε μια τελείως απίθανη και μη αντιμετωπίσιμη αντίδραση στο μεσεντέριο οπότε οι περαιτέρω χειρισμοί βασίστηκαν στην αντιμετώπιση των επακόλουθων επιπλοκών δυστυχώς χωρίς την αναμενόμενη από όλες τις πλευρές επιτυχία και με την αναπόφευκτη σε αυτές τις περιπτώσεις συνεχή επιβάρυνση του ασθενούς ,με αποτέλεσμα την πλήρη αποδιοργάνωση όλων των ζωτικών του λειτουργιών με κατάληξη τον θάνατο, ιδίως σε άτομα με σακχαρώδη διαβήτη και με όχι πολύ καλή γενική κατάσταση .

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΣΙΜΠΟΥΚΙ























                                                                  
 Φαίνεται ότι άμα γίνεις πρόεδρος πρέπει να αποφεύγεις σαν τον διάολο το λιβάνι το τσιμπούκι γιατί κινδυνεύεις ή να γίνεις ρεζίλι σαν τον Κλίντον που προσπαθούσε να μας πείσει ότι άλλο το πήδημα και άλλο τσιμπούκι, ή ακόμα χειρότερα να τα τινάξεις όπως έγινε με τον 6ο Πρόεδρο της Γ΄ Γαλλικής Δημοκρατίας. 
Την ιστορία αυτή την θυμήθηκα ξαναβλέποντας την εξαιρετική και βραβευμένη ταινία του Denys Arcand η Επέλαση των Βαρβάρων (Les invasions barbares )-2003 που αποτελεί την συνέχεια της εξ ίσου εξαιρετικής ταινίας του Η πτώση της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας ( Le déclin de l'empire américain )-1986.
Συζητώντας γύρω από τον ετοιμοθάνατο φίλο τους οι παλιοί φίλοι του και οι ερωμένες του αναφέρουν όλα τα λογοπαίγνια που είχαν ακουστεί τότε που η ιστορία αυτή συγκλόνισε στην εποχή της την Γαλλία.
Ο Félix Faure (1841-1899) διετέλεσε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας από το 1895 έως το 1899, θεωρήθηκε δε από πολλούς ότι έγινε πιο γνωστός με τον θάνατο του παρά από το έργο του!
Ήταν παντρεμένος από το 1865 με την Berthe Faure από την οποία απέκτησε και δύο παιδιά.
Τα τελευταία χρόνια της θητείας του συγκέντρωσε τα πυρά από την πλευρά των υπερασπιστών του Ντρέιφους Émile Zola και Georges Clemenceau όταν αρνήθηκε την επανεξέταση της υπόθεσης.
Ο Félix Faure,58 ετών τότε, πέθανε ξαφνικά στις 16-2-1899 από αποπληξία στο γραφείο του , που την έπαθε όταν η 30 χρονη ερωμένη του Marguerite Steinheil ,όπως θα έγραφε μια σοβαρή εφημερίδα, «επεδίδετο εις στοματικήν συνουσίαν ή άλλως πως πεοθηλασμόν »

Ο τάφος του Felix Faure στο κοιμητήριο Père-Lachaise με το άγαλμα του από τον γλύπτη René de Saint-Marceaux.
.
Η Marguerite Steinheil, σύζυγος από το 1890 του ζωγράφου Adolphe Steinheil ήταν από τα γνωστά πρόσωπα της γαλλικής κοινωνίας και στο σαλόνι της σύχναζαν γνωστά ονόματα όπως οι συνθέτες Gounod και Jules Massenet , ο κατασκευαστής της διώρυγας του Σουέζ Ferdinand de Lesseps, , ο Émile Zola και ο μυθιστοριογράφος Pierre Loti.
Η Marguerite Steinheil με την οικογένεια της.
Έγινε ερωμένη του Faure από το 1897 και την ημέρα του θανάτου του την είχε καλέσει το απόγευμα στο salon bleu των προεδρικών διαμερισμάτων του Palais de l'Élysée.
Λίγο μετά την άφιξη της βάρεσε το κουδούνι και οι υπηρέτες που έτρεξαν λέγεται ότι βρήκαν τον πρόεδρο ξαπλωμένο στο ντιβάνι με αποπληξία, ζωντανό ακόμα, με τα δύσκαμπτα χέρια του μπλεγμένα στα μαλλιά της ενώ αυτή συγύριζε τα ρούχα της.
Ο Faure πέθανε μετά από μερικές ώρες.
Όπως είναι ευνόητο η υπόθεση προκάλεσε πλήθος από σχόλια και λογοπαίγνια.
Η Steinheil απέκτησε το παρατσούκλι "la pompe funèbre" ,που λόγω της διπλής σημασίας της λέξης pompe μπορεί να σημαίνει πένθιμη πομπή αλλά και «θανάσιμη πίπα » .
Ο δηλητηριώδης επιτάφιος του George Clemenceau είχε και αυτός διπλή σημασία "Il voulait être César, il ne fut que Pompée".
Η φράση μπορεί να ερμηνευτεί ως « θα επιθυμούσε να είναι Καίσαρ αλλά κατέληξε ως Πομπήιος» αλλά και ως «θα επιθυμούσε να είναι Καίσαρ αλλά κατέληξε τσιμπουκωμένος» επειδή το ρήμα "pomper" εκτός της εννοίας αντλώ έχει στην αργκό και την έννοια του τσιμπουκώνω.
Επίσης ο Clemenceau έγραψε γι΄ αυτόν στην εφημερίδα του , l'Aurore ένα εξίσου δηλητηριώδες σχόλιο: : « en entrant dans le néant, il a dû se sentir chez lui »,δηλαδή εισερχόμενος στο κενό πρέπει να αισθάνθηκε σαν στο σπίτι του !

