Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ



                                                                    Salvador Dali Όνειρα 1933


Υπάρχει μια ώρα ,εκεί κοντά κάπου στο ξημέρωμα, σαν την ζώνη του λυκόφωτος, που ενώ  έχεις βγει από την ανυπαρξία του  ύπνου  αρχίζεις να αποκτάς μια επαφή με την πραγματικότητα χωρίς όμως  ουσιαστικά να  έχεις ξυπνήσει.
Είναι η ώρα που στο μυαλό σου αρχίζουν να περνάνε ανάκατα διάσπαρτες  εικόνες, σκέψεις, σύντομα όνειρα, υποχρεώσεις που έχεις  άμα σηκωθείς,  αυτοκριτική για πράγματα που έχεις μετανιώσει, αναμνήσεις από το παρελθόν από  δυσάρεστες καταστάσεις και πράγματα  που έχεις από καιρό προσπαθήσει να απωθήσεις από το μυαλό σου, ενώ άλλες φορές  εμφανίζονται ευχάριστες σκέψεις και εικόνες,  πολλές φορές από αγαπημένα σου πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια στην ζωή , αλλά και από άλλα εξίσου αγαπημένα που σφύζουν απ΄ αυτή,  και που η  εμφάνιση τους σου δημιουργεί ένα διάχυτο συναίσθημα ευτυχίας .
Βέβαια αν κάποιο γεγονός είχε σημαδέψει την προηγούμενη μέρα την καθημερινότητα  σου, είναι αυτό που πετυχαίνει να καταλάβει την προεξάρχουσα θέση αυτή την ώρα στο μισοναρκωμένο μυαλό σου πετυχαίνοντας μάλιστα να δημιουργήσει και σχετικούς με αυτό συνειρμούς.
Οι περισσότεροι άνθρωποι όχι μόνο δεν συνειδητοποιούν το πόσο σημαντική είναι η καθημερινότητα τους αλλά κατηγορούν σε κάθε ευκαιρία την πληκτική ρουτίνα της ζωής τους.
Μόνο όταν ένα αναπότρεπτο γεγονός μας βγάλει από αυτή την ρουτίνα της καθημερινότητας συνειδητοποιούμε πόσο σημαντική είναι αυτή για την ψυχική μας ηρεμία. Θυμάμαι πως όταν περίμενα να πεθάνει  ο πατέρας μου, θάνατος που ήταν αναπόφευκτος και αναμενόμενος και σε ένα βαθμό ευκταίος για να μην ταλαιπωρείται,  είχα ήδη συνεννοηθεί με γραφείο κηδειών για όλα τα σχετικά και δεν έμενε παρά το τηλεφώνημα μου να αναλάβουν τα πάντα όταν θα επισυνέβαινε αυτός. Όταν επήλθε και τους τηλεφώνησα, φεύγοντας από το νοσοκομείο η μοναδική και έντονη  επιθυμία που είχα, πέρα από κάθε άλλο συναίσθημα, ήταν να γυρίσω στο σπίτι μου και να βάλω τις πυτζάμες μου. Ήταν τότε η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην ζωή μας  ο οικείος χώρος και η χαλάρωση που αισθάνεσαι βγάζοντας τα ρούχα σου και επιστρέφοντας  στην ρουτίνα των συνήθειών σου.  
Το βράδυ χθες πριν να κοιμηθώ, μίλησα αρκετή ώρα με την χήρα ενός πολύτιμου φίλου μου για το μνημόσυνο του, που θα γίνει  σε λίγες μέρες καθώς συμπληρώνεται πια ένας χρόνος από τότε που τον χάσαμε  ξαφνικά και χωρίς να έχει μέχρι τότε κάποιο εμφανές πρόβλημα.
Όπως πολλές φορές αυτόν τον χρόνο, σήμερα το πρωί η ανάμνηση  του ήταν από τις πρώτες μου ήρθαν στο μυαλό πριν να ξυπνήσω.
Η γαλήνια εικόνα του όταν άνοιξαν το φέρετρο με συνοδεύει από τότε συχνά αυτή την ώρα μαζί με ένα με ένα θυμωμένο συναίσθημα μαζί με παράπονο που θα μπορούσε κανείς να το εκφράσει με την φράση :πως μας το έκανες αυτό;
Η επόμενη παρήγορη και αισιόδοξη σκέψη ήταν ο συνειρμός πως το τέρμα μιας ζωής ουσιαστικά οδηγεί στην εμφάνιση κάποιας  άλλης. Όλα αυτά τα χαριτωμένα παιδιά που γεννιούνται καθημερινά δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να σπρώχνουν όλους εμάς προς τον θάνατο όπως άλλωστε και είναι η νομοτέλεια της ζωής.
Καθώς δεν έχω καμία μεταφυσική πίστη για μετά θάνατον ζωή, είχα αποδεχτεί την ιδέα του θανάτου  από παιδί 11-12 ετών, και ήδη από τότε, για να κατανικήσω  την φοβία του, όταν πέθανε η γιαγιά μου και είχαμε το φέρετρο της, στο σπίτι στο σαλόνι, όταν έφυγαν όλοι, πήγα την νύχτα και την έπιασα στο μέτωπο για να έχω την αίσθηση του νεκρού ανθρώπου, εικόνα που και αυτή έχει χαραχτεί έντονα στην μνήμη μου.
Όμως μέσα στην πρωινή θολούρα τις εικόνες των νεκρών ταχύτατα τις διαδέχτηκαν οι εικόνες με τις φωτογραφίες δύο όμορφων και ολοζώντανων παιδιών που μου είχε  στείλει  το προηγούμενο πάλι  βράδυ ο ξελιγωμένος με αυτά παππούς τους!  
Παππούς  που διαδήλωνε από νεαρής ηλικίας πως δεν του αρέσουν τα παιδιά.
Αν δε κάποιο παιδάκι τον πλησίαζε και τον ρώταγε πως τον λένε απαντούσε με ένα σαρδόνιο υπομειδίαμα  :Ηρώδης!
Ο Ηρώδης βέβαια  μόλις γεννήθηκε η κόρη του έγινε όχι απλά χαλί για να τον πατήσει αλλά μάλλον χαλάκι σαν αυτό της εξώπορτας που σκουπίζουμε τα πόδια μας !
Εκεί βέβαια που χρειαστήκαμε πάνες ήταν όταν η κόρη του απέκτησε πρώτα τον γιό και μετά την κόρη.
Επειδή δε διαθέτει και χιούμορ, είπε μόνος του και την φοβερή ατάκα καθώς κάθεται και παίζει με τον μεγαλύτερο εγγονό  ενώ λιώνει όταν του χαμογελά η εγγονή που είναι ακόμα μωρό:
Από Ηρώδης κατάντησα Μαίρη Πόπινς!
Καθώς μου ήρθε στο μυαλό αυτή η φράση ξύπνησα τελείως με ένα ευχάριστο συναίσθημα και  με ένα χαμόγελο στην σκέψη πως  η ζωή συνεχίζεται με αυτά τα παιδιά και πως τελικά μετά τον θάνατο μας συνεχίζουμε να ζούμε όσο θα υπάρχει η ανάμνηση μας  στους δικούς μας ανθρώπους μέχρι και αυτή να σβήσει μετά 2-3 γενιές.


7 σχόλια:

  1. Στην ίδια ηλικία με σένα στα 12 (είμαι 52) είχα εξοικειωθεί κι εγώ με τον θάνατο, όταν πέθανε ο θείος μου. Αργότερα βέβαια το πράγμα αγρίεψε, στα 14 πέθανε ο πατέρας μου, στα 17 σκοτώθηκε με μηχανή ο φίλος μου, στα 18, ένας άλλος φίλος μου απο λευχαιμία, στα 20 δύο παιδικοί φίλοι απο ναρκωτικά, και στα 23 η ξαδέρφη μου 26 ετών, που κυριολεκτικά σημάδεψε την στάση ζωής μου. Κι εγώ δεν φοβάμαι τον θάνατο, μάλιστα τον έχω αναγάγει σε σύμβουλο στην ζωή μου, και σε ένα καλό και πιστό φίλο που μου δίνει το μέτρο στην ζωή. Βλέποντας τις φοτογραφίες των παιδιών με το υπέροχο χαμόγελο της ζωής, θυμήθηκα τα δικά μου μωρά (τώρα 21 και 18) Ελεωνόρα και Δανάη, που χαμογελούσαν, και όταν παλεύαμε τις δάγκωνα και με δάγκωναν και ξεκαρδιζόντουσαν στα γέλια, (ακόμα συμβαίνει αυτό) οι συγγενείς έλεγαν ΜΗ ΘΑ ΠΑΘΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. Αυτο που ήθελα, ήταν να χαμογελάνε έμφυτα, έτσι για το τίποτα, και τους απαντούσα, οι άνθρωποι αρρωσταίνουν απο το κλάμα, το γέλιο είναι ευτυχία. Βλέποντάς τες τώρα να έχουν αυτό το χαμόγελο στο βλέμα τους και στην έκφραση του προσώπου τους, αισθάνομαι απέραντη ευτυχία, και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω, γιατι οι άνθρωποι φοβούνται το χαμόγελο. Θεωρώ πραγματικά δυστυχισμένο άνθρωπο, αυτόν που δεν χαμογελάει σαν μωρό, και έχει σκοτώσει το παιδί μέσα του.