Οι περιπτώσεις του Faure και του Clinton ,πλην του θανάτου του πρώτου έχουν μερικές σημαντικές ομοιότητες.
Παντρεύτηκαν και οι δύο όταν βρίσκονταν σε νέα ηλικία 24 και 29 ετών αντίστοιχα συνομήλικες γυναίκες. Απέκτησαν όταν ήσαν πλέον 50ρηδες, ερωμένες 22 και 28 ετών αντίστοιχα που είχαν προφανώς αμφότερες ιδιαίτερα χαρίσματα ιδίως στην απομύζηση του βασικού προεδρικού εργαλείου και παρά την διασημότητα που πήρε και στις δύο περιπτώσεις το προεδρικό τσιμπούκι ,οι γυναίκες τους δημοσίως το αποδέχτηκαν, έστω και αν από μέσα τους έβραζαν για τον κερασφόρο στολισμό των κεφαλών τους.
Δημοσίως η μεν κυρία Faure είπε : « C'était un si bon mari » Ήταν ένας τόσο καλός σύζυγος! ,η δε Hilary: Ακόμα και μετά όλα αυτά τα χρόνια παραμένει το πιο ενδιαφέρον, ενεργοποιημένο και πλήρως ζωντανό πρόσωπο που έχω ποτέ μου συναντήσει !
Η Marguerite Steinheil μετά την διασημότερη πίπα της ιστορίας έγινε ερωμένη πολλών διασήμων ανδρών των οποίων προφανώς εξήψε το ενδιαφέρον τους να δοκιμάσουν la pompe funèbre βάσει της εδραιωμένης στο μεγαλύτερο μέρος του ανδρικού πληθυσμού πίστεως «θα πεθάνω που θα πεθάνω ας πεθάνω τουλάχιστον επάνω σε μια καλή πίπα»!


Όμως η περιπετειώδης ζωή της Marguerite δεν τελειώνει εδώ.
Στις 31 Μαΐου 1908 όταν ο θαλαμηπόλος της Rémy Couillard κατέβηκε στο ισόγειο του σπιτιού της βρήκε ανοικτές όλες τις πόρτες, τον άνδρα της στραγγαλισμένο και την μητριά της νεκρή πνιγμένη από την μασέλα της ενώ η Marguerite ήταν δεμένη και φιμωμένη σε ένα κρεβάτι. Είπε πώς την έδεσαν 3 μαυροντυμένοι άνδρες και μια γυναίκα.
Μερικές εφημερίδες έγραψαν ότι υπήρχε η πιθανότητα να έψαχναν για έγγραφα που της είχε εμπιστευθεί ο Faure τα οποία να έχουν σχέση με την υπόθεση Ντρέυφους.
Η αστυνομία όμως την υποψιάζονταν αλλά δεν υπήρχαν στοιχεία για να την ενοχοποιήσουν και προσποιήθηκε ότι κλείνει την υπόθεση.
Όμως η Marguerite Steinheil προσπάθησε αρχικά να ενοχοποιήσει τον θαλαμηπόλο της κρύβοντας ένα μικρό μαργαριτάρι σε ένα βιβλιαράκι του και όταν αποδείχτηκε η αλήθεια προσπάθησε να ενοχοποιήσει τον γιό της παλιάς της οικονόμου αλλά και αυτός είχε ισχυρό άλλοθι.
Τελικά συνελήφθη και την φυλάκισαν.
Η Marguerite Steinheil ( με την μαύρη γούνα) στον δρόμο για το δικαστήριο.
.
Η υπόθεση προκάλεσε ,όπως ήταν αναμενόμενο ,μεγάλο ενδιαφέρον και τότε φάνηκε ότι είχε πολλούς θαυμαστές μεταξύ των οποίων ακόμα και τον βασιλιά της Καμπότζης!
Η δίκη της που έγινε στις 14 Νοεμβρίου 1909 κατέληξε στην αθώωση της παρά το ότι δικαστής χαρακτήρισε τα λεγόμενα της ως «ιστό ψεμάτων»
O φτωχός ο άνδρας της!.....θα ήταν τόσο ευτυχής με την αθώωση της.Le figaro 17 Νοεμβρίου 1909
.
Οι απαντήσεις της στην δίκη άφησαν εποχή.
Έχω πει ψέματα για να προστατέψω την ζωή μου σαν γυναίκα.
-Μέχρι το 1905 συναντούσατε τους εραστές σας στο ξενοδοχείο;
- Είχα αυτή την διακριτικότητα!
Έγραψε τις αναμνήσεις το 1912 και το 1917 παντρεύτηκε τον Robert Brooke Campbell Scarlett, 6e Βερώνο του Abinger και έτσι έγινε και Λαίδη Abinger !
Πέθανε 100 ετών το 1954.
Άντε μετά να πείσεις τον κόσμο ότι το τσιμπούκι δεν προσφέρει υγεία!
.