    ΓΕΛΑ ΠΟΥΛΙ ΜΟΥ ΓΕΛΑ, ΚΙ ΕΙΝ΄ Η ΖΩΗ ΜΙΑ ΤΡΕΛΑ.
    Αδερφοί Κτσιμίχα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις απόλυτο δίκιο για το γέλιο και το πόσο σημαντικό είναι αυτό στην ζωή.
      Αυτός που σε κάνει να γελάς, σε βοηθάει να ζεις έλεγε ο Μένανδρος.
      Μόνο η εκκλησιαστική χριστιανική μαυρίλα είναι κατά του γέλιου.
      Η παρούσα ζωή είναι καιρός για να κλαις και να θλίβεσαι και όχι για να γελάς και να ξεφαντώνεις,λέει ο Εκκλησιαστής “καιρός του κλαίειν” (γ΄ 4) αλλά και ο Απόστολος: “ο καιρός συνεσταλμένος εστίν, ίνα και οι χαίροντες ως μη χαίροντες ώσι· παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου” (Α΄ Κορ. ζ΄ 29).
      Γι΄αυτό και ο Νίτσε είχε πει πως: άμα παρατηρήσεις θα δεις πως οι Χριστιανοί δεν έχουν χαρά.

      Διαγραφή
  2. Το πρόβλημα με την ρουτίνα είναι ότι συχνά ξεχνάς να ζεις.
    Εκτός του ότι η επανάληψη, πέρα από αδερφή της μάθησης , είναι και συγγενής της άνοιας……..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορεί πράγματι να ξεχνάς να ζεις αλλά σκέψου απλά ότι σου λένε πως αύριο κάποιο δικό σου πρόσωπο πρέπει να μπει στο νοσοκομείο για ένα έλεγχο ρουτίνας και πες μου αν έστω και αυτό το απλό και σύνηθες γεγονός δεν σε βγάζει από την καθημερινότητα σου και από την ηρεμία της ρουτίνας σου.

      Διαγραφή
  3. Ο θάνατος, από καρκίνο, μιας συνομήλικης φίλης μου, πριν δύο χρόνια με σημάδεψε, κυρίως γιατί τις τελευταίες 2-3 ημέρες ήμουν συνεχώς στο πλάι της, της κρατούσα το χέρι και της μιλούσα. Με βασάνιζε η σκέψη πώς ένιωθε εκείνες τις τελευταίες στιγμές της. Ένιωθε, άραγε, την τραγικότητα του θανάτου που ερχόταν? Αυτές οι σκέψεις επανήλθαν τώρα με το θάνατο του πατέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σαφώς και την ένοιωθε αλλά δεν ήθελε να την πιστέψει. Για τον λόγο αυτό και ενώ μπορεί να μίλαγε στο περιβάλλον της για τον θάνατο της, θα απέφευγε να θέσει ουσιαστικές ερωτήσεις για την κατάσταση της στον θεράποντα ιατρό της, ακριβώς επειδή φοβόταν την επιβεβαίωση. Πολύ λίγα άτομα την επιζητούν και αυτά συνήθως είναι όσα υποφέρουν από ισχυρούς πόνους και η ζωή τους έχει γίνει μαρτυρική.
      Οι περισσότεροι καρκινοπαθείς συνήθως δεν θέλουν να αποδεχτούν την πραγματικότητα ακόμα και αν είναι και γιατροί.
      Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα ιατρών με καρκίνο του πνεύμονα και βέβαια χρόνιων καπνιστών.
      Ο πρώτος, φίλος του πατέρα μου ακτινολόγος, έβλεπε την δική του ακτινογραφία πνεύμονος και έλεγε: αν δεν ήταν δική μου θα έλεγα πως είναι καρκίνος!
      Πίστευε πως έχει φυματίωση!
      Ο άλλος, ο πατέρας μου, με πολύ καλές γνώσεις παθολογίας στην εποχή του , τον πήγαινα να κάνει ακτινοθεραπεία ,που είναι νέα και αποτελεσματική θεραπεία του ακτινομύκητα, όπως του είχα πει, που δεν την είχαν τα βιβλία του που κοίταξε.
      Ποτέ δε δεν με ρώτησε κάτι περισσότερο αν και πιστεύω πως καταλάβαινε πλήρως την κατάσταση του.

      Διαγραφή
  4. Ο Σωκρατης πριν πιει το κωνειο ηταν αταραχος , διοτι θεωρουσε τον θανατο ως κατασταση στην οποια υπηρξε πριν γεννηθει, οποτε ηδη ειχε την εμπειρια!
    Το Ισλαμ ειναι κατα της ευθυμιας καιαπαγορευει το αλκοoλ,τον χορο,τα μουσικα οργανα και μονο οι κακουργοι τζιχαντιστες εχουν εξασφαλισμενηεισοδοστον παραδεισο με τις 72 παρθενες και οργασμους που διαρκουν χρονια. Οι Χριστιανοι πιστευουνστηναθανασια της ψυχης και οι ινδοιστες στην μετεμψυχωση οποτε δεν τους φοβιζει ο θανατος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή